Luftwaffe
Z Wikipedii
Luftwaffe (niem. "broń powietrzna") to nazwa niemieckich sił powietrznych. Jej zadaniem jest prowadzenie walki powietrznej, bombardowanie sił nieprzyjaciela oraz prowadzenie desantu powietrznego i zwiadu.
Spis treści |
[edytuj] I wojna światowa i Republika Weimarska
Poprzedniczką Luftwaffe były Fliegertruppen (Die Fliegertruppen des deutschen Kaiserreiches) utworzone 1 października 1913 roku. Po zakończeniu I wojny światowej zostały rozwiązane na mocy postanowień punktów 198-202 Traktatu wersalskiego. Zabroniono Niemcom posiadania lotnictwa wojskowego, a cały posiadany sprzęt miał zostać przekazany Aliantom. Punkt 202 Traktatu wersalskiego wymienia następujące rodzaje sprzętu:
- kompletne samoloty i wodnosamoloty, jak również pozostające w produkcji, naprawach czy montażu;
- sterowce zdolne do lotu, jak również pozostające w produkcji, naprawach czy montażu;
- zakłady produkujące wodór;
- schrony sterowców oraz hangary i schrony pozostałych samolotów;
- silniki lotnicze;
- kadłuby samolotów i łodzi latających;
- uzbrojenie (działka, karabiny maszynowe, lekkie karabiny maszynowe, aparaturę do zrzutu bomb, aparaturę do zrzutu torped, wyposażenie synchronizujące karabiny maszynowe z obrotami śmigła, celowniki);
- amunicję (magazynki, pociski, bomby załadowane lub składowane osobno, składy materiałów wybuchowych oraz materiał do ich produkcji);
- wyposażenie stosowane na samolotach;
- radiostacje oraz aparaty fotograficzne i kamery stosowane na samolotach;
- podzespoły elementów wymienionych w powyższych punktach;
Na mocy punktu 201 Traktatu wersalskiego w okresie 6 miesięcy po jego podpisaniu zakazano na terenie całych Niemiec produkcji lub importu samolotów, elementów samolotów, silników lotniczych oraz ich podzespołów. Ten punkt spowodował praktycznie kompletną likwidację lotnictwa niemieckiego, tak cywilnego, jak wojskowego.
[edytuj] Powstanie Luftwaffe
Kiedy w roku 1933 władzę w Niemczech przejął Hitler, zaczął on łamać postanowienia traktatu pokojowego. Dnia 26 lutego 1935 roku kanclerz rzeszy wydał rozkaz powołujący Luftwaffe do życia, a jej dowódcą został nazistowski działacz oraz były pilot Hermann Göring. Dzięki zaangażowaniu dużych zasobów niemieckiej gospodarki, siły powietrzne zostały bardzo szybko odbudowane. Taktycy wojskowości opracowali nowe strategie walki powietrznej. Luftwaffe stało się pierwszą armią powietrzną zdolną do wspierania w walce oddziałów lądowych. Było to możliwe dzięki wykorzystaniu lotnictwa szturmowego. Dodatkowo generałowie niemieccy uznali, że siły powietrzne doskonale nadają się do zastraszania wroga, przez mordowanie ludności cywilnej.
[edytuj] Legion Kondor
Podczas wojny domowej w Hiszpanii nacjonalista gen. Franco uzyskał poparcie Hitlera. Niemcy wysłali sojusznikom do pomocy Legion Kondor. Od sierpnia 1936 roku rozpoczęto przerzucanie wojsk. W Hiszpanii służyło ponad 100 samolotów oraz 5 000 żołnierzy, pod dowództwem Hugo Sperrle. Pierwszy raz wykorzystano Messerschmitta Bf 109 oraz Heinkel He 111. Niemcy doskonalili techniki wojny powietrznej. Dnia 26 kwietnia 1937 roku niemieckie bombowce dokonały zmasowanego nalotu na baskijskie miasto Guernica. Zginęło ponad 1000 osób, a 60% miasta legło w gruzach. Ten akt powietrznego terroru wywołał oburzenie na świecie. Hiszpański malarz Pablo Picasso uwiecznił cierpienia ludności Guerniki w słynnym obrazie o tym samym tytule.
[edytuj] Walki w Polsce i Francji
Jednak na wielką skalę Luftwaffe zaangażowana została dopiero podczas kampanii wrześniowej 1939. Polskie siły powietrzne nie stanowiły dla Luftwaffe większego zagrożenia. Piloci niemieccy niszczyli zgrupowania wojsk. Do tego ataki lotnicze na węzły komunikacyjne utrudniały przerzucanie żołnierzy oraz pełną mobilizację. Ważnym elementem techniki wojennej Luftwaffe było mordowanie ludności cywilnej oraz niszczenie polskich miast.
Swoją prawdziwą siłę Luftwaffe wykazała jednak dopiero podczas inwazji na Francję w roku 1940. Samoloty szturmowe stanowiły znaczne wsparcie dla oddziałów pancernych. Koordynacja pomiędzy różnymi rodzajami wojsk była bezprecedensowa w historii sztuki wojennej, dzięki czemu możliwe stało się pokonanie Francji w ciągu zaledwie 2 tygodni walk.
