بازی‌های المپیک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

این مقاله نیازمند ویکی‌سازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه آن را تغییر دهید. در پایان، پس از ویکی‌سازی این الگوی پیامی را بردارید.

این مقاله به تمیزکاری نیاز دارد. لطفاً آن را تا جایی که ممکن است از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید. سپس این الگو را از بالای مقاله حذف کنید. محتویات این مقاله ممکن است غیرقابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد.

[[

پنج حلقه المپیک در سال 1913 طراحی شده، در سال 1914 تایید شده و نخستین بار در بازیهای آنتورپ، 1920 مورد استفاده قرار گرفت

در روزگار باستان ورزشکاران در المپیا آموزش می دیدند و تمرین می کرند.

باستان‏شناسان و تاریخ‏نویسان را عقیده بر اینست که یونان در دوره باستان جشنهائی ترتیب می‌داده‏اند که در ابتدا جنبه مذهبی داشته و بعدها بسوی زورآزمائی و مبارزه‏های ورزشی گرایش یافته است. این جشنها چون در دامنه کوه معروف «المپ» برگزار می‌شد و دوره پررونقی داشته است به جشنهای «المپیا» مشهور گردیده.

در زیر و روی تاریخ یونان و آثار کشف شده به سال ۷۶۶ پیش از میلاد مسیح برخورد می‏کنیم که «تیمائوس» نخستین مورخ یونانی در نوشته‏های خود از مردی بنام «کره ابوس» یاد کرده است که در راه رفتن از همه سریعتر بوده است.

این جشنها بیشتر از آن جهت رونق گرفت که عاملی بود برای ورزیده شدن و آماده کردن جوانان برای مقابله با هر نوع تجاوز بخاک یونان. همین اصل در ورزش باستانی و زورخانه‌ای ایران نیز دیده می‌شود. عملیات سربازی، دوره‏های طولانی، مشت‏زنی، کشتی‏گیری و مسابقه‏ ورزش‌های پنج‌گانه «پنتاتلن» (pentathlon) از جمله بازی‌های المپیک بود. نوباوگان، جوانان و پهلوانان جداگانه به مبارزه میپرداختند، علاوه بر زورآزمائی مسابقه‏های شعر و شاعری، سخن‏وری و موسیقی هم برگزار می‏گردید. جشن‏های «المپیا» ادامه داشت تا سال ۳۹۴ که امپراتور روم آن‌را تعطیل کرد. این تعطیلی طولانی سبب ویرانی «المپیا» و نیایشگاه «زئوس» نماد قدرت و پهلوانی گردید.

یک باستان‏شناس آلمانی به نام «کورتیوس» در دل تپه‏های خاموش «المپیا» به کاوش پرداخت، و آثار شگفتی را کشف کرد. فکر احیای این بازیها قوت گرفت و با هزاران دشواری مردی شریف ،انسان دوست و دانشمند بنام «پی‌یر بارون دوکوبرتن» فرانسوی به کمک دوستان خود در سال ۱۸۸۹ در پاریس همایشی تشکیل داد و اساس بازیهای جدید المپیک را پی نهاد. بازیهای المپیک با الهام ازاین نام واین دورهای قهرمانی بوجود آمد .رسماًازسال1896بودکه درآتن انجام گرفت وپس از آن هر چهارسال یکباردرنقاط مختلف جهان انجام گرفته است.وفقط سه دوره بدلیل جنگ جهانی دوم انجام نپذیرفت.

[ویرایش] تاریخ و پیدایش بازیهای المپیک

نوشتار اصلی را بخوانید: تاریخ بازیهای المپیک

[ویرایش] رشد

شمار شرکت کنندگان در المپیک از 245 شرکت کننده از 15 کشور جهان در سال 1896، به حدودا 11,100 ورزشکار از 202 کشور جهان در المپیک تابستانی 2004 در آتن رسید. شمار شرکت کنندگان در المپیک زمستانی بسیار کمتر از شرکت کنندگان در المپیک تابستانی است؛ در المپیک زمستانی 2002 در سالت لیک سیتی، 2,400 ورزشکار از 77 کشور جهان در 78 رشته ورزشی با یکدیگر به رقابت پرداختند.

المپیک یکی از بزرگترین رویدادهای رسانه ای است. در سیدنی در سال 2000 بیش از 16,000 گزارشگر و روزنامه‌نگار حضور داشتند و حدود 8/3 میلیارد بیننده از طریق تلویزیون بازیها را مشاهده کردند. رشد المپیک یکی از بزرگترین مشکلاتی است که المپیک در حال حاضر با آن مواجه است. گرچه در دهه 1980، ورود ورزشکاران حرفه ای و کمک مالی توسط شرکت های بزرگ بین المللی مشکلات مالی را برطرف کرد، اما شمار زیاد ورزشکاران، خبرنگاران و تماشاچیان شهرهای میزبان را در مورد سازماندهی المپیک با مشکل مواجه می کند.

[ویرایش] عضویت

در حال حاضر 203 کشور در رقابتهای المپیک شرکت می کنند. این رقم از 193 کشوری که سازمان ملل متحد به رسمیت شناخته بیشتر است. کمیته بین المللی المپیک بر خلاف دیگر سازمانهای بین المللی به کشورهایی که دارای استقلال سیاسی نیستند نیز اجازه شرکت در رقابتهای المپیک را می دهد. در نتیجه، بسیاری از مستعمرات و کشورهای غیر مستقل اجازه دارند تا تیمها و ورزشکاران خاص خود را روانه مسابقات المپیک کنند حتی اگر این ورزشکاران دارای شهروندی یک کشور دیگر عضو کمیته المپیک باشند. سرزمینهایی همچون پورتوریکو، برمودا، و هونگ کونگ، نمونه های بارز این مساله هستند، و تمامی آنها گرچه قانونا بخشی از یک کشور دیگر هستند اما به صورت کشورهایی مستقل در این رقابتها شرکت می کنند. همچنین، از سال 1980، تایوان تحت عنوان "چین تایپه"، و تحت پرچمی که کمیته بین المللی المپیک طراحی کرده در این رقابتها شرکت می کند. پیش از این سال جمهوری خلق چین به بهانه آنکه تایوان تحت عنوان "جمهوری چین" در این رقابتها شرکت می کرد از شرکت در این رقابتها امتناع می کرد. کمیته بین المللی المپیک در 9 فوریه،2006، جمهوری جزایر مارشال را به رسمیت شناخت و این سرزمین نیز می تواند در المپیک 2008 پکن شرکت کند.

[ویرایش] وقفه در المپیک

[ویرایش] جنگ

به رغم آنچه که کوبرتین امید آن را داشت، المپیک نتوانست مانع از وقوع جنگ شود در حقیقت، به خاطر جنگ سه المپیاد بدون برگزاری مسابقات المپیک سپری شد؛ المپیک 1916 به خاطر جنگ جهانی اول برگزار نشد، و رقابتهای 1940 و 1944 نیز به دلیل جنگ جهانی دوم برگزار نشد. همچنین، کشورهای پیروز جنگ جهانی اول مانع از حضور کشورهای مغلوب در المپیک 1920 شدند.

[ویرایش] تروریسم

در سال 1972، زمانیکه بازی های تابستانی در مونیخ، آلمان غربی، در حال انجام بود، 11 عضو تیم المپیک اسرائیل توسط تروریست های فلسطینی گروگان گرفته شدند. طی یک حمله آزادسازی نافرجام 9 نفراز ورزشکاران، یک پلیس و 5 نفر از گروگانان کشته شدند. از آن واقعه اکنون بنام کشتار مونیخ یاد می شود.

