کنیا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

این مقاله نیازمند ویکی‌سازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه آن را تغییر دهید. در پایان، پس از ویکی‌سازی این الگوی پیامی را بردارید.

این مقاله به تمیزکاری نیاز دارد. لطفاً آن را تا جایی که ممکن است از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید. سپس این الگو را از بالای مقاله حذف کنید. محتویات این مقاله ممکن است غیرقابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد.

کنیا کشوری است در شرق آفریقا. پایتخت آن نایروبی است و مومباسا، کیسومو و ناکورو شهرهای مهم آن محسوب می گردند.

کشور کنیا به هشت استان تقسیم گردیده که هر کدام توسط یک استاندار اداره می گردد. هراستان به هفتاد و یک منطقه ، هر منطقه به 262 بخش و هر بخش به 1088 ناحیه تقسیم شده اند. دولت بر کار استانداریها نظارت می کند. جمعیت این کشور طبق آخرین سرشماری رسمی که در سال ۱۹۹۷ انجام شده یازده میلیون و پانصد هزار می‌باشد^{[نیازمند منبع]}.

هفتاد و سه درصد مردم کنیا مسیحی، نوزده درصد آنیمیست و شش درصد مسلمان هستند. زبان های رسمی آنان سواحلی وانگلیسی است.

امور سیاسی کنیا در چهار چوب نظام سیاسی رئیس جمهوری و دمکراسی قرار دارد که رئیس جمهور، هم رهبر کشور و هم رهبر دولت است. قوه مجریه در اختیار دولت است. قوه قانون گذاری بین دولت و مجلس ملی کنیا تقسیم شده است. قوه قضائیه مستقل از مجریه و قانونگذاری است. پس از مستقل شدن، کنیا ثبات سیاسی خود را در برابر تغییرات سیاسی بحرانهای کشورهای همسایه حفظ کرده است. با روی کار آمدن دمکراسی، کنیایی ها از آزادی بیشتری برخوردار شدند^{[نیازمند منبع]}.

فهرست مندرجات ۱ پیش از تاریخ ۲ تاریخ مستعمراتی ۳ تاریخ پس از استعمار ۴ سیاست ۵ تاریخ سیاسی کنیا ۶ تقسیمات اجرایی ۷ جغرافیا ۸ آب و هوا ۹ اقتصاد ۱۰ اکتشاف نفت ۱۱ جمعیت ۱۲ فرهنگ ۱۳ لباس ملی ۱۴ موسیقی ۱۵ ورزش ۱۶ فیلم و تئاتر ۱۷ فهرست ها ۱۸ منبع ۱۹ پیوند به بیرون

[ویرایش] پیش از تاریخ

فسیل های یافته شده در آفریقا نشان می دهد که پستانداران از 20 میلیون سال پیش در آن زندگی می کرده اند. یافته های اخیر در کنار دریاچه تورکانای کنیا نشان می دهد که انسانهای نخستین حدود 5/2 میلیون سال پیش در آن زندگی می کرده اند. در سال 1984، ریچارد لیکی و کامویا کیمئو اسکلت یک پسر بچه تورکانایی را در دریاچة تورکانا کشف کردند که مربوطه به 6/1 میلیون سال پیش است. صدها فسیل دانیاسوریهای کریاتاکوس / تروپود و کروکودیل های غول پیکر در اطراف کنیا در سال 2004 کشف شده است. فسیلهای مربوط به دوران سسوزوئیک (بیش از 200 میلیون سال پیش) توسط گروه جستجوی دانشگاه یوتا و موزة ملی کینا در جولای آگوست 2004 در لوکیتانگ جورج در نزدیکی دریاچة تورکانا پیدا شده است.

[ویرایش] تاریخ مستعمراتی

پرتغالیها اولین کسانی بودند که پا به کنیا گذاشتند. آنها مدتی بر منطقة ساحلی از مالیندی تا مومباسا، حکمرانی کردند. دورة مستعمراتی شرق آفریقا بطور رسمی از سال 1505 آغاز می شود که کشتی های دریادار تحت فرمان دوم فرانسیسکو دی آلمیدا منطقة کیلوارا با توپخانه مورد هجوم قرار دارند و غارت کردند، این جزیره اکنون در جنوب تانزانیا قرار دارد. سپس بعلت عدم پرداخت مالیات توسط رهبر شهر مومباسا، آنجا را نیز غارت کردند. سپس حملات به هوجا (که اکنون اونگاوا نام دارد و در دهانة رودخانه تانا واقع شده است)، باراوا، آنگوچه، پیت و سایر شهرهای ساحلی ادامه یافت تا سرانجام تمامی شهرهای واقع بر ساحل شرقی آفریقا، به پادشاه پرتغال مالیات می دادند. پرتغالی ها از استعمار شرق آفریقا دو هدف داشتند: جمع آوری مالیات و کنترل تجارت در اقیانوس هند این اهداف تا حدودی موفقیت آمیز بود. و گاهی حاکمان محلی شرق آفریقا بر علیه پرتغالی ها شورش می کردند.