[edytuj] Bitwa o Anglię
Jednak bitwa o Anglię zakończyła pasmo sukcesów Luftwaffe. Niemieckie siły lotnicze nie posiadały ciężkich bombowców dalekiego zasięgu, aby wygrać z Brytyjczykami. W Luftwaffe służyły głównie bombowce taktyczne - Junkers Ju-88, Heinkel-111 oraz Dornier Do-17, które nie nadawały się do strategicznych bombardowań. Dodatkowo czynniki polityczne doprowadziły do niewłaściwego określenia celów. Przypadek sprawił, że niemieckie samoloty zbombardowały Londyn. Odwet brytyjski nad Berlinem sprawił, że Luftwaffe, zamiast niszczyć brytyjskie lotniska i fabryki samolotów, zaczęła mordować ludność cywilną podczas ogromnych nalotów dywanowych. Szacuje się, że na skutek nalotów Luftwaffe tylko na Londyn zginęło 35 tys. osób (50 tys. było rannych). W czasie tych nalotów, fabryki oraz lotniska brytyjskie dostały cenny czas na odbudowę. Siły RAF uzupełniły swój stan liczbowy i odparły ataki niemieckie. Mimo iż piloci Luftwaffe, tacy jak Werner Molders osiągali bardzo wysokie liczby potwierdzonych zwycięstw, nie byli w stanie zwalczyć RAF-u, który mając przewagę nad własnym terytorium przy użyciu naziemnych stacji radarowych koordynował swoje działania. Poza tym myśliwce Luftwaffe miały ograniczony zasięg i nad terenem Wielkiej Brytanii mogły przebywać jedynie około 30 minut. We wrześniu 1940 Niemcy stopniowo wycofali się z przestrzeni powietrznej Wielkiej Brytanii i dalsze zmagania kontynuowali w formie sporadycznych nalotów oraz tzw "wolnych polowań".
[edytuj] Kanalkampf
W okresie od końca bitwy o Anglię do rozpoczęcia działań nad Europą zachodnią przez USAF mówimy o tzw. walce o kanał, czyli o Kanalkampf. W okresie tym Niemcy odnosili duże sukcesy z racji wprowadzenia nowego typu myśliwca - Focke-Wulf 190, który przewyższał myśliwce RAF pod względem prędkości poziomej, prędkości wznoszenia oraz siły uzbrojenia. Innym samolotem wprowadzonym do akcji przez Luftwaffe w tym okresie była nowa wersja Messerschmitta Bf-109 - seria F. W porównaniu ze starszymi "Emilami", "Friedrich" był lepiej dopracowany aerodynamicznie, miał lepiej rozmieszczone uzbrojenie oraz był szybszy i zwrotniejszy.
[edytuj] Ostatnie lata wojny
Przewaga Aliantów w rozmiarze produkcji lotniczej doprowadziła w kolejnych latach do rozbicia sił Luftwaffe. Do w roku 1944 niemieckie siły lotnicze stały się całkowicie bezradne i utraciły panowanie w powietrzu. Mimo iż USAF tracił każdego miesiąca od 100 do 200 samolotów nad terenami III Rzeszy, alianci byli w stanie odrobić straty. Piloci niemieccy latający nawet kilka razy dziennie byli skrajnie wycieńczeni. Mimo posiadania ogromnej ilości samolotów i stale rosnącej produkcji (w samym 1944 roku wyprodukowano około 12.000 samych Messerschmittów 109, oraz kilka tysięcy samolotów innych typów - z czego wiele w waldwerkach), Niemcy mieli coraz większe problemy z zaopatrzeniem w paliwo oraz nowych pilotów. Doprowadziło to pod koniec wojny do sytuacji, w której doświadczone asy lotnictwa latały kilka lub kilkanaście razy dziennie osiągając niebotyczne ilości zestrzeleń, a młodzi piloci ginęli w przeciągu kilku pierwszych misji. W sierpniu i wrześniu 1944 roku maszyny Luftwaffe zostały wykorzystane podczas powstania warszawskiego. Samoloty należące do ZSRR, nie patrolowały broniącej się stolicy, więc Niemcy mogli użyć siły powietrzne do atakowania osamotnionego miasta. 1 stycznia 1945 roku dowództwo Luftwaffe zdecydowało się na ostatnią, zmasowaną ofensywę lotniczą, tzw operację Bodenplatte, czyli atak myśliwców oraz samolotów szturmowych na alianckie lotniska w Belgii i Holandii. Mimo zniszczenia kilkuset samolotów alianckich, Niemcy poniosły klęskę tracąc wielu doświadczonych pilotów - na ironię - w dużej mierze poprzez ostrzał własnych jednostek obrony przeciwlotniczej. Od tamtego czasu Luftwaffe była jedynie w rozpaczliwej defensywie. Warto jednak wspomnieć iż III Rzesza wprowadziła do uzbrojenia pod koniec wojny wiele rewolucyjnych rodzajów broni. Najbardziej znany jest pierwszy wprowadzony do służby odrzutowiec - Messerschmitt Me-262 który działał przede wszystkim w jednostce Jagdgeschwader 7 (pierwszy pułk w historii lotnictwa wyposażony jedynie w myśliwce odrzutowe), prywatnej jednostce generalleutnanta Adolfa Gallanda - Jagdverband 44 oraz kilku kommandach doświadczalnych.
