Kościół św. Karola Boromeusza w Warszawie (Wola)

Z Wikipedii

Kościół parafialny pw. św. Karola Boromeusza w Warszawie
Kościół parafialny św. Karola Boromeusza w Warszawie
Data budowy	1841-1849
Data zniszczenia	1944
Wyznanie	Kościół rzymskokatolicki
Architekt	Henryk Marconi
Budulec	szkielet (kolumny i łuki) żeliwny, ściany cegła
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Kościół parafialny pw. św. Karola Boromeusza w Warszawie znajduje się przy ul. Chłodnej 21 na Mirowie. Wybudowany w latach 1841-1849 w stylu neorenesansowym według projektu Henryka Marconiego.

Kościół, ufundowany w całości przez Księżniczkę Klementynę z Sanguszków Małachowską, wzniesiony został u zbiegu ulic Chłodnej i Elektoralnej na terenie istniejącego w latach 1820-1840 placu Pod Lwem, na zakończeniu Osi Saskiej. Wzorowany na rzymskiej bazylice Santa Maria Maggiore, zbudowany został na planie krzyża łacińskiego; trójnawowy, płaski strop kasetonowy oparty na żeliwnych kolumnach korynckich.

Fasada flankowana dwiema wieżami, poprzedzona trójarkadowym przedsionkiem. Na fasadzie figury apostołów Piotra i Pawła. Fronton zwieńczony tympanonem, przedstawiającym patrona kościoła, Carlo Borromiego, udzielającego sakramentu Komunii mieszkańcom Mediolanu w czasie epidemii dżumy w 1567 r. Schody przed głównym wejściem (od zachodu) ozdobione rzeźbami dłuta Ludwika Kaufmana i Pawła Malińskiego wykonanymi w latach 1849-51 i przedstawiającymi Ojców Kościoła, świętych: Augustyna, Ambrożego, Grzegorza i Hieronima.

W bocznych elewacjach znajdują się zewnętrzne nisze z rzeźbami polskich świętych i błogosławionych (m. in. bł. Wincentego Kadłubka, św. Stanisława Kostki, Szymona z Lipnicy).

Przed głównym wejściem figura Matki Boskiej Łaskawej, według projektu Andrzeja Pruszyńskiego, odlana w brązie.

Ołtarz główny nie przetrwał wojny. W prezbiterium po wojnie zawieszono XVII-wieczny obraz "Męczeństwo św. Andrzeja" autorstwa śląskiego artysty Michaela Willmana.

Kościół wspominany w XIX-wiecznych dziennikach podróży (ul. Chłodna była główną arterią wylotową Warszawy). Restaurowany był w latach 1854, 1870, 1856 i 1870.

Po klęsce powstania warszawskiego hitlerowcy wysadzili prezbiterium i kaplice boczne. Odbudowany po wojnie (1956).