پاراگوئه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

این مقاله نیازمند ویکی‌سازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه آن را تغییر دهید.
در پایان، پس از ویکی‌سازی این الگوی پیامی را بردارید.

این مقاله به تمیزکاری نیاز دارد. لطفاً آن را تا جایی که ممکن است از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید. سپس این الگو را از بالای مقاله حذف کنید. محتویات این مقاله ممکن است غیرقابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد.

پاراگوئه کشوری است در آمریکای جنوبی. پایتخت آن آسونسیون است. مساحت این کشور ۴۰۶۷۵۲ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۴۹۲۹۰۰۰ نفر است. زبان رسمی آن اسپانیایی و واحد پول آن گوارانی است.

[ویرایش] تاریخچه

نوشتار اصلی را بخوانید: تاریخچه ی پاراگوئه

برای اولین بار اروپایی ها در اوایل قرن ۱۶ میلادی این کشور را کشف کردند و شهر آسونسیون در تاریخ ۱۵ آگوست ۱۵۳۷ توسط جهانگرد اسپانیایی، خوان د سالارز بنا نهاده شد. پس از مدتی این شهر به مرکز ایالت مستعمره اسپانیایی و جایگاه اولیه ی هیأت جامعه ی جیسویت و محل سکنی گزینی در آمریکای جنوبی در قرن ۱۸ تبدیل شد. پاراگوئه درتاریخ ۱۴ مه ۱۸۱۱ با برانداختن متولیان اسپانیایی، استقلال خود را اعلام کرد.

تاریخ پاراگوئه شاهد دروه های طولانی سلطه ی دولتهای بیگانه، عدم ثبات سیاسی، جنگهای داخلی و جنگهای ویرانگر کشورهای همسایه بوده است. تاریخ مستعمره بودن این کشور را می توان به دوره های مشخص تقسیم کرد:

۱۸۱۱-۱۸۱۶: پیدایش تمدن
۱۸۱۶- ۱۸۴۰: دولت خوزه گاسپار رودریگز د فرانسیا
۱۸۴۰- ۱۸۶۵: دولت های کارلوس آنتونیو لوپز و فرانسیسکو سولانو لوپز
۱۸۶۵- ۱۸۷۰: جنگ دول سه گانه
۱۸۷۰- ۱۹۰۴: بازسازی پس از جنگ و دولت حزب کلورادو (پاراگوئه) حزب کلورادو
۱۹۰۴- ۱۹۳۲: حزب آزادیخواه و حرکت بسوی جنگ چاکو
۱۹۳۲- ۱۹۳۵: جنگ چاکو
۱۹۳۵- ۱۹۴۰: دولت های حزب انقلابی فبرریستا و خوزه فلیکس استیگاریبیا
۱۹۴۰- ۱۹۴۸: دولت هیگینیو مورینیگو
۱۹۴۸- ۱۹۵۴: جنگ داخلی پاراگوئه، روی کار آمدن مجدد حزب کلورادو
۱۹۵۴-۱۹۸۹: دیکتاتوری آلفردو استروسنر
۱۹۸۹- زمان حال: جنبش بی مسیر- - تحول به سول دموکراسی

جنگ دول سه گانه و جنگ چاکو مراحل مهمی از تاریخ پاراگوئه اند، زیرا استقلال این کشور از اسپانیا، تقریباً بدون جنگ و خونریزی بود. پاراگوئه در جنگ دول سه گانه، با برزیل آرژانتین و اروگوئه مبارزه کرد و در سال ۱۸۷۰ پس از پنج سال جنگ خونین در آمریکای جنوبی، شکست خورد. پاراگوئه مقدار زیادی از اراضی خود را توسط برزیل و آرژانتین از دست داد. جنگ چاکو با کشور بولیوی بود که بولیوی در اوایل دهه ی ۳۰ میلادی شکست خورد.

پاراگوئه حاکمیت خود را بر منطقه ی چاکو تجدید کرد و برای بدست آوردن صلح، اراضی زیادی را به عنوان جریمه از دست داد.

تاریخ پاراگوئه مملو از اختلاف نظر بین تاریخ شناسان، فرهیختگان و سیاستمداران است. بسیاری از وقایع تاریخی، بخصوص جنگ ها، بسته به اینکه کتاب تاریخی نوشته شده در پاراگوئه، آرژانتین، برزیل یا بولیوی را بخوانید، تغییر می کنند. همچنین احزاب اصلی پاراگوئه مانند حزب کلورادو و حزب آزادیخواه (پاراگوئه) (حزب آزادیخواه نیز بر سر تاریخ پاراگوئه با یکدیگر اتفاق نظر ندارند.