به هر حال، کشتی های پرتغالی در مورد تجارت در منطقة غربی اقیانوس هند، اختلاف داشتند و به علت کنترل استراتژیک بنادر و خطوط کشتیرانی، تعرفة زیادی را برای حمل و نقل کالا دریافت می کردند. ساختدژ جیسوس در مومباسا در سال 1593، وسیله ای برای تقویت تسلط پرتغال بر منطقه بود ولی با هجوم بریتانیایی ها، آلمانی ها، و اعراب عمانی در قرن هجدم از میزان نفوذ پرتغال کاسته شد. اعراب عمانی مستقیماً با پرتغال درگیر شدند و استحکامات پرتغال را محاصره کردند و به کشتی های آنها حمله کردند و سرانجام در سال 1730، پرتغالیها را از سواحل کنیا و تانزانیا بیرون انداختند.

با استعمار سواحل کنیا و تانزانیا، اعراب نیز مانند فقط می توانستند، منطقه ساحلی را کنترل کنند و به مناطق داخلی دسترس نداشتند. هر چند بوجود آمدن کشاورزی گل میخحک و رونق تجارت بردگان باعث تقویت قدرت عمان در منطقه شد و در سال 1839 زنگبار بعنوان پایتخت عمان در منطقه توسط سید سعید انتخاب شد. کنترل بنادر اصلی ساحل شرقی آفریقا توسط اعراب تا زمانی ادامه داشت که بریتانیا مصمم شد نظام تجارت بردگان را از بین ببرد و سیستم پول در مقابل کار را پیاده کند. در اواخر قرن نوزدهم، تجارت برده در اقیانوس غیر قانونی اعلام شد و اعراب عمانی نتوانستند در برابر نیروی دریایی بریتانیا مقاومت کنند. حضور عمان در زنگبار و پمبا تا انقلاب 1964 ادامه داشت. هر چند آثار اعراب عمانی در شرق آفریقا از نوادگان پر تعداد اعراب مشخص است که هنوز هم ثروتمندترین و با نفوذترین ساکنان منطقة ساحلی کنیا به شمار می روند.

اغلب تاریخ شناسان اعتقاد دارند که دوران مستعمراتی کنیا از زمان تحت الحمایه شدن سلطان زنگبار توسط آلمانها در سال 1885 و تأسیس کمپانی امپراطوری بریتانیا – شرق آفریقا در سال 1888، شروع شده است. سپس بریتانیا اقدام به احداث خط آهن اوگاندا – کنیا کرد که با وجود مخالفت قبایل مختلف، بویژه مردم ناندی به رهبری "اورکویوت" از سالهای 1895 تا 1905، موفق به ساخت آن شد.

با شروع جنگ جهانی اول در آگوست 1924، دولتمردان آفریقای شرقی بریتانیا و تانزانیا، توافقنامة آتش بس را امضا کردند که مناطق مستعمراتی دور از جنگ مستقیم باشد. هر چند کلنل پل وان لتو ووربک پس از بدست گرفتن فرماندهی ارتش آلمان، تصمیم گرفت تمامی منابع بریتانیایی را محاصره کند. با شکست دادن نیروی دریایی بریتانیا، آلمانها، تجهیزات بریتانیا را تصرف کردند. او سپس به مدت یازده روز در زامبیا بود تا عهدنامه صلح در 1918 به امضاء رسید. برای خارج کردن وان لتو از سرزمین های داخلی، بریتانیا، ارتش هند را به کمک کشتی های متعدد به آنجا منتقل کرد. آنها به کارگران بسیار زیادی نیاز داشتند تا تجهیزات و آذوقه را با پای پیاده به مناطق داخلی حمل کنند. سرانجام گروه های حمل و نقل شکل گرفتند و بیش از 400000 آفریقایی، بهای سیاست طولانی مدت را پرداخت کردند.

در اوایل قرن بیستم، کشاورزان اروپایی و بریتانیایی در مناطق مرکزی داخلی کنیا ساکن شدند و با کاشت قهوه و چای ثروتمند شدند. در حوالی سالهای 1930، حدود 30000 نفر ساکنین این منطقه به خاطر تأثیرشان بر اقتصاد، از نیروهای سیاسی رنج فراوانی می کشیدند. منطقه، سرزمین مادری میلیونها نفر از اهالی قبیلة کیکویو بود که طبق قوانین اروپایی زمین نداشتند و مانند کشاورزان دوره گرد زندگی می کردند. ساکنین منطقه برای حفظ علایق آنان، رشد قهوه را ممنوع اعلام کردند که این کار باعث افزایش مهاجرت دسته جمعی به شهرها گردید.

در سال 1951، سیر هوراس هکتور هرن که قبلاً رئیس دادگستری سیلان بود، به کنیا آمد و در دادگاه اصلح نایروبی مستقر شد. توتا سال 1954 این مقام را در اختیار داشت. در شب مرگ جورج ششم در 5 فوریه 1952، هرن، شاهزاده الیزابت را به مراسم شام هتل تری توپس همراه کرد که در آنجا به عنوان ملکه الیزابت انتخاب شد. سپس هرن به همراه ملکه به انگلیس بازگشت.

