Licinio

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Claudio Valerio Liciniano Licinio, emperador romano, naceu na Dacia entre os anos 263 o 265, sendo a súa familia de orixe labrega.

Toda a súa educación foi militar e salientou na loita contra os persas, e toda a súa carreira estivo unida a Galerio, amigo persoal.

Coa morte de Constancio Cloro e a proclamación polas tropas do seu fillo Constantino como emperador, e a proclamación de Maxencio no canto do seu pai Maximiano, quen tería que abdicar. Pero este negouse, de xeito que nun mesmo intre había sete altos maxistrados, entre augustos e césares, para o goberno do Imperio, cada quen sen recoñecer o seu contrario. Esta situación estaba a piques de malograr toda a obra de Diocleciano e a súa tetrarquia. Para iso Galerio, como emperador decano e garante do sistema, convocou o cumio de Carnuntun no 308. Mais nesa reunión non se acordou unha solución definitiva, senón que se nomeou a Constantino e Maxencio para a parte occidental do Imperio, mentres que para o Oriente subiu a emperador Licinio e mais Maximino Daya, sobriño de Galerio.

As loitas entre os distintos augustus e césares foi xa inmediata para facerse co poder. En Occidente, Constantino venceu a Maxencio na batalla da Ponte Milvio no ano 312.

Pola súa parte, Licinio, quen fora nomeado augustus sen pasar previamente polo título de césar, non era moi ben aceptado, e dende o goberno da Pannonia, Ilyria e Rethia asociouse a Constantino para que fora el quen acabara con Maxencio e conquistara Italia, tal e como se lembrara na xuntanza de Carnutum onde Maxencio foi declarado inimigo publico, a pesar de recoñecer os seus dereitos ao trono. Casou coa irmá de Constantino, Constancia e xuntos publicaron o famoso Edicto de Milán (Mediolalum), onde se daba liberdade relixiosa e se devolvían os bens á Igrexa Católica, e que na práctica veu ser o recoñecemento do cristianismo no imperio, non a relixión oficial.

No ano 311 morre Galerio e Maximino II Daza e mais Licinio atoparonse no Bosforo para se repartir os territorios de Galerio. Mais esta división, coa morte de Maxencio en Occidente, levou o enfrontamento no Oriente, sendo as tropas de Maximino Daza derrotadas dende Byzantium a Tarsus no ano 313, e Maximino morreu entre tormentos. Licinio quedara encargado dos fillos de Galerio e mais a súa esposa, pero o trato que lles deu obrigounos a fuxir á corte de Maximino Daza, quen unha vez derrotado, quedaron nunha total indefensión, e foron capturados e mortos en Tesalonica, quedando deste xeito Licinio coma único emperador en Oriente, do mesmo xeito que Constantino o era en Occidente.

Mais a partir do ano 320 comezaron a percibirse as diferenzas entre eles, que se manifestaron entre outros aspectos no tratamento que se lle deu ao problema cristián, xa que mentres en occidente os cristiáns alcanzaran postos relevantes na Administración, en oriente continuaban a ser perseguidos e reprimidos a pesar da grande influencia que conquistara a Igrexa de Alexandria. A presión que se fixo sobre Constantino para rematar con este estado de cousas foi moi grande, mais tivo que deixalo temporalmente debido á ameaza dos bárbaros na fronteira danubiana. Constantino derrotou os bárbaros na Panonia e na Tracia e amosou a Licinio o poder militar do emperador de Occidente e o levou a aceptar o nomeamento dos seus respectivos fillos Crispo por Constantino e Liciniano por parte de Licinio coma césares.

Licinio perdera a iniciativa e tivo que facer fronte no seu propio contorno a Valente, o seu xefe militar, a quen deu morte despois de nomealo augusto. No ano 324 o enfrontamento fíxose inevitábel nunhas circunstancias que favorecían en todo a Constantino, quen venceu en Adrianopolis, Crisopolis e Bizancio, mentres Crispo desfacia a flota de Licinio no Helesponto, onde finou Liciniano.

Seguramente por intervención da súa esposa Constancia, irmá de Constantino, se lle perdoou a vida a Licinio, quen foi exiliado e posto baixo arresto en Thesalonica, pero o contumaz Licinio comeza a intrigar contra Cosntantino, quen desta vez mandouno axustizar na primavera do ano 325.

Remata deste xeito o goberno de Diocleciano e un só emperador volve a mandar en toda a extensión do Imperio. Corenta anos de tetrarquía o Imperio Colexiado quedaran atrás para sempre.

Imperio Romano
Segue a: Constantino o Grande	Licinio (308-323)	Precede a: Constantino II
	Constantina