در زمان بازی های المپیک تابستانی سال 1996 در آنتالیا، جورجیا،ایالات متحده، انفجار بمبی در المپیک پارک سنتینال باعث کشته شدن 2 نفر و زخمی شدن بیش از صد نفر شد.گفته می شود بمب گذار اریک رابرت رودلف بوده است که امنون در سوپرمکس در فلورنس، کلورادو در حبس ابد بسر می برد; با این حال چندین تئوری توطئه در این مورد وجود دارد.

المپیک زمستانی 2002 در شهر سالت لیک،ایالات یوتا، ایالات متحده آمریکا، اولین سری از بازیهای المپیک زمستانب ود که پس از حملات 11 سپتامبر 2001 برگزار شد. از آن زمان تا کنون شرایط امنیتی سختی بر روی بازیهای المپیک اعمال می شود تا از فعالیت های تروریستی احتمالی جلوگیری شود.

[ویرایش] سیاست

سیاست نیز در چند مورد در بازیهای المپیک اختلال ایجاد کرد که مهمترین آنها در المپیک تابستانی سال 1936 در برلین رخ داد. حزب نازی آلمان از بازیها بعنوان حربه ای تبلیغاتی استفاده کرد. در این بازیها لوزلانگ با کمکی که به جسی اونز (یک ورزشگار سیاه پوست) در مسابقه پرش طول کرد، باعث شد او اول شود و خود در جایگاه دوم ایستاد و بدین گونه روح ورزشکاری را در بازیهای المپیک به نمایش گذاشت.

اتحاد جماهیر شوروی تا بازیهای المپیک تابستانی سال 1952 در هلسینکی این بازیها شرکت نکرده بود. در عوض این کشور بازیهای بین المللی بنام اسپارناکاید از سال 1928 براه انداخته بود. بسیاری از ورزشکاران عضو اتحادیه های تحت رهبری کومونیست ها یا وابسته به آنها بازیهای المپیک را تحریم نموده یا از آن منع می شدند و در عوض در بازیهای اسپارتاکاید شرکت می کردند.

بازی سیاسی دیگری که در مقیاس کوچکتری اتفاق افتاد مربوط یه بازیهای المپیک تابستانی 1968 در مکزیکوسیتی است. دو ورزشکار دومیدانی تامی اسمیت و جان کارلوس بخاطر پیروزی در مسابقات دومیدانی 200 متر به نشانه جنبش حمایت از حقوق سیاهان سلام نظامی با مشت های گره خورده دادند. در پاسخ ریاست مستبد IOC اوری براندیژ از USOC خواست که این دو ورزشکار را به کشورشان باز گرداند و یا تیم دو ومیدانی را اخراج کند USOC به اجبار آن دو را به کشورشان بازگرداند.

در پاسخ به حرکت IOC در سال 1963 تعدادی از ملت های تازه به استقلال رسیده حرکتی را با نام گانفو|بازیهای نیروهای تازه شکل یافته (گانفو) آغاز کردند که به صراحت طرفدار سیاست در ورزش بود. IOC اعلام کرد که شرکت کنندگان در بازیهای گانفو حق حضور در بازیهای المپیک را ندارند.

آفرقای جنوبی در میان سالهای 1964 تا 1992 بدلیل اتخاذ سیاست آپارتاید از حضور در بازیهای المپیک محروم شد.

در سال های 1999 تا 2002، حضور کمیته ملی بازیهای المپیک افغانستان در المپیک معلق گذاشته شد. پس از برکناری رژیم طالبان در سال 2001 افغانستان باردیگر در المپیک تابستانی 2004 حضور یافت.

[ویرایش] تحریم

بدلیل سرکوبی شورش مجارستانی ها توسط پیمان ورشو کشورهای هلند، اسپانیا،سویس المپیک ملبورن 1956 را تحریم کردند.کشورهای کمبوجیه،مصر،عراق و لبنان نبز بدلیل بحران کانال سوئز این بازیها را تحریم کردند.

در 1972 و1976 جمع کثیری از کشورهای آفریقایی برای اجبار IOC به محروم کردن آفریقای جنوبی،رودزیا، نیوزیلند تهدید به تحریم بازیها کردند. IOC در دو مورد اول همکار ی کرد، اما در سال 1976 اقدامی نکرد، زیرا تهدید تحریم از سوی تور تیم راگبی نیوزیلند به آفریقای جنوبی بود و راگبی جزو بازیهای المپیک محسوب نمی شد. با شروع بازیها کشورهای تهدید کننده تیم های خود را به کشورشان بازگرداندند، در حالیکه برخی از ورزشکاران آفریقای جنوبی رقابت خود را آغاز کرده بودند. با این ورزشکاران که به اجبار دولتهایشان مجبور به ترک دهکده المپیک بودند همدردی شد. با این حال در خارج از آفریقا با این حرکت دولتها به سردی برخورد شد. 22 کشور (گوانا تنها کشور غیر آفریقایی در این میان بود) بازیهای مونترال را تحریم کردند، زیرا نیوزیلند از بازی محروم نشده بود.

همچنین در سال 1976، بدلیل فشارهایی که از سوی جمهوری خلق چین اعمال شد، کانادا به تیم اعزامی از جمهوری خلق چین ( تایوان) اعلام کرد که این تیم نمی تواند تحت نام "جمهوری چین" در المپیک تابستانی مونتریل بازی کند، با این حال توافق شد که تایوان از پرچم جمهوری چین و سرود ملی جمهوری چین استفاده کند. تایوان مخالفت کرد و تا سال 1984 در این بازیها حضور نیافت، تا اینکه بار دیگر با نام " چین تایپه" و با پرچم مخصوص خود بازگشت.

در سال 1980 و 1984 طرفین درگیر در جنگ سرد بازیهای یکدیگر را تحریم کردند. ایالات متحده بهمراه 64 کشور غربی دیگرالمپیک موسکو در سال 1980 را به دلیل حمله شوروی به افغانستان تحریم کردند؛ این در حالیست که 16 کشور غربی در بازیهای لمپیک موسکو حضور یافتند.بدلیل این تحریم تنها 80 کشور در این المپیک حضور یافتند.از سال 1956 تا کنون این کمترین تعداد کشورهای حاضر در المپیک بوده است.اتحاد جماهیر شوروی و 14 عضو بلوک شرق ( بجز رمانی) با عنوان این مطلب که امنیت ورزشکارانشان تامین نیست در المپیک لس آنجلس در سال 1984 حضور نیافتند.تحریم کنندگان بازیهای المپیک سال 1984 در ماه های جولای-آگوست جام دوستی را آغاز کردند.

در سال 1988 کره شمالی در اعتراض به اینکه با کره جنوبی میزبان مشترک نشد، درالمپیک سئول شرکت نکرد. سه کشور دیگر کوبا، اتیوپی، نیکاراگوئه (بیشتر بدلیل مشکلات اقتصادی و عدم توانایی فرستادن ورزشکاران) متحدا از حضور در بازیها انصراف دادند، اما برای اینکه توسط IOC تحریم نشوند، رسما اعلام تحریم کردند.

