Moby Dick (utwór Led Zeppelin)

Z Wikipedii

Ten artykuł dotyczy instrumentalnego utworu zespołu Led Zeppelin. Zobacz też: Moby Dick (powieść Hermana Melville'a).

Moby Dick

Utwór Led Zeppelin z albumu 'Led Zeppelin II'
Wydany	22 października 1969
Nagrywany	1969
Gatunek	hard rock
Długość	4:21
Twórca	Bonham/Jones/Page
Producent	Jimmy Page
Utwór po utworze
„Ramble On” (7)	„Moby Dick” (8)	„Bring It On Home” (9)

Moby Dick - utwór instrumentalny angielskiego zespołu rockowego Led Zeppelin z albumu Led Zeppelin II z 1969.

Tytuł nie ma żadnego związku z książką Hermana Melvilla o tym samym tytule. Według żony perkusisty - Pat, ich syn Jason zawsze prosił tatę o zagranie "tego długiego kawałka". Kiedy John pytał dlaczego, chłopiec odpowiadał "Jest długi jak Moby."

Utwór wyklarował się po tym, jak Page często zastawał Bonhama jammującego samotnie w studio i pewnego dnia nagrał fragmenty jego gry, a potem zlepił to wszystko w całość. Przy wykonywaniu tego utworu nie brał udział wokalista Robert Plant - podczas koncertów zapowiadał tylko Bonhama przed utworem. Gitara i bas pomagały mu tylko na samym początku i samym końcu, pozostawiając pozostałą część na solo samego Bonhama.

Na kształt Moby Dicka swój wpływ mieli tacy perkusiści jak Joe Morello - utwór "Castilian Drums", a szczególnie wersja live z albumu At Carnegie Hall - oraz Ginger Baker z utworem "Toad". Wykorzystano tu m.in. takie techniki jak granie gołymi dłońmi, triole pomiędzy rękami a stopą, a także podwójne uderzenia w bęben taktowy. Wszystkie te elementy pojawiają się w wymienionych powyżej utworach - oba zawierają też długie perkusyjne solo. Wpływ na utwór miał również Ed Cassidy ze swoim utworem "It's All the Same", nagranym z zespołem Spirit.

Riff gitarowy jest bardzo podobny do utworu Yardbirds - "I'm Not Talking" oraz do "The Girl I Love She Got Long Black Wavy Hair" z albumu Led Zeppelin BBC Sessions. Perkusyjne solo Bonhama było często grane podczas koncertów Led Zeppelin od roku 1968 - stanowił modelowy pokaz jego gry - aż do roku 1977. W latach 1968-69 nosił nazwę "Pat's Delight" (odniesienie do żony Bonhama), w okresie 1969-1975 był to "Moby Dick", a podczas amerykańskiej trasy koncertowej w 1977 nazywano go Over the Top - wtedy zaczynał się on riffem do Out on the Tiles", które później przechodziło w długie solo perkusyjne.

Podczas koncertów, solo Bonhama miało pomiędzy 12 a 30 minut. W tym czasie reszta zespołu opuszczała scenę po wspólnym zagraniu wstępu. Podczas gry Bonham często odstawiał pałki albo rzucał je w publiczność i grał dalej gołymi rękami (czasem aż do krwi); pewnego razu grał rękami ponieważ podczas dzikiej gry złamał swoje pałeczki.

Wersje Live "Moby Dicka" można usłyszeć na albumach How the West Was Won (o długości 19:20, z Long Beach Arena z 1972) oraz na filmie-koncercie The Song Remains the Same i na towarzyszącej mu ścieżce dźwiękowej. Na Led Zeppelin DVD pojawiła się 15-minutowa wersja z koncertu w Royal Albert Hall w 1970.

Jimmy Page tak zmiksował "Moby Dicka", aby gładko przechodził w utwór "Bonzo's Montreux" na albumie Led Zeppelin Boxed Set wydanym w 1990.

W połowie lat '70 w USA Moby Dick stanowił utwór przewodni w kampanii przeciwko śmieceniu.

Dread Zeppelin nagrał wersję tego utworu na swoim albumie Un-Led-Ed.

[edytuj] Linki zewnętrzne

(en) Recenzja: All Music Guide

[edytuj] Źródła

Led Zeppelin: Dazed and Confused: The Stories Behind Every Song, by Chris Welch, ISBN 1-56025-818-7
The Complete Guide to the Music of Led Zeppelin, by Dave Lewis, ISBN 0-7119-3528-9

p • d • e

Led Zeppelin

Jimmy Page • Robert Plant • John Paul Jones • John Bonham
Peter Grant (menedżer)

Dyskografia

Albumy studyjne: I • II • III • (IV) • Houses of the Holy • Physical Graffiti • Presence • In Through the Out Door • Coda