Eurovisie Songfestival

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Het Eurovisie Songfestival (ook wel geschreven als Eurovisiesongfestival om te voldoen aan de Nederlandse spellingsregels, wat onterecht is aangezien dit een eigen naam betreft) is sinds 24 mei 1956 een jaarlijkse presentatie en competitie van liedjes, en wordt uitgezonden op televisie door heel Europa. Meer recent wordt het festival ook in landen buiten Europa uitgezonden. Ook op het internet is het festival te volgen. Het festival heeft de naam te danken aan het Eurovision TV Distribution Network, een onderdeel van de European Broadcasting Union (EBU). Aan het songfestival kan ieder actief EBU-lid meedoen, waardoor ook landen buiten Europa die mogelijkheid krijgen. Het gaat hier om Israël, Marokko, Tunesië, Algerije, Egypte, Libanon, Libië en Syrië. Ook de landen in de Kaukasus, die wel (deels) tot Europa behoren doen sinds kort mee. Het gaat hier om Georgië, Azerbeidzjan en Armenië.

[bewerk] Geschiedenis

[bewerk] Het eerste festival, 1956

Deelnemers: België, Frankrijk, Italië, Luxemburg, Nederland, West-Duitsland, Zwitserland

Het eerste songfestival, gebaseerd op het Italiaanse Festival van San Remo, was een geesteskind van de European Broadcasting Union. Het eerste festival vond plaats in 1956, toen zeven landen meededen, ieder met twee liedjes. Drie landen, Denemarken, Oostenrijk en het Verenigd Koninkrijk, werden gediskwalificeerd omdat hun aanmelding te laat binnenkwam.

[bewerk] Jaren 50

In 1957 kwamen de drie "verloren landen" erbij, en in het jaar daarna nog twee.

Denemarken (1957), Oostenrijk (1957), Verenigd Koninkrijk (1957), Zweden (1958), Monaco (1959)

[bewerk] Jaren 60

Al snel groeide het aantal deelnemende landen verder. De volgende landen debuteerden in de jaren 60:

Noorwegen (1960), Finland (1961), Joegoslavië (1961), Spanje (1961), Portugal, (1964), Ierland (1965)

[bewerk] Jaren 70

De volgende landen debuteerden in de jaren 70:

Malta (1971), Israël (1973), Griekenland (1974), Turkije (1975)

Sommige landen trokken zich weer terug. Denemarken deed tussen 1966 en 1978 niet mee omdat de omroep aldaar het festival naar eigen zeggen een toonbeeld van slechte smaak vond. In 1970 trokken de andere Scandinavische landen, Oostenrijk en Portugal zich eenmalig terug na het debacle van 1969, toen er op het festival in Madrid maar liefst vier winnaars waren. Datzelfde festival in Madrid werd geboycot door Oostenrijk, vanwege het regime van dictator Franco in Spanje. In 1976 wilde Liechtenstein meedoen maar omdat het land niet over een eigen nationale omroep beschikt kon dat niet doorgaan.

Het festival van 1956 was alleen op de radio te beluisteren, de jaren daarna werd het op televisie uitgezonden en in 1968 gebeurde dit voor het eerst in kleur.

Waren het eerst vooral de traditionele chansons die het goed deden op het festival, in 1974 won de Zweedse groep ABBA met Waterloo (en werd daarna wereldberoemd), en de intrede van popgroepen en daarmee een stuk modernisering. In 2005 werd deze plaat in het Deense Kopenhagen gekozen tot beste songfestivalhit aller tijden.

[bewerk] Jaren 80

In de jaren 80 kwamen er ook weer nieuwe landen bij:

Marokko (1980), Cyprus (1981), IJsland (1986)

Monaco trad terug uit het festival om uiteindelijk pas na maar liefst 25 jaar weer terug te keren in het festival. Tussen 1979 en 2004 heeft Monaco dus niet meer deelgenomen. Na het debacle van 1980 (voorlaatste plaats met 7 punten) keerde Marokko nooit meer terug naar het festival. Er wordt zelfs gefluisterd dat de toenmalige koning, Hassan II, zou verboden hebben dat Marokko ooit nog mocht deelnemen.

[bewerk] Jaren 90

In de jaren 90 kwamen er wederom landen bij:

Bosnië en Herzegovina (1993), Kroatië (1993), Slovenië (1993), Estland (1994), Hongarije (1994), Litouwen (1994), Polen (1994), Roemenië (1994), Rusland (1994), Slowakije (1994), (VJR) Macedonië (1998)

In 1992 waren er uiteindelijk 23 deelnemers, toen er zich nieuwe ontwikkelingen voordeden. Joegoslavië, of wat daarvan overbleef, zou voor de laatste keer deelnemen in 1992 met de zangeres Extra Nena. Op dat moment waren Slovenië en Kroatië reeds onafhankelijk en zonden het festival zelfstandig uit.