ایران هم که عموما مسابقات خود با اسرائیل را بایکوت کرده است این کار را بطور واضح انجام نمی دهد (تا از احریم توسط کشورهای دیگر خود را برهاند و از "صدمات " و راه های مشابه وارد می شود. در بازیهای سال 2004 در اتن جودوکار ایرانی آرش میر اسماعیلی با پرخوری قصدی و افزایش وزن بیش از حد مجاز از مسابقه با حریف اسرائیلی خود ایهود واکس[ محروم شد.چنین اتفاقی در تاریخ برگزاری مسابقات المپیک بی سابقه بود.

پس از آنکه معلوم شد دولت چین 800 هزار متر مربع از جنگل هلی استوایی و در معرض انقراض استان پاپوآی اندونزی را برای بازیهای المپیک 2008 به قیمت یک میلیارد دلار خریده است، گروه های طرفدار محیط زیست نیز المپیک ۲۰۰۸ را تحریم کردند.^{[نیازمند منبع]}

[ویرایش] جنبش المپیک

چندین سازمان در براقراری بازیهای المپیک نقش دارند. آنها در کنار هم نهضت المپیک را شکل می دهند. قوانین و راهکارهایی که این سازمانها بر اساس آن فعالیت می کنند در بخش المپیک عنوان شده اند.

کمیته بین المللی المپیک (IOC) که اکنون ژاک روژ ریاست آنرا بر عهده دارد، قلب نهضت المپیک را تشکیل می دهد. از این کمیته به عنوان دولت المپیک یاد می شود، زیرا کار حل و فصل مشکلات ، تصمیم گیریهای حیاتی مانند انتخاب میزبان مسابقات و برنامه ریزی برای المپیک بر عهده این کمیته است.

سه سازمان در سطحی تخصصی کمیته المپیک را تشکیل می دهند:

• فدراسیون بین المللی (IFs)، هیئت های کنترل کننده هر ورزش (برای مثال فیفا یا فدراسیون بین المللی فوتبال و FIVB، یا فدراسیون بین المللی والیبال.)
• کمیته ملی المپیک (NOCs)، که نهضت های المپیک در هر کشور را هدایت و کنترل می کنند (برای مثال USOC، یا کمیته ملی المپیک در ایالات متحده)
• کمیته برنامه ریزی برای بازیهای المپیک (OCOGs)، که مسئول کنترل رویدادهای خاص در المپیک است.

در حال حاضر نهضت المپیک 202 عضو NOC و 35 عضو IF دارد. OCOG ها قبل از هر المپیک تشکیل می شوند و پس از خاتمه آن و کامل شدن گزارشات کتبی منحل می گردند.

به بیان دیگر نهضت المپیک متشکل از هر شخص و ارگانی است که در المپیک نقش دارند، مثل هیئت های داوری ورزش ملی، مرزشکاران، رسانه ها و حمایت کنندگان بازی های المپیک.

[ویرایش] نقد

اغلب بازی های المپیک در شهرهای اروپایی و آمریکای شمالی برکزار شده اند و تنها چند دوره معدود از بازیها در مکان های دیگر بوده که این مکان ها نیز محدود به شهرهای آسیای شرقی می شود تمامی پیشنهادها از سوی آفریقا و آمریکای جنوبی رد شده اند. بسیاری بر این باورند که بازیهای المپیک باید در مناطق فقیرتر دنیا نیز برگزار شود. اقتصاددانان به این نکته اشاره می کنند که سرمایه گذاریهای عظیم زیربنایی می تواند شهرهای فقیر تر را پس از برگزاری بازیها با جهشی بزرگ به شهرهایی با تولید ناخالص داخلی بیشتر تبدیل کند.

IOC اغلب مورد انتقاد قرار گرفته است که چرا سازمانی انعطاف نا پذیر است و تعدادی از اعضای آن حتی تا زمان مرگ عضو باقی می‌مانند. در این میان خوان آنتونیو سامارانچ رئیس IOC بیش از دیگران مورد انتقاد قرار گرفته است. تحت ریاست او نهضت المپیک رشد چشمگیری داشته است؛ این درحالیست که نهضت همچنان مستبد و فاسد باقی مانده است. از مواردی که از او انتقاد شده است یکی ارتباطات او با دولت فاشیستی سابق در اسپانیا و دیگری دوره ریاست اوست (21 سال---تا سن 81 سالگی).

در سال 1998 مشخص شد که چند عضو IOC از کمیته برنامه‌ریزی برای المپیک زمستانی 2002 رسوایی در قرعه کشی المپیک زمستانی 2002 تا سالت‌لیک‌سیتی در ایالت یوتا را به عنوان میزبان بازی‌ها انتخاب کنند. طی تحقیقاتی که از سوی IOC صورت گرفت، 4 عضو آن استعفا دادند و 6 عضو دیگر اخراج شدند.

این رسوایی باعث بروز اصلاحات جدیدی شد تا رویه انتخاب شهر میزبان تغییر کرده و مسئله رشوه‌گیری دیگر رخ ندهد. همچنین ورزشکاران فعال‌تر و قدیمی نیز توانستند به IOC راه یابند و شرایط عضویت نیز محدود شد.

برنامه‌ای مستند از BBC در ماه آگوست سال 2004 با عنوان پانوراما (تلویزیون): "فروش بازی‌ها" پخش شد که به بررسی رشوه گیری در فرایند پیشنهاد میزبانی برای المپیک تابستانی 2012 اختصاص داشت. این برنامه نشان داد که چگونه می‌توان به اعضای IOC رشوه داد تا به نفع شهر خاصی برای میزبانی رای دهند. در این برنامه 2 عضوی که مخصوصا به آنها اشاره شد ایوان اسلاوکو از بلغارستان و مطلب احمد از کنسول المپیک آسیا بود. با این حال آنها این اتهامات را رد کردند. برخی دیگر ادعا کردند که مقامات رسمی با رشوه دادن به اعضای IOC باعث شدند شهر تورین برای المپیک زمستانی 2006 انتخاب شود و شهر سیون، سوییس (که شهر مطلوبی بود) انتخاب نشد.

نهضت المپیک همچنین متهم به حفاظت بیش از حد از نماد المپیک شده است.(آنها مخصوصا برای هرگونه ترتیبی از 5 حلقه خواهان حق کوپی رایت اختصاصی شده اند). این نهضت حتی در برابر مسائلی که هیچ ارتباطی با ورزش ندارند مثل بازی " افسانه پنج حلقه" جبهه گیری کردند.

[ویرایش] استفاده از سکوی مدال

به گفته پروفسور افتخاری رابرت کی بارنی، بنیانگذار مرکز بین المللی مطالعات المپیک در دانشگاه وسترن آنتاریو، ایدهِ برپایی سکوی مدال برای ورزشکاران برنده، ایده ای کانادایی است که از سال 1930 در همیلتون، آنتاریوبوجود آمد.

مقاله 25 صفحه ای پروفسور بارنی در "مجله بین المللی مطالعات المپیک" نشان می دهد که از سکوی مدال ابتدا در مسابقات امپراتوری انگلیس در سال 1930 (اکنونبازیهای مشترک المنافع)در همیلتون استفاده شد و پس از آن در بازیهای المپیک تابستانی 1932 در لس آنجلس و بازیهای زمستانی در لیک پلاسید.