از اکتبر 1952 تا دسامبر 1959، کنیا شاهد افزایش شورش مائومائو بر علیه قوانین بریتانیایی بود. در ژانویه 1953، ژنرال ارشد هینده، برای فرماندهی عملیات سرکوب شورش انتخاب شد. بعلت نداشتن سیستم اطلاعاتی، ژنرال سر جورج ارسکین بعنوان فرماندة نیروهای استعمارگر انتخاب شد که مشخصاً مورد حمایت وینستون چرچیل بود. دستگیر کردن ژنرال چینی وارویو ایتوته و بازجویی از او باعث شد تا اطلاعات بیشتری راجع به ساختار فرماندهی مائو مائو بدست بیاورند. پس از هفته ها برنامه ریزی، عملیات آنویل در 24 آوریل 1954 آغاز شد. در این عملیات نایروبی به محاصره در آمد و ساکنین آن تحت نظر گرفته شدند. در 1953، هومه گارد بعنوان نیروی امنیتی بکار گرفته شد. گارد ویژه که اعضای آن آفریقایی های وفادار و نه نیروهای خارجی و بریتانیایی، بودند بعنوان هستة اصلی برنامه های دولت برای کنترل مائو مائو فعالیت می کردند. در پایان دوران وضعیت اضطراری، گارد ویژه 4686 نفر مائومائورا کشته بود که حدود %42 از کل جمعیت آنان بود. دستگیری ددان کیانی در 21 اکتبر 1956 در نیری باعث شکست کامل شورش مائومائو گردید.

[ویرایش] تاریخ پس از استعمار

اولین انتخابات مجلس قانونگذاری آفریقا در 1957 رخ داد. بر خلاف امید بریتانیا برای تعویض قدرت به جریانهای میانه روی آفریقایی، اتحادیه ملی آفریقایی کنیا (KANU) به رهبری جومو کنیاتا، بلافاصله پس از استقلال کنیا در 12 دسامبر 1963، دولت را تشکیل دادند. یکسال بعد کنیاتا اولین رئیس جمهور کنیا گردید. با مرگ کنیا تا در سال 1978، دانیل آراپ موی رئیس جمهور شد. انتخابات 1983 زودتر از موعد انجام شد که بخاطر کودتای نظامی در 1 آگوست 1982 بود. این کودتای ناموفق توسط یکی از درجه داران نیروی هوایی، هزکیا اوچوکا طرح ریزی شده بود. این شورش سریعاً توسط نیروهای وفادار واحد خدمت عمومی (GSU) سرکوب گردید. این اتفاق منجر به منحل کردن تمامی نیروی هوایی گردید. و بسیاری از اعضای قبلی اش اخراج شدند. انتخابات 1988 با سیستم صف بندی انجام شد که رأی دهندگان می بایست به جای برگه رأی پشت سر کاندیدای موردنظرشان در یک صف می ایستادند. این مسأله اوج رژیم غیر دمکراسی بود و منجر به گسترش اصلاحات گردید. در انتخابات 1992 و 1997، دوباره دانیل آراپ موی پیروز شد. در انتخابات 2002، موی موفق نشد و موای کیباکی از حزب "ائتلاف رنگین کمان ملی" بعنوان رئیس جمهور انتخاب شد. در این انتخابات، ناظران محلی و بین المللی حضور داشتند و انتخابات کاملاً سالم و آزادانه برگزار شد.

[ویرایش] سیاست

نوشتار اصلی را بخوانید: سیاست در کنیا

امور سیاسی کنیا در چهار چوب نظام سیاسی رئیس جمهوری و دمکراسی قرار دارد که رئیس جمهور هم رهبر کشور و هم رهبر دولت است. قوة مجریه در اختیار دولت است. قوة قانون گذاری بین دولت و مجلس ملی کنیا تقسیم شده است. قوة قضائیه مستقل از مجریه و قانون گذاری است. پس از مستقل شدن، کنیا ثبات سیاسی خود را در برابر تغییرات سیاسی و بحرانهای کشورهای همسایه حفظ کرده است. با روی کار آمدن دمکراسی، کنیایی ها از آزادی بیشتری برخوردار شدند.

مجلس در پاییز 1997، قوانین بجا مانده از دوران مستعمراتی که آزادی بیان را محدود می کردند، اصلاح کرد. این امر منجر به افزایش آزادی همگانی و انتخابات ملی موفق در دسامبر 1997 گردید. در سال 2002 انتخابات کنیا تحت نظر ناظران بین المللی برگزار شد. این انتخابات نقطة عطفی در تاریخ کنیا بود و قدرت با صلح و آرامش از حزبی که از زمان استقلال قدرت را در دست داشت به حزب ائتلافی جدید مستقل گردید.

