Heinrich Harrer
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Heinrich Harrer (Obergossen (Hüttenberg, Karinthië), 6 juli 1912 - Friesach (Karinthië), 7 januari 2006) was een Oostenrijkse bergbeklimmer en auteur van verschillende boeken. Zijn bekendste boek is Sieben Jahre in Tibet (Zeven Jaar in Tibet) dat als basis diende voor de film Seven Years in Tibet met Brad Pitt als Harrer in de hoofdrol.
Voordat Harrer aan zijn "bergcarrière" begon nam hij aan de Olympische Winterspelen van 1936 deel voor het Oostenrijkse skiteam. In 1937 werd hij Academisch Wereldkampioen afdaling skiën. Harrer bleef een sportman. In zijn latere lievelingssport golf werd hij in 1958 Oostenrijks kampioen.
Op 24 juli 1938 beklom hij met Anderl Heckmair, Fritz Kasparek en Ludwig Vörg als eerste de Eiger-noordwand in Zwitserland. Ook wel de moordwand genoemd omdat zoveel beklimmers hier stierven.
Vlak na zijn huwelijk met Lotte Wegener (de jongste dochter van de meteoroloog en geoloog Alfred Wegener) in december 1938, vertrok hij in 1939 in opdracht van de SS naar India, maar hij keerde niet terug naar Oostenrijk tot 1952. In Karachi werden de expeditiegangers door Indiaase soldaten gevangen genomen en naar het interneringskamp Ahmednagar en later naar Dehra Dun gebracht. In die tijd leerde hij Tibetaans, Hindi en Japans en probeerde steeds te vluchten. Op 29 april 1944 lukte het Harrer om samen met Peter Aufschnaiter te ontsnappen en over 65 Himalayapassen naar Tibet te vluchten. In Lhasa, de hoofdstad van Tibet, bouwde Harrer een dam, tekende een stadsplattegrond, ontwierp de opdruk voor de postzegels en bankbiljetten en werd zelfs vertrouweling van de jonge godenkoning, de Dalai Lama. In de herfst van 1950 rukten de Chinese troepen Tibet binnen en moesten vele Tibetanen maar ook Harrer vluchten. Deze periode wordt beschreven in zijn boek Zeven Jaren in Tibet. Hij leerde in deze tijd de Dalai Lama kennen en woonde zeven jaar in Lhasa.
[bewerk] Expedities
In 1953 deed hij een expeditie naar de Andes, in 1954 een naar Alaska. In 1962-1963 volgde een Nieuw-Guinea-expeditie waar hij als eerste de Carstensz Pyramid beklom, met zijn 4884 m de hoogste berg van Oceanië.
In 1966 deed hij een expeditie dwars door Suriname en het Amazonebekken heen. In 1969 ging hij naar Frans-Guyana, 1970 Groenland, 1971 Soedan, 1972 Borneo, 1973 Nepal, 1975 de Andamanen, 1976 Ladakh, 1977 het Ruwenzori-gebied, 1978 Sikkim, 1980 Sikkim en Bhutan, 1981 weer Nepal en in 1982 keerde hij voor het eerst weer terug naar Tibet. In 1983, 1984 en 1986 reisde hij opnieuw door Bhutan.
[bewerk] Erkenningen
In 1982 werd het Heinrich Harrer Museum geopend in Hüttenberg.
Harrer heeft in zijn leven heel wat erkenningen gekregen. In 1964 kreeg hij de titel professor en het grote Verdienstkreuz des Verdienstordens van de Bondsrepubliek Duitsland, het grote gouden Ehrenzeichen van de deelstaat Karinthië en van de deelstaat Stiermarken, het Oostenrijkse Ereteken voor de wetenschap en de kunst, de gouden Humboldt-Medaille en de Eremedaille van de Explorer-Clubs uit de Verenigde Staten. In 1995 werd hij in de Curie van de wetenschappen in Oostenrijk opgenomen. Heinrich Harrer heeft de meer dan 25 expedities waaraan hij heeft deelgenomen in ongeveer 20 boeken beschreven. Ook heeft hij diverse televisie programma's over zijn expedities gemaakt voor voornamelijk de ORF. De film Seven years in Tibet heeft Harrer bij het jonge publiek bekend gemaakt.
Heinrich Harrer overleed op 93-jarige leeftijd op zaterdag 7 januari 2006 om 6.45 in het Deutschordensspittal in Friesach (Karinthië). Hij werd op zaterdag 14 januari 2006 op de begraafplaats van Hüttenberg begraven.