[ویرایش] نمادهای المپیک

نهضت المپیک نمادهای بسیاری دارد که بیشتر آنها نشاندهنده ایده ها و ایده آل های کوبرتین هستند. معروفترین نما در این میان حلقه‌های المپیک است. این پنج حلقه در هم بافته شده نمادی از اتحاد میان پنچ قاره است.(آمریکا یک قاره محسوب شده است).این پنج حلقه در پنج رنگ روی زمینه سفید در پرچم المپیک کشیده شده اند. رنگ های شفید(رنگ زمینه)، قرمز، آبی، سبز، زرد و سیاه بگونه ای انتخاب شده است که هر کشوری حداقل یکی از این رنگ ها را در پرچم ملی خود دارد. پرچم المپیک در سال 1914 انتخاب شد، اما اولین بار در آنتورپ،1920 برافراشته شد. این پرچم برای هر یک از جشنهای بازیها برافراشته می شود.

اشعار رسمی المپیک "Citius, Altius, Fortius"عبارتی لاتین به معنی "سریعتر، بالاتر، قدرتمندتر" است. ایده های کوبرتین بیش از همه در آیین المپیک نمود دارد:

مهمترین مسئله در بازیهای المپیک حضور در آن است، نه برنده شدن.همانگونه که در زندگی مهمترین اصل تلاش است نه پیروزی، اصل مهم فتح کردن نیست، بلکه خوب جنگیدن است.""

آتش المپیک در جایگاه مخصوص المپیک روشن می شود و مشعل آن را دوندگان بصورت امدادی حمل می کنند. این آتش نقش مهمی در مراسم افتتاحیه بازی می کند. با اینکه مشعل از قبل در تاریخ بوده است، اما حمل امدادی آن از 1936 اغاز شد.

[ویرایش] مراسم افتتاحیه

Opening ceremonies climax with the lighting of the Olympic Flame. For lighting the torch, modern games feature elaborate mechanisms such as this cauldron-spiral-cauldron arrangement lit by the 1980 U.S. Olympic ice hockey team at the 2002 Winter Olympics.

جدای از عناصر سنتی، کشور میزبان هم نمایش های هنری از رقص و تئاتر مرسوم در آن کشور را اجرا می کند.

عناصر سنتی بسیاری در مراسم افتتاحیه بازیهای المپیک حضور دارند. مراسم معمولا با برافراشتن پرچم کشور میزبان و اجرای سرود ملی آن کشور آغاز می شود. بخش سنتی جشن با رژه ملت‌ها شروع می شود که در آن ورزشکاران هر کشور به ترتیب در استادیوم رژه می روند. ورزشکار برجسته هر کشور پرچم آن کشور را در جلوی گروه ورزشکاران آن کشور حمل می‌کند.

در امری سنتی (که از المپیک تابستانی 1928 شروع شد) یونان بدلیل موقعیت تاریخی خود به عنوان مبد‌ا بازیهای المپیک، اولین کشور و کشور میزبان، آخرین کشوری هستند که رژه می روند. (استثنائا در سال 2004 که المپیک در آتن برگزار شد، یونان آخرین کشوری بود که رژه رفت; با این حال پرچم یونان جلوتر از بقیه حمل شد.) دیگر کشورهای شرکت کننده بر اساس حروف الفبای زبان اصلی کشور میزبان و اگر زبان آن کشور به حروف لاتین نباشد، بر اساس حروف الفبای انگلیسی رژه می روند. در المپیک تابستانی 1992 در بارسلونا هر دو زبان اسپانیایی|زبان اسپانیایی و زبان کاتالان زبان رسمی بازیها بودند، اما بدلیل عوامل سیاسی در حاشیه استفاده از زبان کاتالان، کشورها به ترتیب بر اساس حروف الفبای زبان فرانسوی وارد شدند.

پس از رژه کشورها، ابتدا رئیس کمیته المپیک کشور میزبان سخنرانی می کند و.پس از آن رئیس IOC سخنرانی کرده و در انتهای سخنرانی خود رهبر کشور میزبان را معرفی می کند که پس از سخنرانی رئیس IOC رسما المپیک را افتتاح می کند. در برخی موارد اشخاص دیگری به جای رهبر کشور میزبان المپیک را افتتاح می‌کنند. دو مثال از این مطلب به ایالات متحده بر می گردد. در سال 1960 معاون رئیس جمهور ریچارد نیکسون بجای وایت آیزن هاور رئیس جمهو ر بازیهای المپیک زمستانی 1960 را در دره اسکوا در کالیفرنیا افتتاح کرد.بار دیگر در سال 1980 والترماندال ، معاون رئیس جمهور بجای رئیس جمهور جیمی کارتر بازیهای المپیک زمستانی1980 را در لیک پلاسید، نیویورک افتتاح کرد. علیرقم این افتخار برگزاری بازیها به شهر اعطا می شود و نه به کشور.

پس از آن پرچم المپیک را وارد استادیوم می‌کنند و در حالیکه سرود المپیک در حال اجرا است، آنرا برافراشته می‌کنند. سپس حمل کنندگان پرچم هر کشور به دور یکدیگر حلقه زده و جایگاه مانندی را درست می کنند که در وسط آن یک ورزشکار (از زمان المپیک تابستانی 1920) و یک داور (از زمانالمپیک تابستانی 1972 ) قسم المپیک را یاد می کنند که بر طبق قوانین باز ی کرده و داوری می کنند. در آخرمشعل المپیک وارد استادیوم می شود و پس از آنکه از دست هر ورزشکار عبور کرد به آخرین حمل کننده مشعل می‌رسد که معمولا ورزشکاری مطرح از کشور میزبان است.او آتش را در جایگاه مخصوص خود در استادیوم روشن می کند. (آتش المپیک از زمان المپیک تابستانی 1928 روشن بوده است، اما حمل امدادی مشعل از المپیک تابستانی 1936 آغاز شده است) از زمان المپیک تابستانی 1920 پس از جنگ جهانی اول، 68 سال است که پس از روشن شدن شعله المپیک کبوترها را به نشانه صلح رها می کنند. اما پس از اینکه چند کبوتر در آتش المپیک در زمان افتتاح المپیک تابستانی 1988 سوختند، این کار متوقف شد.

مراسم افتتاحیه در فضای باز اجرا می‌شود، اما قرار است در المپیک زمستانی 2010 این مراسم در فضای سبز در استادیومBC برگزار شود.

[ویرایش] مراسم اختتامیه

نشانه های تاریخی بسیاری نیز در زمان برگزاری مراسم اختتامیه، یعنی پس از اتمام تمامی مسابقات ورزشی، به اجرا گذاشته می شود. در ابتدا حمل کنندگان پرچم از هر یک از کشورهای شرکت کننده در یک ردیف وارد استادیوم می شوند ، اما در پشت آنها تمامی دیگر ورزشکاران بدون هیچ نشانه یا دسته بندی خاصی رژه می روند. این سنت از بازیهای تابستانی 1956 و به پیشنهاد دانش‌آموزی از ملبورن اجرا می‌شود.به پیشنهاد او با این کار ورزشکاران جهان در کنار یکدیگر "یک ملت" خواهند بود. (در 2006 ورزشکاران با هموطنان خود وارد استادیوم شدند و در ادامه جشن همه با هم مخلوط شدند.)