رئیس جمهور جدید، موای کیباکی، قول داده است که توجه خود را به رشد اقتصادی، مبارزه با فساد، بهبود وضعیت تحصیلی و بازنویسی قانون اساسی متمرکز کند. در سال 2005، برنامة رفراندوم قانون اساسی کنیا که توسط پارلمان و رئیس جمهور حمایت می شد، شکست خورد. انتخابات بعدی در دسامبر 2007 برگزار خواهد شد. احتمال می رود که کیباکی مجدداً در انتخابات شرکت کند، هر چند این خبر هنوز تأیید یا تکذیب نشده است.

[ویرایش] تاریخ سیاسی کنیا

اولین انتخابات مجلس قانونگذاری آفریقا در ۱۹۷۵ رخ داد. بر خلاف امید بریتانیا برای تعویض قدرت به جریانهای میانه روی آفریقایی، اتحادیه ملی آفریقایی کنیا (KANU) به رهبری جومو کنیاتا، بلافاصله پس از استقلال کنیا در ۱۲ دسامبر ۱۹۶۳، دولت را تشکیل دادند.

یکسال بعد کنیاتا اولین رئیس جمهور کنیا گردید. با مرگ کنیاتا در سال ۱۹۷۸، دانیل آراپ موی رئیس جمهور شد.

انتخابات ۱۹۸۳ زودتر از موعد انجام شد که بخاطر کودتای نظامی در اول آگوست ۱۹۸۲ بود.این کودتای ناموفق توسط یکی از درجه داران نیروی هوایی، هزکیا اوچوکا طرح ریزی شده بود. این شورش سریعاً توسط نیروهای وفادار سرکوب گردید. این اتفاق منجر به منحل کردن تمامی نیروی هوایی گردید. و بسیاری از اعضای قبلی آن اخراج شدند.

انتخابات ۱۹۸۸ با سیستم صف بندی انجام شد که رأی دهندگان می بایست به جای برگه رأی، پشت سر کاندیدای موردنظرشان در یک صف می ایستادند. این روش غیردمکراتیک باعث گردید که مردم و احزاب سیاسی خواستار تغییر آن و اتخاد روش معمول انتخابات شدند.

در انتخابات ۱۹۹۲ و ۱۹۹۷، دوباره دانیل آراپ موی پیروز شد. مجلس در پاییز ۱۹۹۷ قوانین محدودکننده‌ی آزادی بیان را اصلاح کرد. این امر منجر به افزایش آزادی همگانی و انتخابات ملی موفق در دسامبر ۱۹۹۷ گردید.

در سال ۲۰۰۲ انتخابات کنیا تحت نظر ناظران بین المللی برگزار شد. این انتخابات نقطة عطفی در تاریخ کنیا بود و قدرت با صلح و آرامش از حزبی که از زمان استقلال قدرت را در دست داشت. حزب ائتلافی جدید منتقل گردید. رئیس جمهور جدید، موای کیباکی، قول داده است که توجه خود را به رشد اقتصادی، مبارزه با فساد، بهبود وضعیت تحصیلی و بازنویسی قانون اساسی متمرکز کند. در سال ۲۰۰۵ برنامه رفراندوم قانون اساسی کنیا که توسط پارلمان و رئیس جمهور حمایت می شد، شکست خورد.

[ویرایش] تقسیمات اجرایی

نوشتار اصلی را بخوانید: تقسیمات کشوری کنیا

کنیا به هشت استان تقسیم شده که هر کدام توسط یک استاندارد اداره می شود. استان ها ("میکوا") به هفتاد و یک منطقه ("ویلایات") تقسیم شده اند که آنها نیز به نوبة خود به 262 بخش ("تارافا") تقسیم شده اند. بخش ها به تقریباً 1088 ناحیه ("کاتا") تقسیم شده اند. دولت بر کار استانداری ها نظارت می کند. این استانها عبارتند از:

1 استان مرکزی
2 استان ساحلی
3 استان شرقی
4 استان نایروبی
5 استان شمال شرقی
6 استان نیانزا
7 استان ریفت والی
8 استان غربی

[ویرایش] جغرافیا

نوشتار اصلی را بخوانید: جغرافیای کنیا

جمهوری کنیا که در شرق قاره آفریقا قرار گرفته است، با مساحت 582646 کیلومتر مربع، و پس از ماداگاسکار، چهل و هفتمین کشور وسیع دنیاست. همسایگان آن شامل کشورهای تانزانیا در جنوب، اوگاندا در غرب، سودان در شمال غربی، اتیوپی در شمال، سومالی در شمال شرقی می‌باشند و اقيانوس هند نیز در شرق آن واقع گردیده است.

با عبور خط استوا از کمربند میانی کنیا، مناطق مرکزی، شمال و شمال شرقی بسیار خشک و گرم است. اما مناطق ساحلی که در کنار اقیانوس هند قرار دارد آب و هوایی گرم و مرطوب دارد.

