Ian Dury

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Ian Dury (12 mei 1942 - 27 maart 2000) was een Britse zanger, liedjesschrijver en bandleider. Hij is vooral bekend als oprichter en voorman van de Britse band Ian Dury & The Blockheads, hoewel hij zijn muzikale carrière in de jaren zeventig begon met de band Kilburn and the High Roads.

In 1976 werd de bandnaam veranderd in Ian Dury & The Blockheads, en kreeg hij een contract bij het toen net gestarte Stiff Records. Dit legendarische label zorgde er voor dat Dury begin 1978 z’n eerste hit had met Sex And Drugs And Rock ’n Roll, een klassieker die in minder dan drie minuten (en in vier woorden) aangaf waar het uiteindelijk in de muziek (en dus in het leven) om draait.

Die hit werd gevolgd door Hit Me With Your Rhythm Stick, een vrolijke single met een opmerkelijke tekst. Zoals Ian 'rhythm stick' kon laten rijmen op 'Ich liebe dich', dat kon alleen hij. Ook die plaat was weer een dikke hit.

Maar eigenlijk bleef het daarbij wat hits betreft. Dury bleef tot ver in de jaren 80 door heel Europa toeren, maar nieuwe hitsingles zaten er niet meer in – zeker niet na het faillissement van Stiff Records in 1984.

Ian Dury werd zijn leven lang geplaagd door de gevolgen van polio, opgelopen op zeven-jarige leeftijd, naar eigen zeggen in een zwembad in Southend on Sea. Ironisch genoeg werd in 1981 zijn lied "Spasticus Autisticus", gemaakt ter ere van het Internationale jaar van de Gehandicapten, door de BBC in de ban gedaan niettegenstaande het feit dat het door een gehandicapte was geschreven. De tekst was inderdaad compromisloos:

So place your hard-earned peanuts in my tin

And thank the Creator you're not in the state I'm in

So long have I been languished on the shelf

I must give all proceedings to myself

Vertaling:

Dus gooi je hardverdiende centen maar in mijn mok

En dank de Schepper dat je er niet net zo aan toe bent als ik

Zo lang heb ik op mijn plank liggen wachten

Daarom moet ik alle opbrengsten aan mezelf geven

Het refrein "I'm spasticus, autisticus" was afgeleid van het antwoord dat rebellerende Romeinse gladiatoren gaven op de vraag (tenminste, in de filmversie van Stanley Kubrick) wie van hen Spartacus was; allen antwoorden met de naam van hun leider "Ik ben Spartacus" om hem te beschermen.

Ian Dury trad op in kleine rollen in verschillende films. De bekendste daarvan in The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover van Peter Greenaway (1989). Daarnaast had hij kleine rolletjes (Engels: cameo appearance) in Pirates van Roman Polanski en in Sylvester Stallones sciencefiction-film Judge Dredd. Ook schreef hij de musical Apples die werd vertoond in het Royal Court Theatre in Londen.

In de jaren negentig werd Dury ambassadeur van Unicef waarna hij andere artiesten, waaronder Robbie Williams, ertoe bracht zich ook voor dit goede doel in te zetten.

Dury ging zich op latere leeftijd toeleggen op andere vormen van kunst, zoals poëzie en films, en hij ging TV-programma’s maken.

Eind jaren 90 werd kanker bij hem geconstateerd, waarna hij in maart 2000 overleed. Hij werd geëerd met een 'tribute'-album, waarop onder meer Paul McCartney en Robbie Williams een liedje van Dury zongen.

Een van zijn grafschriften luidde "Een van de weinige echte originele figuren in de Engelse muziekwereld" ("one of few true originals of the English music scene" (The Guardian).

Suggs, zanger van Madness, noemde hem "mogelijk de beste tekstschrijver die we ooit hadden" ("possibly the finest lyricist we've seen")

Zijn zoon Baxter Dury is ook zanger. Hij zong op de wake na de crematie van zijn vader en heeft zelf twee albums uitgebracht getiteld Len Parrot's Memorial Lift en Floor Show.