پرچم سه کشور هر یک در هر بار همزمان با نواخته شدن سرود ملی کشورشان در میله های پرچم به اهتزاز درآمده است. پرچم یونان (که افتخار خواستگاه مسابقات المپیک را یدک می کشد)، پرچم کشور میزبان و سر انجام پرچم کشوری که میزبان مسابقات المپیک تابستانی یا زمستانی در سال آینده خواهد بود. (استثنائا در سال 2004 که مسابقات المپیک در آتن برگزار شد، تنها یک پرچم؛ یعنی پرچم یونان به اهتزاز در آمد.)

طی مراسمی موسوم به ‹ مراسم آنتورپ ›، (علت این نام گذاری آن است که این سنت در خلال المپیک تابستانی 1920 در شهر آنتورپ برای اولین بار اجرا شد) شهردار شهری که مسابقات را سازماندهی کرده است، یک پرچم مخصوص المپیک را حمل می کند و آن را به رئیس کمیته ملی المپیک می رساند. رئیس کمیته ملی المپیک پس از دریافت پرچم المپیک، آن را به شهردار شهری که میزبان مسابقات المپیک است، می دهد. شهردار نیز پس از دریافت پرچم، آن را هشت مرتبه می چرخاند. از این پرچمها 3 عدد بیشتر وجود ندارد و این 3 پرچم با همه دیگر پرچمها فرق دارند؛ تفاوت این پرچمها با سایر پرچمها در آن است که دور آن پرچمهای 3 گانه یک حاشیه 6 رنگی وجود دارد و نیز آن پرچمها توسط روبان های 6 رنگی به میله پرچم بسته شده اند.

• پرچم آنتورپ: این پرچم توسط شهردار شهر ‌آنتورپ، بلژیک در المپیک تابستانی 1920 به کمیته ملی المپیک عرضه شد و تا مسابقات سئول 1988 به دیگر شهر سازمان دهنده المپیک تابستانی انتقال داده می شد.

• پرچم اسلو: این پرچم توسط شهر اسلو، نروژ‍‍در المپیک زمستانی 1952 به کمیته ملی المپیک عرضه شد و پس از آن به دیگر شهر سازمان دهنده المپیک زمستانی انتقال داده می شد.

• پرچم سئول: : این پرچم توسط شهر سئول ، سئول، کره جنوبی‍‍در المپیک تابستانی 1988 به کمیته ملی المپیک عرضه شد و پس از آن به دیگر شهر سازمان دهنده المپیک تابستانی انتقال داده می شد.

پس از به اهتزاز درآمدن این 3 پرچم سنتی، کشور میزبان با اجرای هنرمندانه صحنه هایی از رقص و نمایش خاص سرزمینش به معرفی خود می پردازد. این سنت از زمان مسابقات 1976 شروع شد.

پس از سخنرانی رئیس کمیته برگزاری مسابقات المپیک کشور میزبان، رئیس کمیته ملی المپیک به ایراد سخنرانی می پردازد و در پایان سخنرانی خود رسما مسابقات را خاتمه می بخشد. مشعل المپیک خاموش می شود و در حالی که سرود المپیک نواخته می شود، پرچم المپیک که در مراسم افتتاحیه به اهتزاز درآمده بود، از میله پرچم پایین کشیده می شود و به بیرون از ورزشگاه برده می شود.

[ویرایش] مسابقات ورزشی المپیک

بر اساس شمارش کمیته ملی المپیک، مسابقات المپیک تابستانی 2004 در 28 رشته ورزشی برگزار شد. اگر هر رشته ورزشی، از قبیل ورزشهای آبی، به طور جداگانه شمرده می شد، شمار رشته های ورزشی به 37 می رسید. 9 رشته ورزشی در برنامه اولیه المپیک جای داشتند: ورزش (دو و میدانی)، دوچرخه سواری، شمشیربازی، ژیمناستیک، وزنه برداری، تیراندازی، شنا و کشتی. اگر مسابقاتقایق رانی در سال 1896 به سبب شرایط نامناسب جوی لغو نمی شد، این ورزش نیز می توانست به فهرست ورزشهایی که نامشان در آن المپیک ثبت شد، افزوه شود.

آخرین المپیک زمستانی با 7 رشته ورزشی برگزار شد و اگر بخواهیم هر رشته ورزشی، از قبیل اسکی، و اسکیت را به طور جداگانه بشماریم، باید بگوییم با 15 رشته ورزشی برگزار شد. از میان این رشته ها، اسکی بیرون از جاده، اسکیت بازی نمایشی، هاکی روی یخ، عملیات مرکب اسکاندیناویایی، پرش با اسکی، و اسکdت سرعت در برنامه تمامی المپیک های زمستانی قرار داشته است. افزون بر آن، اسکیت بازی نمایشی و هاکی روی یخ، حتی قبل از ظهور مسابقات المپیک زمستانی، بخشی از مسابقات المپیک تابستانی بود و تیمها در این زمینه با یکدیگر به رقابت می پرداختند.

در سالهای اخیر، کمیته ملی المپیک به منظور جلب توجه تماشاچیان جوان چندین ورزش دیگر را نیز به برنامه مسابقات افزوده است. به عنوان مثال می توان به اسنو بورد، و والیبال ساحلی اشاره کرد. رشد المپیک همچنین باعث می شود که ورزش های کم طرفدار ‍‍)]] مسابقات پنج گانه]] یا ورزشهای پر هزینه ([[بلم رانی آبهای سفید) جایگاه خود را در برنامه المپیک از دست بدهند. کمیته ملی المپیک تصمیم گرفته است از سال 2012 بیس بال و سافت بال را از برنامه مسابقات المپیک خارج کند.

مطابق ماده 48.1 منشور المپیک، هر دوره مسابقات المپیک تابستانی باید با دست کم 15 ورزش برگزار شود. کمیته ملی المپیک پس از نشست صد و چهاردهم (114) خود در (مکزیک 2002)، تصمیم گرفت برنامه المپیک تابستانی را به حداکثر 28 ورزش،301 مسابقه، و 10500 ورزشکار محدود کند. مسابقات المپیک عبارت است از ورزشهایی که تحت نظارت فدراسیون های بین المللی قرار دارد و فهرست آن درماده64 منشور المپیک داده شده است. رای دو سوم (3/2) اعضای کمیته ملی المپیک کافی است تا بتوان با آن منشور المپیک را اصلاح کرد و یک فدراسیون به رسمیت شناخته شده را به جایگاه المپیک ارتقا داد و رشته های ورزشی تحت نظارت آن را برای قرار گرفتن و گنجانده شدن در برنامه المپیک قابل قبول و واجد شرایط تلقی کرد. ماده 47 منشور المپیک می گوید: ‹‹ تنها ورزشهای المپیکی›› را می توان در برنامه المپیک گنجاند.

کمیته بین المللی المپیک در اولین جلسه ای که پس از هر المپیاد یرگزار می کند به تجدید نظر و بررسی در مورد برنامه المپیک می پردازد. برای آنکه بتوان نام ورزشی را در برنامه المپیک نوشت، تنها به رای اکثریت نیاز است. بر اساس قوانین فعلی، هر یک از ورزشهای المپیک که برای قرار گرفتن در مسابقات المپیک خاصی انتخاب نشده اند، کماکان ورزش المپیک محسوب می شوند و ممکن است در مسابقات آتی به شرط حصول رای اکثریت در برنامه المپیک جای گیرند. در هفدهمین جلسه کمیته ملی المپیک، 26 ورزش برای قرار گرفتن در برنامه المپیک 2012 لندن انتخاب شدند.