[ویرایش] امور سیاسی

امور سیاسی پاراگوئه در چهارچوب نظام سیاسی رئیس جمهوری، دمکراتیک جایگزینی، جمهوری قرار دارد که رئیس جمهور پاراگوئه هم نفر اول کشور و هم نفر اول دولت است و رئیس تقسیمات چند جزئی به حساب می آید.

قوه ی مجریه در اختیار دولت است. قوه ی مقننه به دولت و دو خانه ی کنگره ی ملی واگذار شده است. قوه ی قضاییه مستقل از قوه ی مقننه و قوه ی مجریه است.

[ویرایش] جغرافیا

نقشه ی پاراگوئه

نوشتار اصلی را بخوانید: جغرافیای پاراگوئه

در کناره ی جنوب شرقی، رودخانه ی پارانا قرار دارد که سد ایتایپو، بطور مشترک با برزیل بر روی آن احداث شده است. ای نسده در حال حاضر بزرگترین نیروگاه هیدروالکتریک در دنیا است و تقریباً تمام برق مورد نیاز پاراگوئه را تامین می کند. نیروگاه هیدروالکتریکی دیگری که بر روی رودخانه ی پارانا قرار دارد، سد یا کیرتا) یاکیرتا است که بطور مشترک بین آرژانتین و پاراگوئه احداث شده است. امروزه پاراگوئه بزرگترین صادرکننده ی انرژی هیدروالکتریک در دنیا است.

آب و هوای محلی بین آب و هوای شبه استوایی تا آب و هوای معتدل تغییر می کند، در نواحی شرقی بارش زیاد باران و در نواحی غربی مناطق تقریباً خشک به چشم می خورند.

[ویرایش] اقتصاد

نوشتار اصلی را بخوانید: اقتصاد پاراگوئه

پاراگوئه اقتصاد بازاری دارد که نشانه ی بارز آن، فعالیت عمده ی بخش خصوصی است که در زمینه ی صادرات مجدد کالاهای مصرفی وارداتی به کشورهای همسایه و هزاران بنگاه اقتصادی، فعالیت می کنند. عمده ی فعالیتهای اقتصادی پاراگوئه بر مبنای کشاورزی، بازرگانی محصولات کشاورزی و دامپروری قرار دارد.

پاراگوئه سومین کشور صادر کننده ی سویا است و صادرات گوشت آن نیز با توجه به وسعت این کشور، قابل توجه است. درصد زیادی از مردم پاراگوئه، از طریق کارهای کشاورزی امرار معاش می کنند. پتانسیل اقتصادی پاراگوئه در طول تاریخ به علت محصور بودن این کشور در خشکی، محدود بوده است. هرچند این کشور از طریق رودخانه ی پارانا به اقیانوس آتلانتیک وصل می شود.

به خاطر حالت مدیترانه ای، اقتصاد پاراگوئه وابستگی زیادی به برزیل و آرژانتین دارد. بنابر عهدنامه های متعدد، پاراگوئه در کشورهای آرژانتین، اروگوئه و برزیل دارای گمرک آزاد است که محصولات را به آنجا صادر می کند. مهمترین این بنادر آزاد، در پاراناگوا ساحل برزیلی آتلانتیک قرار دارد.

پل دوستی که بر روی رودخانه ی پارانا بین شهر سیوداد دل استه و شهر برزیلی فوز دو ایگواچو نصب شده است، باعث تردد حدود ۴۰,۰۰۰ مسافر بین دو کشور شده است و راهیابی زمینی پاراگوئه به پاراناگوا را نیز تضمین می کند. اقتصاد پویایی بین سیوداد دل استه و فوزدو ایگواچو در جریان است که عمدتاً مبتنی بر تجارت بین المللی و خرید و فروش بازرگانان برزیلی موسوم به ساکولیروس،می باشد. حدود %۶۰ تولید ناخالص ملی از تجارت و صادرات به برزیل و آرژانتین حاصل می شود. با وجود مشکلات ناشی از ناپایداری سیاسی و اصلاحات ساختاری آهسته، پاراگوئه از سال ۱۹۹۱ عضو بلوک تجارت آزاد MERCOSUR بوده است.