مساحت کنیا 582646 کیلومتر مربع (224961 مایل مربع) است که از مقدار یاد شده '569250 کیلو متر مربع ان خشکی و مابقی را ابهای داخلی از چمله دریاچه های ویکتوریا و رودلف را تشکیل داده است. (منبع راهنمای اقتصادی وتجاری کنیا : دکتر داریوش مهاجر)

[ویرایش] آب و هوا

کنیا آب و هوایی معتدل دارد. در مناطق ساحلی هوا گرم و مرطوب و در مناطق شمالی و شمال شرقی بسیار خشک و گرم است.

در طول سال نور خورشید زیادی به کشور می تابد و لباسهای تابستانی همیشه مورد استفاده اند. هر چند معمولاً شبها و صبح زود کمی هوا سرد می شود. فصل طولانی بارش باران از آوریل تا ژوئیه است. فصل کوتاه بارش باران از اکتبر تا دسامبر است. بارش باران گاهی در بعدازظهر و عصر سنگین می شود. گرم ترین دوره از فوریه تا مارچ و سردترین دوره از جولای تا آگوست است. مهاجرت سالانه بین ژوئیه و سپتامبر رخ می دهد که میلیونها جانور وحشی در آن حضور دارند. این حادثه یکی از محبوب ترین صحنه های فیلمسازان می باشد.

[ویرایش] اقتصاد

نوشتار اصلی را بخوانید: اقتصاد کنیا

پس از استقلال، کنیا بواسطه سرمایه گذاری عمومی، تشویق تولیدات کشاورزی و توسعه سرمایه گذاری صنعتی بخش خصوصی، شاهد رشد اقتصادی بود. تولید ناخالص ملی (GDP) در سالهای 1963 تا 1973 به %6/6 افزایش پیدا کرد. تولید کشاورزی به %7/4 افزایش یافت که عوامل موثر بر آن توزیع در میان استانها و افتتاح مناطق جدید زراسمت بود.

رشد اقتصادی کنیا بین سالهای 1974 تا 1990 کاهش پیدا کرد. سیاستهای نامناسب کشاورزی، نبود بودجه لازم و ضعف در قوانین تجاری بین المللی باعث کاهش محصولات کشاورزی گردید. دولت شروع به واگذاری به بخش خصوصی نمود. نبود انگیزه صادرات، کنترل شدید واردات و کنترل ارزهای خارجی باعث کاهش تمایل به سرمایه گذاری داخلی گردید.

در سالهای 1991 تا 1994، کنیا شاهد وخیم ترین شرایط اقتصادی بود. رشد تولید ناخالص ملی متوقف شد و تولید محصولات کشاورزی به %9/3 در سال کاهش یافت. در آگوست 1994، نرخ تورم به %100 رسید. در نتیجه این مشکلات، شرکت های وام دهنده، شروع به کمک به کنیا کردند.

در سال 1993، دولت کنیا برنامه های عمده اصلاح ساختار اقتصادی را آغاز کرد. وزیر جدید دارایی و سرپرست بانک مرکزی به کمک بانک جهانی و صندوق بین المللی پول (IMF) مسئولیت اصلاح را به عهده گرفتند. در این راستا، دولت برنامه های کنترل قیمت، مجوز واردات و کنترل نرخ ارز را متوقف کرد و شرکتهای عمومی را به بخش عمومی واگذار کرد. در بین سالهای 1994 – 96 نرخ رشد تولید ناخالص ملی بطور متوسط حدود %4 در سال بود.

در سال 1997، به علّت تغییر ناگهانی شرایط هوایی و کاهش فعالیت اقتصادی به خاطر انتخابات دسامبر 1997، رشد اقتصادی کاهش یافت. در سال 2000 نرخ رشد GDP منفی بود ولی در سال 2001 با برگشت میزان بارش به حدود قبلی، دوباره افزایش یافت. رشد اقتصادی در سال 2003، %4/1؛ در سال 2005، %8/5 بوده است. دولت کنیا در سال 1999 با ساخت سازمان ضد فساد کنیا، قدم مهمی در راستای اصلاحات برداشت. در جولای 2000، IMF قرار داد اعطای تسهیلات رشد و کاهش فقر (PRGF) را به ارزش 150 میلیون دلار تأئید کرد و بانک جهانی نیز 157 میلیون دلار اعتبار برای اصلاح ساختار اقتصاد به کنیا داد.

در دسامبر 2000، سازمان ضد فساد، مغایر با قانون اساسی تشخیص داده شد و تلاش برای اصلاح در سال 2001 بی نتیجه ماند. IMF و بانک جهانی برنامه های خود را متوقف کردند و تلاش مجدد برای شروع دوباره در اواسط 2002، بی نتیجه بود.

با شروع به کار رئیس جمهور کیباکی در 30 دسامبر 2002، دولت کنیا اصلاحات اقتصادی را از سر گرفت و همکاری با بانک جهانی و IMF را مجدداً آغاز کرد. ائتلاف جدید رنگین کمان ملی (NARC) شروع به مقابله با جرائم اقتصادی و فساد مالی کرد و موفق که از بین بردن اختلاس های دولتی شد. در نوامبر 2003، بدنبال بکارگیری قوانین ضد فساد و سایر اصلاحات توسط دولت جدید، وام های جدید به کنیا تعلق گرفت که IMF وام 250 میلیون دلاری برای رشد امکانات و کاهش فقر و سایر وام دهندگان در طول 4 سال به میزان 2/4 میلیارد دلار به کنیا دادند. تخصیص مجدد وام ها، نیازمند سرمایه گذاری مطمئن خواهد بود.

