Gianfranco Fini

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Gianfranco Fini tijdens de campagne in Turijn op 20 maart

Gianfranco Fini (Bologna, 3 januari 1952) is een Italiaans politicus. Hij is de nummer twee van de Italiaanse centrumrechtse partij Il Popolo della Libertà (PdL). Voorheen was Fini leider van de rechtse partij Alleanza Nazionale (AN), totdat deze met Silvio Berlusconi’s partij Forza Italia opging in de PdL. Hij diende tijdens twee kabinetten Berlusconi als vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken.

[bewerk] Privé

Fini werd geboren als zoon van een Bolognese oud-soldaat. Zijn beide opa’s waren fascistisch. Zijn voornaam Gianfranco is een eerbetoon aan een neef die in 1945 vermoord werd door partizanen. Fini is afgestudeerd in de psychologie en heeft gewerkt als journalist voor de partijkrant van de neofascistische beweging Movimento Sociale Italiano (MSI), Secolo d’Italia. De aanleiding voor zijn toetreding tot de jeugdafdeling van de MSI, de Fronte della Gioventù, was het moment dat hij als zeventienjarige naar een film van John Wayne wilde gaan kijken en daarbij tegen werd gehouden door linkse extremisten.

[bewerk] Politieke carrière

In 1977 werd hij tot secretaris-generaal van het Fronte della Gioventù gekozen. Op 26 juni 1983 werd hij tot eerste vicevoorzitter van het Fronte della Gioventù gekozen. In datzelfde jaar werd hij in de Kamer van Afgevaardigden gekozen.

In 1987 werd Fini national secretaris van de MSI als opvolger van Giorgio Almirante. Hij bleef deze functie bekleden tot 1991. In 1994 ging de MSI op in de Alleanza Nazionale (Nationale Alliantie), waarvan Fini in 1995 tot voorzitter werd gekozen. Fini deed afstand van het fascisme en noemde het een groot kwaad. Daarnaast accepteerde hij een "sociale markteconomie" en deed hij afstand van het door de vroegere MSI omarmde corporatieve, staatsgeleide economische systeem. In 2001 werd hij vicepremier in de regering-Berlusconi.

Op 15 februari 2008 overtuigde hij tijdens de laatste conferentie van AN zijn partijleden van de noodzaak om de partij op te heffen en zich aan te sluiten bij de nieuwe PdL. De PdL won de verkiezingen van april 2008 met ruime voorsprong op het linkse blok.

Bij de opening van het parlement had hierdoor de PdL de mogelijkheid om de voorzitters van de 2 Kamers te kiezen. Gianfranco Fini werd voorzitter van het Huis van Afgevaardigden (30 april 2008).

Gianfranco Fini

[bewerk] Reputatie

Fini is tegenwoordig een populair politicus, maar dat is niet altijd zo geweest. In het verleden deed hij in de media opmerkelijke en extreme uitspraken. In 1994 zei hij tijdens een interview dat Mussolini de grootste staatsman van de twintigste eeuw was geweest. Ook heeft hij destijds gezegd dat homoseksuelen eigenlijk geen leraar moesten konden worden. In de loop van de jaren is Fini steeds gematigder geworden. Nu noemt hij Mussolini een ramp voor Italië en zijn zijn uitspraken in de media veel minder pittig dan vroeger. Een van zijn grote verdiensten was het omsmeden van de MSI van een neofascistische beweging tot een maatschappelijk acceptabele partij (Alleanza Nazionale). Daarbij werden de oude fascistische veren van de partij afgeschud. Verheerlijking van het fascisme verdween uit de statuten om plaats te maken voor democratie en vrijheid.

Fini is een van de weinigen die zich openlijk durven af te zetten tegen het gedrag Silvio Berlusconi. Op dit moment wordt hij beschouwd als Berlusconi’s meest voor de hand liggende opvolger als politiek leider. Sommige critici beweren dat Fini zich politiek gezien op de vlakte en in het gelid houdt, totdat Berlusconi van het toneel is verdwenen.

[bewerk] Werken

Fini, Gianfranco & Stalieno M. 1999 Un'Italia civile. Milano: Ponte alle Grazie
Fini, Gianfranco. 2003 L'Europa che verrà. Il destino del continente e il ruolo dell'Italia. Roma: Fazi Editore