Fusilleren
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Fusilleren is het voltrekken van de doodstraf door gebruikmaking van vuurwapens. De methode wordt vooral in oorlogstijd veel toegepast, onder meer voor het straffen van spionnen. Fusilleren wordt beschouwd als een vrij eervolle manier om te sterven. Om die reden werden oorlogsmisdadigers bijvoorbeeld meestal opgehangen. Veroordeelden die gefusilleerd worden hebben op zekere wijzen wel geluk omdat dit een snelle en vrij pijnloze manier van executie is.
Inhoud |
[bewerk] Omschrijving
Het schieten gebeurt door een vuurpeloton, een groep mensen (vaak soldaten) die tegelijkertijd op het slachtoffer schieten. Geen enkel lid van het vuurpeloton kan het leven van de veroordeelde redden door niet te schieten.
In sommige gevallen wordt een geweer met een losse flodder geladen. Dit wordt kenbaar gemaakt aan het peloton, maar er wordt niet verteld in welk geweer hij zit. Hiermee wordt het makkelijker voor de leden van het vuurpeloton om deel te nemen, omdat ieder lid een kans wordt geboden om naderhand te geloven dat hij persoonlijk niet een dodelijk schot heeft afgevuurd, hoewel een ervaren schutter het verschil kan voelen tussen de terugslag van een echte kogel en een losse flodder (die van een losse flodder is veel minder krachtig). In de praktijk blijkt echter dat er een sterke psychologische druk is om geen aandacht te besteden aan de terugslag. Veel leden van een vuurpeloton blijken bovendien naderhand de terugslag als niet krachtig te hebben ervaren.
[bewerk] Fusillade in verschillende landen
[bewerk] China
In China is het doodschieten van gevangenen de meest gebruikte methode waarop de doodstraf wordt voltrokken. Dit gebeurt overigens niet door middel van een vuurpeloton, maar door een nekschot. De veroordeelde wordt gedwongen te knielen, waarna hij met een enkel schot in de nek wordt gedood. Saillant detail hierbij is dat de familie van de geëxecuteerde de kosten van de kogel moet betalen alvorens het lichaam aan hen uitgeleverd wordt.
[bewerk] Nederland
Nederland legde na de Tweede Wereldoorlog ongeveer 150 personen een doodstraf op. Hiervan werden 39 straffen daadwerkelijk voltrokken, de laatste in 1952. Sinds 1983 kan er geen doodstraf meer worden opgelegd in Nederland, omdat dit is opgenomen in de grondwet.
In de Tweede Wereldoorlog fusilleerde de Duitse bezettingsmacht in Nederland mensen van het verzet, onder andere op de Fusilladeplaats Vught en op het Weteringplantsoen in Amsterdam.
[bewerk] Verenigde Staten
In nog twee Amerikaanse staten - Idaho en Oklahoma - kan een ter dood veroordeelde kiezen te sterven door middel van een vuurpeloton. Een bekend geval is de executie van Gary Gilmore, de eerste executie na de tijdelijke opschorting van de doodstraf tussen 1967 en 1976. Op 17 januari 1977 schoten vijf mensen (waarvan één met een losse flodder) op Gilmore die op 6 meter afstand vastgebonden zat op een stoel. Sinds de executie van Gilmore is het vuurpeloton nog eenmaal in Utah gebruikt. Utah schafte begin 2004 het vuurpeloton als executiemethode af.
[bewerk] Andere landen
Ook in andere landen wordt of werd het fusilleren van veroordeelden regelmatig toegepast. In sommige landen (vooral in Zuidoost-Azië) wordt een veroordeelde doodgeschoten met behulp van een machinegeweer.
[bewerk] Enkele personen die zijn gefusilleerd
- Joachim Murat op 13 oktober 1815 in Pizzo, Italië
- Agustín de Iturbide op 19 juli 1824 in Tampico
- Maximiliaan van Mexico op 19 juni 1867 in Santiago de Querétaro
- Edith Cavell op 12 oktober 1915 in Brussel
- Mata Hari op 15 oktober 1917 in Vincennes
- Arndt Pekurinen op 5 november 1941 te Suomussalmi
- Jan van Kalsbeek op 5 augustus 1943 op de Waalsdorpervlakte
- Jaap Boekman op 23 september 1943 op de Waalsdorpervlakte
- Kees Schalker op 12 februari 1944 op de Waalsdorpervlakte
- Ko Beuzemaker op 12 februari 1944 op de Waalsdorpervlakte
- Kees Dutilh op 24 februari 1944 te Utrecht
- Wim Beerman op 6 juni 1944 in de duinen bij Overveen
- Johannes Post op 16 juli 1944 in de duinen bij Overveen
- Jan Postma op 31 juli 1944 op de Waalsdorpervlakte
- Marinus Post op 17 november 1944 te Alkmaar
- Walraven van Hall op 12 februari 1945 te Haarlem
- Hannie Schaft op 17 april 1945 in de duinen bij Bloemendaal
- August Borms op 12 april 1946 te Etterbeek bij Brussel
- Anton Mussert op 7 mei 1946 op de Waalsdorpervlakte
- Hans Albin Rauter op 25 maart 1949 in Nederland