تا سال 1992، ورزش های نمایشی نیز در برنامه المپیک قرار داشتند. هدف از گنجاندن این ورزشها در برنامه المپیک آن بود که این ورزشها بتوانند تماشاچیان بیشتری برای خود جذب کنند؛ از این رو برندگان ورزشهای نمایشی قهرمان رسمی المپیک محسوب نمی شدند. در پاره ای اوقات ورزشهای نمایشی تهنا ورزشهایی بودند که در کشور میزبان طرفدار داشتند، اما ورزشهایی که در سطح بین المللی مطرح بوده اند نیز در المپیک به نمایش در می آمدند. شماری از ورزشهای نمایشی سرانجام به عنوان ورزشهای مدال گیر و رسمی وارد برنامه المپیک شدند.

[ویرایش] آماتوریسم و حرفه ای گری

مدارس خصوصی انگلیس درنیمه دوم قرن نوزدهم تاثیر و نفوذ زیادی بر بسیاری از ورزشها داشت. این مدارس به شکل گیری قوانین کمک کردند و تاثیر فوق العاده زیادی بر هیات های حاکمه این ورزشها داشتند. آنها این باور یونان باستان و روم را تقویت بخشیدند که ورزش بخش مهمی از آموزش را تشکیل می دهد و این نگرشی بود که در یک ضرب المثل قدیمی خلاصه شده بود: ‹‹ عقل سالم در بدن سالم›› یا به لاتین mens sana in corpore sano .با توجه به این روح و خلقیات، شرکت کردن در ورزش مهم تر از پیروزی در میدان مسابقه بود؛ چرا که جامعه خواهان آن بود که نجیب زادگان تبدیل به آدم های همه فن حریف شوند؛ نه اینکه الزاما در هر حوزه و زمینه سرآمد و بهترین باشند. نفرت و انزجار طبقات مختلف از ‹‹تجارت›› بر شدت و حدت این باور افزوده بود. خانه والدین محصلان مدارس خصوصی ورودی ویژه و جداگانه ای برای نجیب زادگان داشت؛ چرا که تجار و نجیب زادگان از لحاظ طبقه اجتماعی در یک ردیف و پایه قرار نمی گرفتند. مدارس خصوصی نفوذ و دخالت زیادی در شکل گیری و رشد تیمهای ورزشی و مسائل مربوط به آنها از قبیل مجموعه قوانین فوتبال بریتانیا و کریکت و هاکی داشته اند. مضاف بر آن، عادات و خلقیات مدارس خصوصی انگلیس تاثیر بسیار زیادی بر پی یر دو کوبرتین (پایه گذار مسابقات المپیک) داشت. کمیته بین المللی المپیک از نماینده مجمع مدیران مدارس (انجمن مدیران مدارس) مدارس خصوصی انگلیس دعوت به عمل آورد تا در جلسات اولیه آنها حضور یابد. اعضای مجمع مدیران مدارس رابرت لافانمحترم مدیر مدرسه کالج چلتنهام را به عنوان نماینده خود برای حضور در جلسات کمیته بین المللی المپیک انتخاب کردند. در سال 1897 او یکی از اعضای کمیته بین المللی المپیک شد و پس از اولین حضور کمیته در لندن که به سال 1904 اتفاق افتاد، این نماینده منتخب نقش بسیار حیاتی و سرنوشت سازی در شکل گیری انجمن المپیک بریتانیا داشت که یک سال پس از آن تاسیس شد.

به نظر کوبرتین ورزشکاران باید نجیب زاده باشند. در ابتدا این گونه تصور می شد که تنها ورزشکاران آماتور دارای این خصلت هستند؛ ورزشکاران حرفه ای اجازه نداشتند در بازی های المپیک حضور یابند. مربیان شمشیر بازی، که انتظار می رفت خود نجیب زاده باشند، از این قاعده مستثنی بودند. مستثنا قائل شدن در مورد حرفه ای ها باعث به وجود آمدن منازعه و جنجال بسیاری در سراسر تاریخ معاصرالمپیک شده است. هنگامی که معلوم شدجیم تورپی قهرمان ورزشگاههای پنج گانه و ورزشهای دهگانه المپیک 1912 قبل از به دست آوردن مدال هایش به صورت نیمه حرفه ای بیس بال بازی می کرده است ، عناوین قهرمانی اش از وی گرفته شد. اما در سال 1983 کمیته بین المللی المپیک از روی ملاحضات انسانی عنوان قهرمانی اش را به او پس داد. اسکی بازان سوئیسی و اتریشی در حمایت از مربیان خود، که به سبب درآوردن پول از طریق ورزش و قرار گرفتن در ردیف ورزشکاران حرفه ای از شرکت در مسابقات المپیک زمستانی 1936 محروم شده بودند، آن مسابقات را تحریم کردند.

رفته رفته برای بسیاری روشن شد که قوانین آماتوریسم از رده خارج شده‌اند. با این حال کمیته بین‌المللی المپیک به قوانین سنتی مربوط به آماتوریسم پایبند ماند. در دهه هفتاد شرایط آماتوریسم از منشورالمپیک حذف شد و تصمیم‌گیری در مورد حضور حرفه‌ای‌ها در هر رشته ورزشی، به فدراسیون بین‌المللی محول شد. شاید مثال بارز این تغییر جهت، تیم رویایی امریکا بود که از ستارگان گرانقیمت NBA تشکیل شده بود و در سال 1992 برنده مدال طلای المپیک شد. از سال 2004 به بعد تنها رشته‌ای که در آن هیچ ورزشکار حرفه‌ای شرکت نمی‌کند بکس است (البته همین نیز نیازمند تعریفی ساده از آماتوریسم باشد چراکه برخی بوکسرها از کمیته‌های ملی المپیک کشور خود جوایز نقدی دریافت می‌کنند)؛ در فوتبال مردان تعداد بازیکنان بالای 23 سال در هر تیم نباید بیشتر از 3 نفر باشد.

مقررات تبلیغات حداقل در زمین بازی، هنوز هم بسیار سختگیرانه است هر چند که رسمی بودن "حامیان مالی المپیک" پدیده‌ای عادی است. ورزشکاران تنها مجازند که نام لباس‌ها و لوازم ورزشی را بر روی لباس‌های خود داشته باشند. اندازه این نام‌ها نیز محدودیت دارد.

[ویرایش] استفاده از داروهای نیروزا

یکی از مهمترین مشکلات پیش روی المپیک (وبطور کلی رقابت‌های ورزشی بین‌المللی)، استفاده از داروهای نیروزا یا داروهای تقویت عملکرد می‌باشد. در اوایل قرن بیستم، بسیاری از ورزشکاران برای تقویت عملکرد خود به استفاده از دارو رو آوردند. به عنوان مثال، برنده ماراتن در بازیهای سال 1904 توسط مربی خود حتی در حین مسابقه از استریکنین و کنیاک استفاده کرده بود.

با شدت گرفتن استفاده از این روش‌ها، به تدریج این آگاهی پدید آمد که چنین روش‌هایی در ورزش سالم نیستند.

اولین و آخرین مورد مرگ در اثر استفاده از داروهای نیروزا در المپیک، در سال 1960 رخ داد. در میدان دوپرخه‌سواری رم، کنت انه‌مارک دانمارکی از دوچرخه‌اش به زمین خورد و پس از آن فوت کرد. بررسی پزشکی قانونی نشان داد که مرگ وی در اثر استفاده از امفتامین بوده است.

