Musicoterapia
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A musicoterapia consiste no uso da música dentro dunha estrutura organizada de traballo cun fin terapéutico. Os seus obxectivos inclúen restaurar, potenciar ou manter a saúde das persoas. Para iso utilízanse técnicas e procedementos específicos da disciplina. Dentro da mesma pódense atopar distintas correntes de pensamento e diversas influencias doutras disciplinas como a psicoloxía, a pedagoxía musical, o medicamento, a filosofía, a musicoloxía etc.
Incluída dentro das Terapias Creativas, recoñécese a existencia da musicoterapia como profesión en Estados Unidos desde 1950. Actualmente a musicoterapia estúdase no ámbito universitario en países como Arxentina, Brasil, Inglaterra e moitos outros. En España só existe a titulación de máster ou posgrao, pero non é unha carreira universitaria en se mesma. Así mesmo, o ministerio de Traballo non a recoñece aínda como profesión.
Pode ser un tipo de terapia en si mesma, aínda que o seu carácter interdisciplinario favorece a súa integración con outras modalidades terapéuticas.
A musicoterapia contempla aconteceres musicais e estéticos que promoven o desenvolvemento e recoñecemento de distintos aspectos da comunicación emocional das persoas. O musicoterapeuta debe comprender e non xulgar como de maior ou menor calidade as producións dos seus pacientes en tanto calidades técnicas dos mesmos
Entre as diversas técnicas usadas pódese distinguir primeiramente entre técnicas pasivas e activas segundo a música sexa escoitada ou executada en vivo. A musicoterapia aplícase tanto na práctica clínica como na social ou a educativa.
[editar] Inicios da musicoterapia
Moitas civilizacións, ao longo da historia, recoñeceron a influencia que ten a música nas persoas e utilizaron os sons do tambor para efectuar terapias de grupo. O uso terapéutico dos sons, na actualidade segue unhas pautas definidas que, segundo os expertos, permiten atopar ritmos vitais e realizar interaccións creativas en grupo (para moitos terapeutas, a ferramenta sonora máis poderosa é o canto humano).
Neste sentido, os sentimentos humanos poden reflectirse na escala musical. Por exemplo: O bemol é o signo musical que expresa a dor e o sostido representa a alegría. Tendo en conta algunhas teorías, a escala de dó maior é nobre e franca, a de re maior, brillante; a de sol, guerreira; a de do menor, patética, e máis tristes aínda, as de fa e sol menor. Dise que a marcha fúnebre de Beethoven diminúe as pulsaciones do corazón, e os clásicos máis curativos son Mozart, Bach, Vivaldi, os clásicos da India, e a música Taoísta.
[editar] Musica empregada na musicoterapia
Para a Anorexia.
- A gran marcha de Tannhauser (Wagner)
- Sinfonía nº 5 do Novo Mundo (Dvorák)
- Aida (Verdi)
- Minueto (Boccherini)
Para as infeccións hepáticas, cansazo, adelgazamento, estreñimento, diarrea.
Estimulantes:
- O Príncipe Igor (Borodin)
- Don Xoan (Mozart)
Relaxantes:
- O mar (Debussy)
- Frauta romántica, de Pan (Zamfir)
Para a gastritis:
- Concerto de frauta (Vivaldi)
- Concerto de arpa (Haendel)
- Concierto de oboe (Vivaldi)
- Música para a mesa (Telemann)
Litiasis biliar
- A obertura de Rienzi (Wagner)
- Días lonxanos (Anónimo, popular escocés)
- Santa Lucía (Anónimo, popular napolitana)
- Ollos negros (Canción rusa popular)
Para o Páncreas:
[editar] Bibliografía
- Léon Bence e Max Méreaux, Guía muy práctica de musicoterapia, Editorial Gedisa, Barcelona, 1988.
- Rolando Benenzon, Manual de musicoterapia, Paidós Ibérica, Barcelona, 1985.
- Betes del Toro, M, Fundamentos de musicoterapia, Morata, Madrid, 2000.
