باغ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

باغ فضایی است که در آن به دست انسان گل یا درخت کاشته شده باشد.

فهرست مندرجات ۱ ریشه‌شناسی واژه ۲ پانویس ۳ منبع ۴ جُستارهای وابسته

[ویرایش] ریشه‌شناسی واژه

صورت فارسی میانهٔ کلمه همان باغ و احتمالاً صورت فارسی باستان آن باگَ بوده‌است به معنی بخش یا تقسیم یا قطعه زمین زیر کشت.^[۱] باغ، واژه ای فارسی است که در پهلوی و سغدی نیز به همین شکل بکار برده می شده.

دیگر واژه به‌کاررفته در زبان‌های ایرانی برای باغ واژهٔ "پردیس" است که این خود واژه‌ای است برگرفته از پارسی باستان (پارادئزا) به معنی باغ و بوستان. پارادئزا در اوستا نیز دو بار بکار رفته است. این واژه در پهلوی پالیز شده و در فارسی دری هم بکار رفته است، هرچند که امروز پالیز را کشتزار خیار و هندوانه و گاه سبزیکاری گویند. در دوران هخامنشیان و بعد از آن سرتاسر ایران پر بود از باغ های بزرگ و باشکوه، به گونه ای که گزنفون نیز چندین بار از آنها یاد می کند. این باغ ها که در روزگار خود بی نظیر بود در دیگر تمدن های بزرگ سابقه اینچنانی نداشت و مردم بسیاری نقاط جهان را جالب نظر آمد. لذا به اقتباس از ایرانیان باغ هایی در بسیاری نقاط جهان ساخته شد و همان واژه فارسی برای نامگذاری آنها به کار برده شد. امروزه این واژه در زبان یونانی به صورت Paradeisos به معنی باغ، و زبان های فرانسه و انگلیسی به ترتیب Paradis و Paradise به معنای بهشت بکار می رود.

[ویرایش] پانویس

[ویرایش] منبع

• حسین‌دوست، محمد. فرهنگ ریشه‌شناسی زبان فارسی (جلد اوّل). زیر نظر بهمن سرکارتی. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، نشر آثار، ۱۳۸۳، ISBN 964-7531-28-1. ‏

[ویرایش] جُستارهای وابسته

• باغ‌های ایرانی