Ziele na kraterze
Z Wikipedii
"Ziele na kraterze" – powieść Melchiora Wańkowicza napisana w 1951, a opublikowana w 1957 (wyd. krajowe). Główny wątek to dorastanie córek autora, Krystyny i Marty (Tili)
Akcja zaczyna się od urodzin ("Najpierw był embrion. Potem było w łonie matki zamknięte, pulsujące życie. Wreszcie był pokój dziecinny..."), a kończy zdaniem poświęconym Krystynie, która zginęła w powstaniu warszawskim ("Żyjesz, Krysiuniu. Żyjesz i żyć będziesz."). Książka prowadzi przez wspomnienia rodzinne, śmieszne, nieraz i wzruszające, przez postacie zagubione w zapadłych kątach, przez folklor językowy wielu stron Polski początków XX wieku. Powieść jest afirmacją życia i miłości. Historia Polski dla rodziny Wańkowiczów, jak dla wielu innych, jawi się jak wybuch wulkanu, na kraterze którego wbrew rzeczywistości rośnie życie.