در اواسط دهه 60، فدراسیون‌های ورزشی استفاده از داروهای نیروزا را منع کردند و در سال 1967، کمیته بین‌المللی المپیک نیز عینا همین رویه را دنبال کرد.

اولین ورزشکاری که در المپیک جواب آزمایش دوپینگش مثبت بود، هانس گونار لیلینوال سوئدی بود که در مسابقات پنجگانه شرکت کرده بود و به دلیل استعمال الکل، مدال برنز خود را از دست داد. طی 38 سال بعدی، هفتاد و سه ورزشکار دیگر نیز به سرنوشت وی دچار شدند که در میان آنان چندین برنده مدال نیز حضور دارد. مشهورترین رد صلاحیتی که به خاطر دوپینگ صورت گرفت، مربوط به بن جانسون دونده دو سرعت از کانادا بود. او در المپیک 1988 سئول برنده دو صد متر شد اما جواب آزمایش استانوزولول وی مثبت شد.

با وجود انجام آزمایش‌ها، بسیاری از ورزشکاران بدون اینکه گیر بیافتند به استفاده از مواد نیروزا ادامه دادند. در سال 1990، اسنادی فاش شد که نشان می‌داد بسیاری از ورزشکاران زن آلمان شرقی به عنوان بخشی از سیاست‌های دولت کشورشان به دستور مربیان خود از آنابولیک استروید استفاده کرده‌اند.

در اواخر دهه نود، کمیته بین‌المللی المپیک در حرکتی سازمان‌یافته‌تر علیه دوپینگ دست به اقدام زد که این حرکت به تشکیل آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ (WADA) در سال 1999 منجر شد. درالمپیک تابستانی اخیر در سال 2000 و المپیک زمستانی 2002، معلوم شد که این نبرد هنوز پایان نیافته است چراکه بسیاری از مدال‌آوران رشته‌های وزنه‌برداری و اسکی میدانی، به دلیل استفاده از داروهای نیروزا رد صلاحیت شدند. اخیرا، در طی المپیک زمستانی 2006، تنها یک ورزشکار در آزمایش دوپینگ مردود شد و مدالش لغو شد. در تنها مورد دیگر، سطح هوموگلوبین 12 نفر دیگر بالا تشخیص داده شد و جریمه آن یک تعلیق 5 روزه به دلیل ملاحظات بهداشتی بود.

در طی این بازیها، کمیته بین‌المللی المپیک برای اولین بار طرح آزمایش خون را به اجرا گذاشت.

[ویرایش] قهرمانان و مدال‌آوران المپیک

دارنده 10 عنوان المپیک از جمله: بازیهای میان‌دوره‌ای، ری ایوری را می‌توان یکی از موفق‌ترین ورزشکارانی دانست که در عصر حاضر در مسابقات المپیک شرکت کرده است.

ورزشکاران (یا تیم‌هایی) که در هر رشته به مقام اول، دوم یا سوم می‌رسند مدال دریافت می‌کنند. به برندگان اول «مدال طلا» اهدا می‌شود. (اگرچه تا سال 1912 این مدال‌ها از طلای خالص بودند، اما در حال حاضر از نقره طلاکاری شده ساخته می‌شوند. برندگان دوم مدال نقره دریافت می‌کنند و به ورزشکاران رتبه سوم، مدال برنز اهدا می‌شود. در برخی رقابت‌ها که در یک دور مسابقه تک‌حذفی صورت می‌گیرد (از جمله بکس)، ممکن است مقام سوم مشخص نشود که در این حالت هر دو بازنده مرحله نیمه نهایی مدال برنز دریافت می‌کنند. رسم اهدای مدال به سه شرکت‌کننده برتر از سال 1994 رایج شد؛ در المپیک 1896 تنها به دو مقام اول و دوم مدال‌های نقره و برنز اهدا شد و این در حالیست که در 1900 مدالهای متنوعی اعطا شدند. با این وجود در المپیک 1904 نیز به نفرات اول مدال نقره اهدا می‌شد، که همین امر 1906 آتن را به اولین دوره‌ای تبدیل کرد که در آن سه مدال اهدا می‌شد. علاوه بر این از سال 1948 به بعد، به ورزشکارانی هم که رتبه‌های چهارم، پنجم و یا ششم را دریافت می‌کنند گواهینامه‌هایی اهدا می‌شود که بصورت رسمی از آنها با عنوان «دیپلم پیروزی» یاد می‌شود. از سال 1976، این گواهینامه‌ها به کسانی که مدال دریافت کرده‌اند نیزاهدا می‌شوند. از سال 1984 دیپلم پیروزی به رتبه‌های هفتم و هشتم نیز اهدا می‌شود تا اطمینان حاصل شود کلیه بازندگان رقابت‌های مرحله یک‌چهارم نهایی که در آنها ساختار تک-حذفی حاکم است دیپلم پیروزی را کسب کرده‌اند تا بدین ترتیب نیاز به برگزاری مسابقات دلجویی (یا بالفظ رسمی "رده‌بندی") با هدف مشخص کردن نفر پنجم از بین هشت نفر مرتفع شود. (جالب اینکه رتبه مذکور هنوز هم در بسیاری از مسابقات حذفی محل اختلاف است). در المپیک 1896 نیز این گواهینامه‌ها اهدا می‌شدند اما در آن زمان، این گواهینامه‌ها به همراه مدال به نفرات اول و دوم اهدا می‌شد. مدال‌ها و دیپلم‌های یادبود که از لحاظ طراحی با مدال‌ها و دیپلم‌های ذکر شده متفاوت هستند نیز به ترتیب به شرکت کنندگانی که مقامی پایین‌تر از سوم و هشتم را کسب کرده‌اند اهدا می‌شود. در المپیک تابستانی 2004 آتن، به سه نفر اول علاوه بر مدال تاج گل نیز اهدا شد.

از آنجا که رقابت‌های المپیک هر چهار سال یکبار برگزار می‌شوند، عموم مردم و ورزشکاران این رقابت‌ها را از رقبت‌های قهرمانی جهان و سایر رقابت‌های بین‌المللی که بصورت سالانه برگزار می‌شوند مهمتر و ارزشمندتر می‌دانند. بسیاری از ورزشکاران پس از کسب قهرمانی المپبک، در کشورهای خود و یا حتی در سطح جهانی، به قهرمان یا فردی مشهور تبدیل شده‌اند.

تنوع رشته‌های ورزشی و نیز تفاوت‌های عمده‌ای که از المپیک 1896 تا کنون ایجاد شده، قضاوت در این مورد که کدام ورزشکار موفق‌ترین ورزشکار در کل تاریخ المپیک بوده را سخت می‌کند. به علاوه با توجه به اینکه کمیته بین‌المللی المپیک دیگر رقابت‌های میان مدتی را ترتیب نمی‌دهد اینکار بسیار پیچیده‌تر شده است. اما اگر بخواهیم با توجه به تعداد رتبه‌های کسب شده این مقایسه را انجام دهیم، ورزشکاران زیر جزء موفق‌ترین‌ها به شمار می‌آیند (در امتیازات ری ایوری دو مدال طلا مربوط به رقابت‌های میان مدتی هستند.)

