کاربر:سولوژن
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
| ويكیپدیا:بابل | ||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
| جستجوی براساس زبانهای کاربران |
[ویرایش] معرفی کاربر
نامام سولوژن است و شغلام دانشجویی.
گسترهی علاقهی من کم و بیش بیحد است. از علم به طور کلی خوشام میآید و به بعضی از شاخههایاش بیشتر علاقه دارم. مطالعاتام در این چند سال اخیر بیشتر دربارهی هوش مصنوعی (به طور خاص یادگیری ماشینی و جنبههای از تکامل محاسباتی) بوده است و بخشهایی از تئوری کنترل. به مباحثای که کم و بیش به اینها ربط پیدا میکند نیز علاقهمندم - مثلا ریاضی به طور عام و آمار و احتمالات به طور خاص.
در کنار اینها به ادبیات و فلسفه هم علاقه دارم.
برای اطلاعات بیشتر میتوانید به سایتام مراجعه کنید.
[ویرایش] مقدمهای بر بیفاصلهنویسی
من از شیوهی زباننگاریای استفاده میکنم که به بیفاصلهنویسی مشهور است. گاهای میبینم دوستای میآید و نوشتههای مرا تغییر میدهد و کتابخانه را میکند کتابخانه و هوسبرانگیز را میکند هوسبرانگیز و غیره و ذلک. در نوشتهی زیر توضیح میدهم ریشهی شیوهی زباننگاریام از کجاست و چرا بهتر است پارسیزبانان به سبکِ من بنویسند.
لازم به ذکر است که متنِ زیر بار نخست ضمیمهای بود بر پایاننامهی کارشناسی ارشدم و اینک با کمتر تغییری در اینجا هم میآورماش. این متن پیشتر در وبلاگام نیز آورده شده بود.
[ویرایش] دربارهی شیوهی زباننگاری این پایاننامه
ممکن است هنگام خواندن این پایاننامه متوجه شده باشید که شیوهی زباننگاری (رسمالخط) استفاده شده اندکی با آنچه در بیشتر کتابها و نوشتهها میبینید تفاوت دارد. شیوهی بهکاررفته که موسوم به بیفاصلهنویسی است ریشه در مباحثاتی دارد که از ابتدای دههی هفتاد خورشیدی در بین بعضی از نویسندگان و ادیبان بنام فارسی مطرح شده است. از میان فعالان و شرکتکنندگانِ در این گفتگوها میتوان به احمد شاملو، کریم امامی، ایرج کابلی، هوشنگ گلشیری، محمد صنعتی و داریوش آشوری اشاره کرد.
در زبان فارسی، استفاده از کلمات مرکب معمول است. در شیوهی نگارش قدیم، اجزای تشکیلدهندهی کلمات مرکب به همدیگر چسبیده و تشکیل کلمهای جدید میدهند. به اعتقاد نگارنده و بسیاری از دیگران، این شیوه باعث دشوارخوانی و یا حتی اشتباهخوانیی کلمات میشود. به عنوان نمونه، در شیوهی قدیم کلمهای چون “کتابخوان” را به صورت “کتابخوان” مینوشتند. حال فرض کنید بخواهیم از کتابخوان، اسم فاعل شخصای را بسازیم که “کتابخوان” را فریب میدهد. در این صورت یا میبایست به قاعده بنویسیم “کتابخوانفریب” و یا استثنایی قائل شویم و آن را به شیوهای چون “کتابخوان فریب” و یا از این قبیل بنویسیم. زباننگاریی قدیم پر است از اینگونه استثناها. مسلم است که این حالتهای خاصِ نه چندان غریب، فارسیخوانی را دشوار میکند و همهی کلمات مرکب نوین میبایست طی فرآیند یادگیری به چشم فارسیزبان آشنا شوند. همن موضوع باعث دشواریی فرآیند تولید کلمات تازه نیز میشود در حالی که اگر فارسی در این قید و بندها نیافتد، به نظر زبان غنیای برای تولید کلمات و مفاهیم جدید است. به همین دلیل از شیوهای موسوم به بیفاصلهنویسی استفاده میشود که به راحتی از پس نگارش ترکیبهای پیچیدهای چون “ناشرِ کتابخوانفریب” و چون آن بر میآید. به طور خلاصه موارد زیر را میتوان جزو مزایای این شیوه دانست:
- آسانتر شدن كار خواندن و نوشتن.
- آشكارشدن ساختار آوایی و دستوریی زبان.
- پیشگیری از بدتلفظشدن واژهها.
- رسیدن به یك شیوهی زباننگاریی تا حد ممکن استاندارد و منطقی که قابلیت پردازش کامپیوتری را داشته باشد.
در شیوهی بیفاصلهنویسی -همانطور که احتمالا تاکنون مشخص شده است- سعی در مجزانویسیی کلمات مرکب میشود. با اینحال برای حفظِ وحدت کلمهی مرکب و نشاندادن ارتباط بین اجزای تشکیلدهندهی آن، از نیمفصله به جای فاصلهی حقیقی استفاده میشود. یعنی به جای تبعیت از شیوهی قدیم که کلمهی مرکب متشکل از “کتاب+خوان+فریب” را به صورت “کتابخوانفریب” مینویسد و یا شیوهی بافاصلهای که از “کتاب خوان فریب” استفاده میکند، آن کلمهی مرکب به صورت “کتابخوانفریب” نگاشته میشود. علاوه بر این، در بیفاصلهنویسی به ضمایر متصل ملکی نیز هویتِ خاص خود بخشیده میشود. در نتیجه به جای “کتابم” یا “کتابت” به معنای “کتابِ من” و “کتابِ تو” از “کتابام” و “کتابات” استفاده میکنند. به عنوان مثالای دیگر از آنچه در این پایاننامه به کار رفته است، میتوان به این قاعده اشاره کرد که وقتی قرار است به کلمههایی چون “خسته”، “بهینه”، “کمتجربه” “یای اسمساز اضافه میشود، میبایست به “خستهگی”، “بهینهگی” و “کمتجربهگی” تبدیل شوند و نه “خستگی”، “بهینگی” و “کمتجربگی”.
این و چندین شیوهی نگارشیی دیگر در این پایاننامه به کار رفته که در ابتدا ممکن است برای خواننده نامانوس باشد. با اینهمه در پسِ اکثر دستورهای دادهشده در بیفاصلهنویسی، منطقی است که اگر محکمتر از منطقِ شیوهی متداول زباننگاری نباشد، مطمئنا ضعیفتر هم نخواهد بود. البته بدیهی است که این شیوه نیز بینیاز از تغییر و تقویت نیست اما به اعتقاد نویسندهی این پایاننامه نتیجهای جز دقیقتر شدن خوانشِ متنِ علمی نخواهد داشت.
برای اطلاعات بیشتر میتوان به سایت linguism مراجعه کنید که مجموعهای از مقالات مربوط به این شیوهی زباننگاری در آن آورده شده است.
