Bitwa pod Wimpfen

Z Wikipedii

Pilzno - Biała Góra - Wiesloch - Wimpfen - Hoechst - Fleurus - Stadtlohn - Dessau - Lutter am Barenberge - Wołogoszcz - Breitenfeld I - Rain - Norymberga - Lützen - Ścinawa - Nördlingen I - Wittstock - Rheinfelden - Wittenweier - Thann - Chemnitz - Honnecourt - Breitenfeld II - Rocroi - Tuttlingen - Kolberger Heide - Fryburg - Fehmarn - Jankov - Herbsthausen - Nördlingen II - Zusmarshausen - Lens

Bitwa pod Wimpfen miała miejsce 6 maja 1622 podczas wojny trzydziestoletniej.

Wojska cesarskie i Ligi Katolickiej dowodzone przez Tilly'ego i hiszpańskiego wodza de Cordoby pobiły wojska protestanckie dowodzone przez generała Mansfielda i margrabiego badeńskiego Jerzego Fryderyka.

Po upadku stolicy Czech Pragi w następstwie bitwy pod Białą Górą, margrabia badeński Jerzy Fryderyk zdecydował się kontynuować walkę i stawić opór Tilly'emu i Cordobie pod Wimpfen. Na początku maja siły księcia Brunszwickiego przybyły na północ od rzeki Neckar i zamierzały połączyć się z siłami Protestantów. To była dobra wiadomość dla Mansfelda i margrabiego Jerzego Fryderyka, którzy mieli nadzieję połączyć swoje armie przed główną bitwą. Aby zyskać na czasie i spróbować podzielić połączoną armię katolicką, Mansfeld przeprawił się przez Neckar koło Heidelbergu, podczas gdy Jerzy Fryderyk maszerował na wschód w górę rzeki, by przeprawić się pod Wimpfen. Plan zawiódł, gdyż Tilly i Cordoba nie podzielili się i zamiast tego ruszyli w pościg za liczącą 14000 żołnierzy armią margrabiego Jerzego Fryderyka i dopadli go pod Wimpfen. Znacznie słabszy liczebnie margrabia okopał się na niskim wzgórzu poza wioską. Protestanci stawiali tutaj skuteczny opór, wspomagany przez silną artylerię. Sytuacja gwałtownie się zmieniła, gdy jeden z przypadkowych kontrataków hiszpańskich dopowadził do wybuchu magazynu Protestantów. Uniesieni sukcesem Katolicy uderzyli na wzgórze i rozbili protestancką armię. Margrabia Jerzy Fryderyk uciekł do Stuttgartu z kilkoma zaledwie ludźmi pod swoją komendą. W międzyczasie Mansfeld pospiesznie próbował dotrzeć do księcia Brunszwickiego, który zajął pozycje nad Menem. Cordoba i Tilly rozpoczęli pościg, mający uniemożliwić połączenie obu wojsk protestanckich.