پروتکل اینترنت
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
پروتکل اینترنت (به انگلیسی: Internet Protocol یا IP) یک پروتکل داده‌ای است که در برقراری ارتباط داده‌ای در یک شبکه کلیدی نقش مهم دارد. پروتکل اینترنت یک پروتکل لایه‌ای است که در نرم‌افزار داخلی استفاده می‌شود و در لایه لینک قرار می‌گیرد. IP در شرایط پروتکل لایه‌ای پایین می‌تواند خدمات جهانی دسترسی را بین کامپیوترها ارائه کند.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] بسته سازی
داده‌های پروتکل لایه فوقانی داخل برنامه‌ها و بسته‌هایی قرار می‌گیرند ه نقش هم‌زمان دارند. هیچ نصب مداری قبل از ارسال بسته‌ها به یک میزبان نیاز نیست. ارتباط در این شرایط از نوع پروتکل بدون ارتباط می‌باشد. شبکه‌های تلفنی کلیدی می‌توانند نصب مدار را عملی سازند قبل از آنکه تلفن زنگ بزند.
[ویرایش] خدمات ارائه شده توسط IP
در برگیری داده‌های کاربر داخل بسته IP یک مثال از سر صفحه ارائه شده‌است. اعتبار IP می‌تواند نقش مهم ایفا کند. این بدان معنا است که شبکه‌ها نمی‌توانند بسته‌ها و موارد زیر را تضمین کنند.
[ویرایش] کاربرد احتمالی
تخریب داده‌ها – نظم نادرست. – ورود دوگانه – اتلاف، حذف و خروج. با توجه به اعتبارسازی فقط IP می‌تواند ویژگی بدون خطای بسته‌ها را تضمین کند. این از طریق Checksnm عملی خواهد شد. اثر جانبی خروج بسته‌ها که سرصفحه نامناسب دارند می‌تواند عدم شناخت هدف باشد. برای بررسی این مسائل، هر نوع پروتکل لایه فوقانی باید بتواند آنرا کنترل کند. در تضمین این نوع فرآیند حمل لایه فوقانی می‌توان داده‌ها را پنهان کند تا این که نظم برقرار شود.
اگر پروتکل لایه فوقانی نتواند اندازه دقیق را در ۲ واحد انتقال ماکزیمم توصیف کند ارسال لایه‌ای فراوان خواهد بود. ip عامل تخریب داده‌های اصلی به داده‌های کوچک‌تر خواهد بود. IP می‌تواند نظم دوباره را برقرار کند، در این شرایط اندازه کوچک‌تر از mtu تنظیم می‌شود. udp و ICMP نمونه‌هایی از پروتکل‌هایی هستند که می‌توانند اندازه MTU را کاهش دهند. دلیل اصلی عدم وجود اعتبار پذیری کاهش پیچیدگی ردیاب است. این می‌تواند دسته‌های خاص از بسته‌ها را تولید کند که بهترین بازده را ارائه می‌نمایند اگر چه هیچ نوع تضمینی وجود ندارد تلاش بهتر در ساخت شبکه‌ها عامل دسترسی به تجربه کاربر خواهد بود. این مربوط به کنترل کار در پایان خط ارتباطات است.
[ویرایش] آدرس IP و مسیریابی
شاید پیچیده ترین ویژگی IP شامل آدرس و مسیریابی باشد. آدرس می‌تواند توصیفی از انتقال IP و طراحی زیر شبکه‌های میزبان باشد. مسیریابی نیز توسط تمام میزبان‌ها عملی است ولی باید از مسیریاب درون شبکه‌ای استفاده شود که IGP و EGP در آن مهم است. داده گرام IP تصمیمات را به شبکه می‌فرستد.
[ویرایش] تاریخچه نسخه
IP رایج ترین عنصر در اینترنت است. پروتکل لایه‌ای شبکه‌ای که امروزه استفاده می‌شود. IP۷۴ می‌باشد. این برای نسخه ۴ در نظر گرفته شده‌است. ID ۷۴ – Rfc۷۹۱ توسط وزارت دفاع به صورت mil.sid پذیرفته شد. IP ۷۶ حامی IP۷۴ است و تغییر آن نیز در مورد آدرس قرار گرفته‌است. IP۷۴ از آدرس ۳۲ بیت استفاده می‌کند. ولی IP ۷۶ از نوع ۱۲۸ بیت استفاده خواهد کرد. پذیرش IP۷۶ زیاد وسیع نبوده‌است و از سال ۲۰۰۸ تمام سیستم‌های دولت آمریکا حامی آن بوده‌اند. نسخه‌های صفر تا ۳ نیز با توجه به نسخه فوق بین ۱۹۷۷ و ۱۹۷۹ طراحی شدند. نسخه ۵ توسط IST استفاده می‌شود که یک پروتکل آزمایشی است. نسخه‌های ۶ تا ۹ نیز برای طراحی جایگزینی در نظر هستند مانند SIPP، TP/SX، PIP و TUBA، در بین آنها فقط IP ۷۶ هنوز قابلیت استفاده دارد.