[ویرایش] مدال‌های المپیک به ترتیب کشورها

در حالیکه شمار مدال‌های هر کشور ثبت می‌شود، کمیته بین‌المللی المپیک هیچ «برنده» مشخصی را اعلام نمی‌کند. برخی رسانه‌ها همچون روزنامه‌ها و حتی سایت کمیته بین‌المللی المپیک در طی بازیها، در فهرستی مدال‌های تیم‌ها را بطور غیر رسمی پیگیری می‌کنند. روال متداول اینست که ترتیب کشورها با توجه به مدال‌های طلایی که کسب کرده‌اند مشخص می‌شود اما مشخص کردن ترتیب کشورها با توجه به تعداد کل مدال‌ها نیز صورت می‌گیرد.

همچنین شمارش کل مدالها در طول تاریخ المپیک از سوی منابع مختلفی تعیین می شود. با این حال این جدول های آمار مدالها ممکن است گمراه کننده باشد، چراکه کشورهایی مثل ایالات متحده مرتبا و همواره در المپیک شرکت کرده اند، در حالی که ممکن اسی کشورهای دیگر به اندازه امریکا شرکت نکرده باشند و یا شمار مدالهای آنها بین لیست کودهای کشوری IOC تقسیم شود.

منابع مختلفی نیز کل مدال‌ها و یا تعداد کل مدال‌های کسب شده از گذشته تا کنون را معیار قرار می‌دهند. این جداول ممکن است گمراه کننده باشند با این حال برخی کشورها همچون ایالات متحده از آغاز بطور مرتب و پیوسته در رقابت‌های المپیک شرکت کرده‌اند در حالیکه ممکن است برخی کشورهای دیگریا بطور پیوسته شرکت نکرده باشند و یا اینکه شمار مدال‌های آنها به عنوان یک کشور بین کدهای کمیته بین‌المللی المپیک پخش شده باشد.

[ویرایش] مکان‌ بازیهای المپیک در عصر جدید

جدول زیر بصورت اجمالی، حاوی اسامی کلیه شهرهای میزبان المپیک‌های زمستانی و تابستانی است. در بین این اسامی نام پکن، لندن و ونکوور که قرار است در آینده میزبان این رقابت‌ها باشند نیز ثبت شده است.

برای مطالعه جزییات بازیها وروند انتخاب شهر میزبان بر روی اعداد کلیک کنید. بازیهای تابستانی با توجه به المپیک مربوطه شماره‌گذاری شده‌اند و در نتیجه در مورد جنگ‌های جهانی فاصله ایجاد شده؛ بازیهای زمستانی بصورت متوالی شماره‌گذاری شده‌اند.

شماره‌ای که در پرانتز بعد از نام شهر/کشور قرار دارد نشان دهنده تعداد دفعات میزبانی آن شهر/ کشور است.

[ویرایش] مکان بازیهای المپیک تابستانی در عصر جدید

کشورهایی که بازیهای المپیک را میزبانی کرئده یا قرار است آنرا میزبانی کنند:

ایالات متحده(8)، فرانسه(5)، کانادا(3)، آلمان(3)، بریتانیا(3)، ایتالیا(3)، ژاپن(3)، سوئد(2)، سوییس(2)، اتریش(2)، نروژ(2)، استرالیا(2)، یونان(2)، بلژیک(1)، هلند(1)، فنلاند(1)، مکزیک(1)، روسیه/اتحادجماهیرشوروی(1)، یوگوسلاوی(1)، کره جنوبی(1)، اسپانیا(1)، جمهوری خلق چین (1)

کشورهایی که المپیک‌های تابستانی را میزبانی کرده یا برای میزبانی آن انتخاب شده‌اند:

ایالات متحده(4)، بریتانیا(3)، فرانسه(2)، آلمان(2)، سوئد(2)، استرالیا(2)، یونان(2)، ایتالیا(1)، کانادا(1)، ژاپن(1)، بلژیک(1)، هلند(1)، فنلاند(1)، مکزیک(1)، روسیه/اتحادجماهیرشوروی(1)، کره‌جنوبی(1)، اسپانیا(1)، جمهوری خلق چین(1)

[ویرایش] مکان‌های برگزاری بازیهای المپیک زمستانی در عصر جدید

کشورهایی که المپیک‌های زمستانی را میزبانی کرده‌اند و یا برای میزبانی آن انتخاب شده‌اند:

ایالات متحده(4)، فرانسه(3)، کانادا(2)، ایتالیا(2)، ژاپن(2)، سوییس(2)، اتریش(2)، نروژ(2)، آلمان(1)، یوگوسلاوی(1)

[ویرایش] منبع

ویکیپدیای انگلیسی

[ویرایش] پیوند به بیرون

[ویرایش] وب سایت های رسمی

• Official website of the Olympic Movement
• Official website of the 2012 Olympics in London
• Official website of the 2010 Winter Olympics in Vancouver
• Official website of the 2008 Olympics in Beijing
• Official website of the 2006 Winter Olympics in Turin
• The official website of the 2004 Summer Olympics in Athens
• Official website of the 2002 Winter Olympics in Salt Lake City

[ویرایش] دیگر پیوندها

• Podiums first used in modern Olympics
• Nairobi Treaty on the Protection of the Olympic Symbol
• The Olympics. A kid's guide to the Summer and Winter Olympic games.
• Origin Of The Olympic Games
• Candidate Cities for future Olympic Games
• The Cultural Coalition for the Amsterdam Olympic Area (on ErasmusPC)
• Olympic Traditions FAQs from the U.S. Olympic Committee
• Olympic Pins Features pins from many Olympic Games]
• Olympic Games Coca-Cola Cans from all over the world

بازی‌های المپیک

بازی‌های المپیک تابستانی    ۱۸۹۶ | ۱۹۰۰ | ۱۹۰۴ | ۱۹۰۶¹ | ۱۹۰۸ | ۱۹۱۲ | (۱۹۱۶)² | ۱۹۲۰ | ۱۹۲۴ | ۱۹۲۸ | ۱۹۳۲ | ۱۹۳۶ | (۱۹۴۰)² | (۱۹۴۴)² | ۱۹۴۸ | ۱۹۵۲ | ۱۹۵۶ | ۱۹۶۰ | ۱۹۶۴ | ۱۹۶۸ | ۱۹۷۲ | ۱۹۷۶ | ۱۹۸۰ | ۱۹۸۴ | ۱۹۸۸ | ۱۹۹۲ | ۱۹۹۶ | ۲۰۰۰ | ۲۰۰۴ | ۲۰۰۸ | ۲۰۱۲ | ۲۰۱۶ | ۲۰۲۰ بازی‌های المپیک زمستانی     ۱۹۲۴ | ۱۹۲۸ | ۱۹۳۲ | ۱۹۳۶ | (۱۹۴۰)² | (۱۹۴۴)² | ۱۹۴۸ | ۱۹۵۲ | ۱۹۵۶ | ۱۹۶۰ | ۱۹۶۴ | ۱۹۶۸ | ۱۹۷۲ | ۱۹۷۶ | ۱۹۸۰ | ۱۹۸۴ | ۱۹۸۸ | ۱۹۹۲ | ۱۹۹۴ | ۱۹۹۸ | ۲۰۰۲ | ۲۰۰۶ | ۲۰۱۰ | ۲۰۱۴ | ۲۰۱۸ ¹ پیش از تأسیس فدراسیون بین‌المللی المپیک با این نام شناخته نمی‌شد.     ² بخاطر جنگ ملغی شد.

الگو:مقاله برتر