Wielka Kopa Koprowa
Z Wikipedii
Współrzędne: 49°12' N 19°58' E
| Wielka Kopa Koprowa | |
 Welka Kopa Koprowa i żleb Wielkie Rycerowe - widok z przełęczy Liliowe. |
|
| Państwo |  Słowacja, Europa |
| Pasmo | Tatry, Karpaty |
| Wysokość | 2 052 m n.p.m. |
| Wybitność | 175 m |
Wielka Kopa Koprowa (słow. Veľká kopa), 2052 m n.p.m – najwyższy szczyt Kop Liptowskich (Liptovské kopy) położony pomiędzy Garajowymi Kopami, dokładniej Wielką Garajową Kopą (Veľká Garajova kopa), od których oddziela go Garajowa Przełęcz Wyżnia (Vyšné Garajovo sedlo) a Gołymi Wierchami, dokładniej Zadnim Gołym Wierchem (Zadný Holý vrch), od których oddziela go Turkowa Przełęcz (Turkovo sedlo).
Od wierzchołka Wielkiej Kopy Koprowej odchodzą trzy boczne granie Kop Liptowskich:
- ramię północno-wschodnie, nazywane Kudłatą Grańką (Kudlatý hrebienok), oddziela Dolinkę Garajową (Garajova dolina) od Dolinki Turkowej (Turkova dolina),
- zachodnia grań, odchodząca w pobliżu Turkowej Przełęczy z Brdarowymi Grapami (Brdárove grapy) oddzielonymi od masywu Wielkiej Koprowej Kopy przez przełęcz Brdarowy Przychód (Brdárov priechod). Ramię to oddziela Dolinę Koprowica (Kôprovnica) od Doliny Szpania (Špania dolina)
- północno-zachodnia grań z Magurą Rycerową, którą oddziela przełęcz Wyżni Rycerowy Zawracik (Vyšný Licierov závrat) 1949 m n.p.m. Grzbiet ten w Wyżniej Magurze Rycerowej (Veľká Licierova magura) rozdziela się na dwa ramiona, z których jedno odchodzi w kierunku północnym przez Niżni Rycerowy Zawracik (Nižný Licierov závrat) 1860 m n.p.m. do Rycerowej Kopy (Licierova kopa) 1901 m n.p.m. Drugie ramię kieruje się na zachód przez Pośrednią Magurę Rycerową (Prostredná Licierova magura) 1933 m n.p.m., w której rozdwaja się a jego północne i zachodnie ramię ograniczają Rycerowy Żleb (Magurský žľab). Z tym żlebem sąsiaduje Małe Rycerowe (Predné Licierovo). Wielkie Rycerowe (Zadné Licierovo) wcina się pomiędzy północno-wschodnie ramię Wyżniej Magury Rycerowej a północno-zachodnie ramię Wielkiej Kopy Koprowej. Ta rozległa kotlina podchodzi pod Wielką Kopę Koprową.
Drogi na szczyt były znane od dawna pasterzom i kłusownikom. Pierwsze odnotowane wejście turystyczne zimowe – Józef Grabowski z osobami towarzyszącymi – 3 marca 1912 r.
