جان باردین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

جان باردین

زادهٔ	۲۳ مه ۱۹۰۸ ویسکانسین
درگذشتهٔ	۳۰ ژانویه ۱۹۹۱ بوستون
ملیت	آمریکایی
رشته فعالیت	فیزیک
استاد راهنما	ایوج ویگنر
دلیل شهرت	Transistor نظریه BCS
جوایز	جایزه نوبل فیزیک (۱۹۵۶) جایزه نوبل فیزیک (۱۹۷۲) IEEE Medal of Honor (۱۹۷۱)

جان باردین فیزیک‌دان آمریکایی و برندهٔ دو جایزه نوبل فیزیک.

وی تحصیلات خود را در دانشگاه ویسکانسین در سال ۱۹۲۸ میلادی به پایان رساند و در سال ۱۹۳۶ میلادی از همین دانشگاه درجه دکتری گرفت٬ چند سال بعد در دانشگاه مینسوتا تدریس کرد و در سال ۱۹۴۵ میلادی به آزمایشگاه‌های تلفن بل انتقال یافت.در همین جا بود که با همکاری ویلیام شاکلی و والتر برتن به کشف ترانزیستور توفیق یافت و به اشتراک این دو به دریافت جایزه نوبل سال ۱۹۵۶ میلادی در فیزیک نایل آمد. باردین از سال ۱۹۵۱ به بعد استادی فیزیک نایل آمد و در سال ۱۹۷۲ با لپون کوپر و جان فیشر دومین جایزه نوبل را به دست آورد.^[۱] او تنها فیزیک‌دانی است که دوبار موفق به دریافت جایزه نوبل شده است.^[۲] وی در سال ۱۹۹۱ درگذشت^[۳]