هر چند، تلاشهای دولت برای پاسخگویی به نیازهای اقتصادی به علّت نیاز به اصلاحات در سایر بخشهای کلیدی، به آهستگی انجام می شود. مسائل اقتصادی اصلی که دولت باید به آنها عمل کند عبارتند از تأثیر منصفانه بر فساد مالی، مقابله با ترورسیم و قانونهای پول شویی، متعادل کردن کسری بودجه، نوسازی و ساخت زیر بنایی، پایدارسازی سیاستهای اقتصاد کلان و تعیین کردن اصلاحات ساختاری لازم برای تسریع رشد اقتصادی. نایروبی تلاش دارد تا مرکز اقتصادی شرق آفریقا باشد. این کشور دارای بهترین نقاط حمل و نقل در منطقه، زیر ساختهای اجتماعی و نیروی کار متخصص می باشد، هر چند این مزایا نسبت به سال گذشته کم اهمیت تر شده اند. بسیاری از شرکتهای خارجی در نایروبی شعبه دارند.

در مارس 1996 رئیس جمهورهای کنیا، تانزانیا و اوگاندا شرکت آفریقای شرقی (EAC) را مجدداً تأسیس کردند، هدف این شرکت هماهنگ کردن تعرفه های گمرکی، عبور آزاد مردم از مرزها و توسعه زیر ساختهای منطقه است. در مارس 2004، سه کشور آفریقای شرقی توافقنامه اتحادیه گمرکی را به امضاء رساندند.

[ویرایش] اکتشاف نفت

در اوایل سال 2006، هوجیناتو، رئیس جمهور چین، قرار داد اکتشاف نفت را با کنیا امضاء کرد. این قرار داد از مجموعه قراردادهای امضاء شده برای ترقی ذخایر طبیعی آفریقا می باشد.

این قرار داد شرکت نفت و گاز ساحلی چین CNOOC را ملزم به اکتشاف در کنیا کرد. این شرکت عملیات حفاری و حفره چاه را در مرزهای سودان و سومالی و در آبهای ساحلی انجام می دهد. هنوز نفت تولید نشده، زیرا مخازن نفت هنوز کشف نشده اند.

[ویرایش] جمعیت

نوشتار اصلی را بخوانید: آمار کنیا

تنوع نژادی زیادی در کنیا وجود دارد. اختلافات بین گروه های مختلف باعث بروز مشکلات زیادی در کنیا می شود. نظام KANU در سالهای 1990 به رهبری رئیس جمهور اسبق، دانیل توروینچ آراپ موی، به خاطر استفاده از خشونت برای سرکوب کردن سیاستهای چند حزبی شماتت می شد.

وجود گروه های مخالف از نژادهای مختلف باعث شد تا دانیل آراپ موی از سال 1978 تا 2002 قدرت را در اختیار داشته باشد.

گروه های نژادی: کیکویو %22، لوهیا %14، لو %13، کالنجین %12، کامبا %11، کیسی %6، آمرو %6، سایر آفریقایی ها %15، غیر آفریقایی (آسیایی / دسی، اروپایی و عرب) %1.

گروه های دینی: پروتستان %35، کلیسای کاتولیک کنیا %33، اسلام %18، کلیسای روز هفتم %10، مذهبیان سنتی %10، سایر مذاهب مثل هندو: براهمابودا و بهایی. شهرهای بزرگ: نایروبی، مومباسا، کیسومو، ناکورو والدورت.

[ویرایش] فرهنگ

نوشتار اصلی را بخوانید: فرهنگ کنیا

کنیا، کشوری با فرهنگهای متفاوت است. فرهنگ های قابل توجه شامل ساحیلی در مناطق ساحلی، پاستورالیست در شمال و جوامع مختلف در مرکز و غرب می باشد. امروزه فرهنگ ماسای به خاطر صنعت توریسم بخوبی شناخته شده است هر چند که فقط یک قبیله کوچک است.

[ویرایش] لباس ملی

بغیر از پرچم ملی، کنیا هنوز لباس ملی ندارد که معرف تمامی گونه های نژادی موجود در آن باشد. با داشتن بیش از 42 فرهنگ مختلف، کنیا مراسم و آیین های تستی مخصوص به خود را دارد. هر چند، تلاشهای زیادی برای طراحی لباس ملی معرف مردم کنیا انجام شد که چیزی شبیه یه لباس از گانا است.

کیتگ، یک پارچه کتانی را که از رنگهای مختلف بافته شده، و قلابدوزی های سنگین دارد، بعنوان لباس آفریقایی پذیرفته شده است. این لباس در بسیاری از کشورهای آفریقایی، بعنوان لباس رسمی در جشن ها و مراسم استفاده می شود.

