Bitwa pod Tykocinem
Z Wikipedii
| Bitwa pod Tykocinem potop szwedzki II wojna północna |
|||||||||
| Data | 13 lipca 1656 | ||||||||
| Miejsce | Tykocin | ||||||||
| Wynik | zwycięstwo Szwedów i Brandenburczyków | ||||||||
| Terytorium | Podlasie | ||||||||
|
|||||||||
| Potop szwedzki |
|---|
|
Ujście - Sobota - Piątek - Żarnów - Nowy Dwór - Gródek Jagielloński - Kraków (1) - Wojnicz - Kościan (1655) - Jasna Góra - Gołąb - Jarosław - Nisko - Kozienice - Warka - Kłecko - Kcynia - Warszawa (1) - Tykocin - Warszawa (2) - Łowicz - Lubrze - Prostki - Filipów - Chojnice - Skałat - Magierów - Czarny Ostrów - Kraków (2) - Toruń - Szkudy |
| II wojna północna |
|---|
|
Ujście - Sobota - Piątek - Żarnów - Nowy Dwór - Kraków (1655) - Wojnicz - Kościan (1655) - Krosno - Jasna Góra - Gołąb - Jarosław - Nisko - Kozienice - Warka - Kłecko - Kcynia - Warszawa (oblężenie) - Tykocin - Warszawa (bitwa) - Łowicz - Lubrz - Prostki - Filipów - Chojnice - Magierów - Czarny Ostrów - Skałat - Ängelholm - Kraków (1657) - Genevadsbro - Mön - Hjärtum - Kattarp - Frederiksodde - Tybrindvig - Toruń - Sund - Koldynga (oblężenie) - Koldynga (bitwa) - Szkudy - Głowa - Nyborg |
Bitwa pod Tykocinem miała miejsce 13 lipca 1656 roku podczas II wojny północnej.
Karol Gustaw, który 8 lipca przybył do obozu swego brata, księcia Adolfa Jana, leżącego w okolicach Modlina i Nowego Dworu Mazowieckiego, zaniepokoił się sytuacją obleganego przez pułkownika Samuela Oskierkę Tykocina. Upadek tej twierdzy oznaczał znaczne utrudnienie w komunkacji wojsk szwedzkich znajdujacych się przy Karolu Gustawie ze Żmudzią i Inflantami. Ponadto wiele kłopotów sprawiały szybkie chorągwie litewskie, krążące między Tykocinem a Warszawą w celu utrzymania łączności między siłami Oskierki a wojskiem Jana Kazimierza.
Król Szwecji, który miał przy sobie 10 000 żołnierzy, ze względu na zdecydowaną przewagę wojsk Rzeczypospolitej stojących pod Warszawą, musiał czekać na przybycie sił swego sojusznika, elektora Bradenburgii Fryderyka Wilhelma. Nie zamierzał jednak czekać biernie i postanowił uwolnić od oblężenia Tykocin. Zadanie to powierzył znajdującemu się już w szwedzkim obozie księciowi Bogusławowi Radziwiłłowi.
Tykocin oblegany był już od dwóch miesięcy przez siły złożone z pospolitego ruszenia szlachty łomżyńskiej, wiskiej i podlaskiej wspomagane przez regularne wojska litewskie Oskierki, który jednocześnie dowodził całością sił oblężniczych.
Bogusław Radziwiłł, wzmocniony siłami szwedzkimi Roberta Douglasa, ruszył na Tykocin 10 lipca. Akcja Radziwiłła była całkowitym zaskoczeniem dla polsko-litewskiego dowództwa. Radziwiłł dotarł na miejsce 13 lipca i natychmiast uderzył na wojska Oskierki. Niespodziewany atak doprowadził do bitwy, w wyniku której pospolite ruszenie szlachy, nie mogąc sprostać regularnym siłom brandenbursko-szwedzkim, rzuciło sie do ucieczki. Duże straty poniosła jedna z grup pospolitego ruszenia, która skierowała się na Suraż.
Zwycięskie wojska Radziwiłła ruszyły w pościg za uciekającymi Polakami i Litwinami. W pościgu udział wzięły trzy skwadrony dawnego regimentu brandenburskiego w służbie szwedzkiej, dowodzone przez podpułkownika Fryderyka Kanitza oraz oddziały Israela Ridderhielma i Andrzeja Platinga-Bergloo z pułku rajtarii feldmarszałka Karola Gustawa Wrangla. W wyniku bitwy wojska Radziwiłła zdobyły 8 sztandarów oraz cały tabor zbiegłej z pola walki szlachty.
Radziwiłł wkroczył do Tykocina następnego dnia po bitwie i po trzydniowym odpoczynku ruszył 17 lipca w drogę powrotną. Marsz był bardzo szybki, gdyż już 22 lipca, przebywszy w ciągu 5 dni ponad 200 km, Bogusław Radzwiłł przybył do Nowego Dworu Mazowieckiego.
Ponieważ Radziwiłł działał nadzwyczaj szybko, zaskoczeni Polacy i Litwini zbyt późno wysłali na pomoc Oskierce wojska hetmana polnego litewskiego Wincentego Gosiewskiego.
Dzięki zwycięstwu pod Tykocinem znajdujący się w węźle modlińskim Szwedzi odzyskali komunikację z Podlasiem, Żmudzią oraz przede wszystkim z Inflantami, gdzie toczyły się ciężkie boje z wojskami rosyjskimi o Rygę.
[edytuj] Źródło
- Mirosław Nagielski, Warszawa 1656, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1990, ISBN 83-1107786-X, str. 100-102