[ویرایش] سرشماری نفوس

آسنسیون، پایتخت پاراگوئه

نوشتار اصلی را بخوانید: سرشماری نفوس در پاراگوئه

از نوع نژاد، فرهنگ و آداب اجتماعی، پاراگوئه یکی از یکنواخت ترین مردمان را در بین کشورهای آمریکای لاتین دارد. حدود ۹۵٪ مردم از نژاد مستیزو اند که ترکیب نژادهای اسپانیایی و گوارانی – هندی است.

تنها نشان باقیمانده از فرهنگ گوارانی، زبان گوارانی است که ۹۴٪ مردم به این زبان صحبت می کنند. زبانهای گوارانی و اسپانیایی هر دو رسمی هستند. گروهای کوچکی از مردم ایتالیایی، مردم آلمانی، ژاپنی، کره ای ها، چینی ها، اعراب، برزیلی ها و آرژانتین ها نیز در پاراگوئه سکنی گزیده اند که تا حدود زیادی زبان و فرهنگ پیشین خود را حفظ کرده اند.

جمعیت پاراگوئه بصورت ناهمگون در تمامی کشور پخش شده است. حدود ۵۶٪ پاراگوئه ای ها در نواحی شهری زندگی می کنند. تعداد کثیری از مردم در ناحیه ی شرقی و نزدیک پایتخت و بزرگترین شهر، آسونسیون زندگی می کنند که ۱۰٪ جمعیت کشور را در بر دارد. منطقه ی چاکو که تقریباً ۶۰٪ وسعت پاراگوئه است. کمتر از ۲٪ جمعیت را در خود جای داده است.

اغلب مردم کشور دارای دین کاتولیک کلیسای رم و تعداد کمی منونیت و همچنین تعدادی اقلیت پروتستان می باشند.

[ویرایش] فرهنگ

منظره ای در گران چاکو، پاراگوئه

پاراگوئه ای ها فرهنگ خود را با هنرهایی نظیر قلابدوزی ("آهو پوی") و توری بافی ("ناندوتی") ابراز می کنند. موسیقی پاراگوئه شامل رقص موزون پولکا، رقص گالوپا و رقص آرام گوارانیاس می باشد که با چنگ بومی نواخته می شود. آنها همچنین از خوردن سوپا پاراگوئیما لذت می برند که شبیه به نان ذرت ضخیم است. این غذا از پنیر، پیاز، فلفل دلمه ای، پنیر روستایی، آرد ذرت زرد، شیر، ادویه جات، کره، تخم مرغ و مغز ذرت تازه تهیه می شود.

سالهای ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ شاهد شکوفایی نسل جدیدی از رمان نویسان و شاعران پاراگوئه مثل خوزه ریکاردومازو، روکه والیوس و آگرستو روآ باستوس بود. فیلم های پاراگوئه ای زیادی نیز ساخته شد.

مردمان طبقه ی بالا عموماً یک یا دو نسل قبلشان رعیت بوده اند. این به آن معنی نیست که سلسله مراتب اجتماعی وجود ندارد. بلکه رابطه ی بین شهرنشین و روستانشین، کارفرما و کارگر، کارگر یدی و فکری کماکان وجود دارد. از طرفی تغییر طبقاتی زیاد رخ می دهد و گاهی رعیتی فقیر، سربلندتر از مردم مرفه است.

زندگی اجتماعی عمدتاً حول خانواده ی بزرگ پدر و مادر، بچه ها و نزدیکان و پدربزرگ و مادر بزرگ می چرخد. پاراگوئه ای ها به خانواده ی خود بسیار وفادارند. و خانواده پناهگاه و حامی آنها محسوب می شود.

علایق خانواده در ایسنت که وارد چه حزبی شوند، با چه کسی ازدواج کنند، چه نوع کاری برای خود پیدا کنند. گاهی لباس قانون بر تن می کنند و گاهی در برخی موارد – از کشور مهاجرت می کنند. به جز دوستان معتمد قدیمی، به هر کسی که خارج از خانواده باشد با بی تفاوتی و گاهی با بدگمانی برخورد می کنند.

در داخل خانواده، ارزشهای سنتی ارجحیت دارند. کودکان باید مطیع والدین خود باشند و زنان باید تابع شوهر خود باشند. والدین تعمیدی روابط خاصی با خانواده دارند. زیرا اغلب آنها را به خاطر جایگاه اجتماعی مطلوبشان انتخاب می کنند تا امنیت بیشتری برای کودکان فراهم شود. خانواده احترام زیادی برای آنها قائل می شود و در مقابل، توقع حمایت و پشتیبانی را از آنها دارد.