کانگا (لباس آفریقایی) نیز یکی دیگر از لباسهای متداول در خانه های کنیایی است. کانگا قطعه ای لباس به اندازة 5/1 در 1 متر است که جمله های زیبا به زبان کیسامیلی (یا انگلیسی) بر روی آن چاپ شده است و اغلب زنان آنرا بدور کمر و بالا تنة خود می پیچند. از این نوع لباس بعنوان دامن، گهوارة کودک، پتوی پیک نیک، لباس شنا و . . . نیز استفاده می شود.

[ویرایش] موسیقی

نوشتار اصلی را بخوانید: موسیقی کنیا

کنیا مهر انواع موسیقی از موسیقی پاپ وارد شده تا موسیقی تلفیقی آفرو و بنگا و آهنگ های محلی سنتی است. گیتار پر طرفدارترین ساز در کنیا است و اکثر آهنگ ها با ریتم گیتار ساخته می شوند. معروف ترین نوازندة گیتار در اوایل قرن بیستم، فوندی کونده بود. سایر موزیسین های معروف آن، فادهیلی ویلیامز (که به خاطر آهنگ "مالیکا" معروف است) و میریام ماکبا و بونی ام و دائودی کابکا، می باشند.

موسیقی مردمی در سالهای 1980 و 90 به دو گروه تقسیم می شد: آهنگ ساحیلی و آهنگ کونگولیز، گروه دم ماشرومز که بعدها یوگا نام گرفت از گروه های محبوب این دوره می باشد. در سالهای اخیرموسیقی های مدرن مثل رپ و هیپ – هاپ در این کشور افزایش یافته اند.

دو گروه جدید بنام "گنگ" و "کاپوکاموزیک" بوجود آمده اند که موسیقی کنیایی خلق می کنند. گروه زیرزمینی هیپ – هاپ نیز وجود دارد که کمتر کارهایش را از رادیو پخش می کند. از پیشگامان موسیقی می توان به بریکارد پوکا اولانگ پوکسی پرشا با آهنگ معروفش ازمان اتونلگو و جملة معروف ولی من چیزی می گویم؟ و سایر هنرمندان مثل کالاماشاکا، اوکوفولانی و k- سوت، اشاره کرد.

هنرمندان محبوب عبارتند از: دیوید ماتنگ، ردسان، نسسری نویز، نونینی، جوکالی، کلپتومانیاکس، لونگومباس، سوزانا اویو آچینگ آبورا، نوع موسیقی این افراد از پاپ، رگارراگا، تلفیقی آفریقایی تا هیپ – هاپ متغیر است.

[ویرایش] ورزش

کنیا در ورزشهایی مثل فوتبال، اتومبیل رانی، ارگپی، کریکت و بوکس فعال است. اما این کشور به خاطر قدرتش در ورزش دو میدانی و مسابقات دوی کوتاه و بلند معروف است. کنیا، قهرمانانی در مسابقات المپیک در رشته های 800 متر، 1500 متر، 3000 متر با مانع، 5000 متر، 10000 متر و ماراتن داشته است. با وجود رقابت ایتوپی و مراکش، کنیا هنوز سعی در حفظ جایگاه خود در رشته دو میدانی دارد.

رکورد دارد مسابقات ماراتن جهانی، پل ترگات، و قهرمان مسابقات ماراتن بوستون، کاترین اندریبا، از معروف ترین قهرمانان کنیا هستند. بحث هایی در ورزش کشور کنیا وجود دارد، چرا که برخی قهرمانان کنیایی به کشورهای دیگر مثل بحرین و قطر ملحق می شوند. وزارت ورزش کنیا سعی کرده جلوی پناهندگی ورزشکاران را بگیرد ولی به هر حال این امر ادامه دارد و این اواخر برناردلاگات به تیم آمریکا پیوست.

تیم راگبی کنیا نیز در حال معروف شدن است. مسابقات سالانه سفری سونز، محبوبیت زیادی دارد. تیم ملی را کنیا (سونز) در مسابقات جهانی IRB در فصل 2006 مقام نهم را کسب کرد. کنیا یکی از قدرت هیا والیبال بانوان در آفریقا در ردة ملی و باشگاهی است. تیم والیبال زنان کنیا در بازیهای المپیک حضور داشته ولی مقام قابل ذکری کسب نکرده است.

فوتبال کنیا به علت درگیری های داخلی در فدراسیون فوتبال، از طرف فیفا به حالت تعلیق در آمده است. در زمینة مسابقات موتور سیکلت، کنیا میزبان مسابقات معروف رالی سفری است که یکی از طولانی ترین مسابقات رالی دنیا است. برخی از رانندگان معروف دنیا مثل بایورن والدگارد، هانامیکولا، تومی ماکنین، شکهار مهتا و کولین مک رای در این تورنمنت شرکت کرده و قهرمان شده اند.