[edytuj] Większe jednostki Luftwaffe z czasów II wojny światowej:
- Floty powietrzne:
- 1 Flota Powietrzna Luftwaffe
- 2 Flota Powietrzna Luftwaffe
- 3 Flota Powietrzna Luftwaffe
- 4 Flota Powietrzna Luftwaffe
- 5 Flota Powietrzna Luftwaffe
- 6 Flota Powietrzna Luftwaffe
- 10 Flota Powietrzna Luftwaffe
- Flota Powietrzna Rzeszy
- Korpusy lotnicze:
- I Korpus Lotniczy Luftwaffe
- II Korpus Lotniczy Luftwaffe
- III Korpus Lotniczy Luftwaffe
- IV Korpus Lotniczy Luftwaffe
- V Korpus Lotniczy Luftwaffe
- VIII Korpus Lotniczy Luftwaffe
- IX Korpus Lotniczy Luftwaffe
- X Korpus Lotniczy Luftwaffe
- XI Korpus Lotniczy Luftwaffe
- XII Korpus Lotniczy Luftwaffe
- XIII Korpus Lotniczy Luftwaffe
- XIV Korpus Lotniczy Luftwaffe
- Korpus Lotniczy Tunis
- I Korpus Myśliwski Luftwaffe
- II Korpus Myśliwski Luftwaffe
- Oddziały lądowe Luftwaffe:
- 1 Armia Spadochronowa
- Korpus Spadochronowo-Pancerny Hermann Göring (Fallschirm-Panzer-Korps Hermann Göring)
- I Korpus Spadochronowy (niemiecki)
- II Korpus Spadochronowy (niemiecki)
- I Korpus Polowy Luftwaffe
- II Korpus Polowy Luftwaffe
- III Korpus Polowy Luftwaffe
- IV Korpus Polowy Luftwaffe
- I Korpus Flak
- II Korpus Flak
- III Korpus Flak
- IV Korpus Flak
- V Korpus Flak
- VI Korpus Flak
- Korpus Flak do zadań specjalnych
[edytuj] Luftwaffe Experten
Inaczej niż w większości państw biorących udział w wojnie, Niemcy nie stosowali tytułu asa lotniczego (u aliantów miano asa otrzymywał pilot, który zestrzelił ponad 5 samolotów wroga). Z racji bardzo wysokich liczb zestrzelonych samolotów wroga (około 100 pilotów uzyskało powyżej 100 zestrzeleń) trzeba było w jakiś sposób wyróżnić najlepszych. Tytuł "Experte" był raczej nieoficjalny i nosili go piloci, którzy oprócz wysokiej liczby zestrzeleń wykazywali się ponadprzeciętnymi umiejętnościami oraz wyjątkowością charakteru. Najbardziej znani to Erich Hartmann - 352 zestrzelenia (najwyższy wynik wszech czasów), Hans-Joachim Marseille - 158 zestrzeleń, Generał Adolf Galland - 104 zestrzelenia, Josef Priller - 101 zestrzeleń.
[edytuj] Czasy powojenne
Po wojnie w NRD i RFN utworzono nowe siły powietrzne. Ich rozwój był głównie podporządkowany zimnej wojnie. Zachodnie siły powietrzne zostały powołane do życia w roku 1950. Niemcy z obu stron muru wykorzystywali samoloty zaprojektowane przez obie strony zimnej wojny. Jedyną zbrojną akcją Luftwaffe po wojnie była przeprowadzona w roku 1999 operacja pokojowa w Kosowie. Samoloty NATO bombardowały Serbię, a niemieckie maszyny zwiadu elektronicznego zapewniały im bezpieczeństwo. Mimo że siły Luftwaffe nikogo nie zabiły, użycie ich w konflikcie wywołało w RFN spore kontrowersje.
W 2004 Luftwaffe odstąpiła Polsce 23 samoloty MiG-29 za symboliczne 1 € (za sztukę). Fizycznie przekazano tylko 22 sztuki, jedną pozostawiono w RFN jako pomnik. Były to ostatnie z samolotów tego typu, które zachowały się do tego czasu po armii byłej NRD.
Aktualnie Luftwaffe posiada:
- McDonnel Douglas F-4F Phantom - 47 sztuk
- Panavia Tornado IDS - 147 sztuk
- Panavia Tornado ECR - 34 sztuk
- Eurofighter Typhoon - 52 sztuk (ogółem 180 zamówionych)
