Biotyt

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy minerału. Zobacz też: Biotyt (pocisk).

Biotyt

biotyt, Norwegia

Biotyt - minerał z gromady krzemianów, należący do grupy mik (łyszczyków).
Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego fizyka Jeana Baptiste’a Biota.

Spis treści

1 Właściwości:
2 Występowanie
3 Zastosowanie:
4 Zobacz też

[edytuj] Właściwości:

Wzór chemiczny: K(Mg,Fe,Mn)₃(OH,F)₂AlSi₃O₁₀ – zasadowy glinokrzemian potasu, magnezu, żelaza i manganu.
Układ krystalograficzny - jednoskośny
Twardość w skali Mohsa - 2,5 do 3
Łupliwość – doskonała, jednokierunkowa
Rysa - biała
Przełam – nierówny, blaszkowy
Gęstość - 2,7 do 3,1 g/cm³
Barwa - brązowa, czarna; wietrzejąc uzyskuje barwę złocistą (kocie złoto)
Połysk - szklisty, perłowy

Tworzy kryształy tabliczkowe i krótkosłupowe (heksagonalne). Występuje w skupieniach zbitych, ziarnistych, blaszkowych i łuskowych. Jest minerałem giętkim, łamliwym, sprężystym. Zawiera domieszki: tytanu, sodu, litu, baru, strontu, cezu, manganu (manganofyllit).

Bywa zasobny w

magnez (meroksen);
a niekiedy w żelazo (lepidomelan, syderofyllit).
Często zawiera wrostki cyrkonu, a także rutylu.
Wykazuje silny pleochroizm o barwach : zielonej, brunatnej i czerwonawej.
Jest bardzo pospolity, szczególnie szeroko rozpowszechniony.

[edytuj] Występowanie

Biotyt jest najbardziej pospolitym minerałem wśród łyszczyków, posiadającym duże znaczenie skałotwórcze. Podobnie jak muskowit występuje głównie w granitach i granodiorytach, ale również tonalitach; znany jest również z ciemnych skał żyłowych i wulkanicznych. Biotyt powszechnie występuje w niektórych skałach metamorficznych, takich jak łupki łyszczykowe (mikowe) czy gnejsy. W budowie skał osadowych odgrywa znacznie mniejszą rolę niż muskowit, ponieważ charakteryzuje się mniejszą odpornością na wietrzenie chemiczne. Obecność biotytu w glebach zaznacza się jedynie tam, gdzie procesy wietrzenia zachodzą bardzo powoli. Przyjmuje tam postać wydłużonych, blaszkowatych ziarn.

Miejsca występowania: Kanada – Ontario, USA – Kalifornia, Kolorado,; Brazylia , Rosja – Góry Ilmeńskie; Indie, Norwegia, Szwecja.

W Polsce – na Dolnym Śląsku, w Tatrach, na Suwalszczyźnie.

[edytuj] Zastosowanie:

Bywa stosowany jako materiał izolacyjny (przy produkcji kondensatorów),
po zmieleniu jako posypka papowa.
Ma znaczenie naukowe (jako wskaźnik tworzenia się skał).
Jest minerałem interesującym kolekcjonerów.
Bardzo duże kryształy znaleziono w Indiach – do 64 ton, Rosji – około 70m² oraz Norwegii. Gigantyczne okazy spotykano w Kanadzie, Brazylii i na Grenlandii.