[ویرایش] فیلم و تئاتر

کنیا برگزار کنندة یکی از بزرگترین اتفاقات سالیانه تئاتر، جشنواره تئاتر دانشکده ها و مدرسه ها، در جنوب صحرا است. هر چند دولت، خیلی از صنعت فیلمسازی حمایت نکرده است، این کشور صحنه های منحصر به فردی دارد و فقط آفریقای جنوبی در تولید بازیگران با استعداد در قارة آفریقا با کنیا قابل مقایسه است. به خاطر عدم توجه به علاقة دولت، صنعت فیلمسازی این کشور در حال رکورد است و فیلم های بسیار کمی تهیه و ساخته شده است.

آخرین فیلمی که برندة جایزه شده فیلم "باغبان دائمی" به کارگردانی فرناندو میرلس و بازی رالف فینس و راشل ویسند است سایر فیلم های تولید شده در کنیا عبارتند از: "هیچ کجا در آفریقا" ، "داراکرافت، جستجوگر معتبره: گهوارة زندگی" و "قدم زدن با شیرها" "شینا، ملکه جنگل" اولین فیلم خارجی بود که کاملاً در کنیا فیلمبرداری شد. سایر فیلم هایی که در کنیا فیلم برداری شده اند عبارتند از: خارج از آفریقا به کارگردانی سیدنی پولاک و بازی رابرت ردفورد و مریل استریپ و فیلم "آزاده" که از روی بیوگرافی جوی آدامسون ساخته شده است. بازیگران معروف کنیا عبارتند از: پل اونسونگو، جان سیبی اکومو و انجری اوساک.

فیلم "ظهور و سقوط آیدی امین" بر مبنای زندگی دیکتاتور آفریقایی، در کنیا فیلمبرداری شده و یکی از فیلم های موفق تولید شده در کنیا می باشد. از کارگردانان بومی کنیا می توان به اینگولو واکیا، آلبرت وانداگو و جودی کپینگ اشاره کرد.

بازی در تلویزیون از محبوبیت بیشتری برخوردار است. از سال 1960 بازیگرانی مثل امزی پمبه و ماما انجری در صحنه تلویزیون کنیا حضور یافته اند. پس از مدتی، افرادی مانند نسون وانجائو (اوجوانگ هاتاری) و ماری نابیلی (ماما کایای) در سریالهای کمدی حضور یافتند که منحصراً به زبان کیسا خیلی پخش می شد و میلیونها تماشاگر داشت.

تئاترهای جوی تلویزیونی از سال 1990 با حضور بازیگرانی مثل پاکسون انگوگی و BMJ موریتی، آغاز شد. نوع جدیدی از کمدی با هنرمندی جونی اندریتو ابداع شد که بعدها توسط گروه ردیکیولاس متشکل از سه جوان کنیایی به نام های والتر مونگاره، تونی انجو گونا و جان کیاره (KJ) ادامه یافت. آنها حتی رئیس جمهور دانیل آراپ موی را مسخره می کردند. این کار خطرناک بود و ممکن بود حکم تعقیب و پیگرد، آنها صادر شود که سرانجام در سال 1980، تمسخر و ادای شخصیتهای سیاسی را در آوردن بعنوان جرم و خیانت معرفی شد.

[ویرایش] فهرست ها

• فهرست شهرهای کنیا
• فهرست شرکت های کنیایی
• فهرست مردمان کنیا
• فهرست پارکهای ملی کنیا
• فهرست نویسندگان آفریقایی (بر حسب کشور) فهرست نویسندگان کنیایی

[ویرایش] منبع

ویکیپدیای انگلیسی

[ویرایش] پیوند به بیرون

؛ دولت

• راهنمای مسافرت و جهانگردی در کنیا
• دفتر سخنگوی دولت جمهوری کنیا
• سایت رسمی دولت کنیا
• قانون و قانونگذاری ی کنیا
• هیات دولت کنیا

سایت رسمی هیات دولت کنیا

• بانک مرکزی کنیا
• مرجع سرمایه گذاری در کنبا
• هواپیمایی اصلی کنیا
• اطلاعات فرودگاههای کنیا
• اطلاعات بنادر کشتیرانی کنیا
• نیروی پلیس کنیا
• آژانس حمایت و محافظت از حیات وحش و پارک های کنیا

؛ اخبار

• سازمان پخش رسانه ای کشور
• دیلی نشنال آنلاین
• ستاندارد آنلاین
• کنیا نیوز

؛ بازبینی

• بی بی سی: پروفایل کشورها: کنیا
• دایرهالمعارف بریتانیکا: کنیا
• سیا، کتاب حقایق - کنیا
• گزارش وزارت امور خارجه آمریکا - کنیا
• گزارش ویژه گاردین بریتانیا

؛ راهنما ها

• کتابخانه دانشگاه کلمبیا - کنیا'
• پروژه دایرکتوری باز - کنیا
• دانشگاه استنفورد- آفریقا در جنوب صحرا: کنیا
• وب سایت های آفریقای شرقی

؛ منابع اطلاعات

• مقالات کنیا
• منبع قوانین کشوری کنیا
• مجله تحقیقی آفریقا: شماره های اقتصادی، مالی و فنی
• مجله تحقیقی آفریقا: شماره های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی