Bitwa pod Rheinfelden

Z Wikipedii

Pilzno - Biała Góra - Wiesloch - Wimpfen - Hoechst - Fleurus - Stadtlohn - Dessau - Lutter am Barenberge - Wołogoszcz - Breitenfeld I - Rain - Norymberga - Lützen - Ścinawa - Nördlingen I - Wittstock - Rheinfelden - Wittenweier - Thann - Chemnitz - Honnecourt - Breitenfeld II - Rocroi - Tuttlingen - Kolberger Heide - Fryburg - Fehmarn - Jankov - Herbsthausen - Nördlingen II - Zusmarshausen - Lens

Bitwa pod Rheinfelden miała miejsce 28 lutego i 3 marca 1638 podczas wojny trzydziestoletniej.

Bernard Weimarski na czele wojsk protestanckich przystąpił do oblężenia Rheinfelden, rozłożywszy swą armię (8000 ludzi) po obu brzegach Renu. Z Bawarii nadciągnęła armia cesarska pod wodzą Johanna de Werth, a z Lotaryngii wojsko ks. Savello. Wojska te połączyły się w pobliżu Rheinfelden i 28 lutego zaatakowały niespodziewanie część sił Bernarda po prawej stronie Renu, odnosząc dzięki dużej przewadze liczebnej zwycięstwo. Bernard wycofał resztę swych sił do Laufenburga. Zwycięzcy, sądząc, że jest on niezdolny do dalszych działań, rozesłali piechotę na leże zimowe, a jazdę na furażowanie. Bernard tymczasem przerzucił jazdę lasami z powrotem pod Rheinfelden, a piechotę doliną Renu i 3 marca rozbił przez zaskoczenie siły cesarskie. Blokując jazdą wszystkie wyjścia z doliny Renu, zdobył szturmem ostatnią pozycję wojsk nieprzyjacielskich we wsi Nollingen; wziął do niewoli 3000 jeńców (w tym obu wodzów), zdobył 56 chorągwi i 4 działa. Zwycięstwo to pozwoliło zdobyć potężną twierdzę Breisach, panującą nad doliną górnego Renu.