Een flinke groep Oost-Europese landen die lid waren geworden van de EBU, wilde meedoen. Omdat 30 of meer landen op het songfestival iets te veel van het goede was, werd er na een proef met een voorronde voor "nieuwe" landen in 1993 in Ljubljana besloten tot een nieuw systeem, waarbij de landen die in de onderste posities eindigden - dit wisselde door de jaren heen tussen 5 en 8 landen - een jaar moesten overslaan. Voor België leverde dit meteen in 1994 al een jaar bankzitten op, vanwege de laatste plaats voor Barbara Dex. In 1995 trof Nederland hetzelfde lot, omdat Willeke Alberti het jaar daarvoor flink onderuit was gegaan met de 23e plaats op 25 deelnemers.

In 1993 deden Kroatië, Slovenië en Bosnië en Herzegovina voor het eerst als onafhankelijke landen mee, en in 1994 volgden Litouwen, Estland, Roemenië, Polen, Rusland, Slowakije en Hongarije, enkele jaren later gevolgd door (VJR) Macedonië.

In 1993 was het tevens het laatste jaar dat Luxemburg, 5-voudig winnaar van het Eurovisie Songfestival, ooit zou deelnemen aan het festival, daar zij niet zeker meer wist of zij aan de financiële verplichtingen zou kunnen voldoen wanneer zij het festival zou winnen. Dit mag vreemd klinken gezien Luxemburg een van de rijkste staten ter wereld is, maar de Luxemburgse publieke omroep, CLT is maar van zeer bescheiden omvang. Italië liet het na 1997 (na al enkele jaren te hebben overgeslagen) afweten. De reden hiervoor is nooit officieel aangegeven, maar de nieuwe EBU-regel dat alle landen het festival voortaan live moesten uitzenden en de beperkte reclamemogelijkheden zouden hierbij een rol kunnen hebben gespeeld. Daarbij is het songfestival bij het Italiaanse publiek vrij onbekend en verre van populair. Het is daarom voor de Italiaanse omroep RAI commercieel veel minder interessant dan het nationale San Remo-festival.

Overigens werd het afvalsysteem na enkele jaren tijdelijk (1997-2001) vervangen door een systeem waarbij de landen met het laagste puntengemiddelde over de laatste vijf jaar afvielen. In 1996 was er een interne voorronde waaraan alle landen die dat wensten mee mochten doen. Toen echter Duitsland, een van de grootste financiële ondersteuners van het festival, hierbij afviel werd besloten dat de vier landen die het meest bijdragen (naast Duitsland ook Spanje, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk) elk jaar mochten deelnemen, ongeacht hun resultaten. Deze regel werd overigens pas in 1999 van kracht en geldt nog steeds, maar kwam in het geding na het festival van 2005 toen deze landen de vier slechtste resultaten behaalden.

Vanaf 1997 ging het songfestival verder met zijn tijd mee. Beslisten hiervoor de jury's (bestaande uit een mix van vakmensen en mensen die juist niets met de muziekwereld te maken hadden) over de te geven punten, vanaf nu waren het de mensen thuis die door middel van televoting per telefoon, en later ook per SMS de winnaar konden aanduiden. In 1997 kon dit in slechts 5 landen, maar in 1998 deden bijna alle deelnemende landen hieraan mee, en sinds 2004 is televoting verplicht in alle landen.

[bewerk] 2000 en verder

De volgende landen debuteerden in de jaren 00:

Letland (2000), Oekraïne (2003), Andorra (2004), Albanië (2004), Wit-Rusland (2004), Servië en Montenegro (2004), Bulgarije (2005), Moldavië (2005),Libanon (2005) Armenië (2006), Georgië (2007), Montenegro (2007), Servië (2007), Tsjechië (2007), Azerbeidzjan (2008), San Marino (2008).

In 2004 was er opnieuw een golf van nieuwe deelnemers en ook Monaco kwam na een lange afwezigheid weer terug. Om dit mogelijk te maken werd het reglement grondig herzien. Voortaan zou er een voorronde komen, enkele dagen voor het festival, waaruit de 10 beste liedjes zouden doorstoten naar de grote finale. De landen die het voorafgaande jaar bij de beste 10 waren geëindigd kregen gegarandeerde toegang tot de finale.

Het festival van 2004 werd gehouden op 12 en 15 mei in de Turkse stad Istanbul en gepresenteerd door Meltem Cumbul en Korhan Abay. Winnares was de Oekraïense zangeres Ruslana met Wild dances. Opvallend is dat sinds de winnaar bepaald wordt door televoting, het visuele aspect, of de act, meer dan ooit van belang lijkt te zijn. Dit jaar was dat geen uitzondering: het winnende nummer werd gebracht met een wervelende dansshow. Nederland en België eindigden op dit songfestival in de lagere regionen (respectievelijk 20e en 22e plaats op 24 deelnemers in de finale) en moesten derhalve in 2005 aan de voorronde deelnemen.

Het festival in 2005 vond plaats in Kiev op 19 en 21 mei. Het was meteen ook een jubileum, namelijk het 50e Eurovisie Songfestival. Het evenement werd gewonnen door de Griekse Helena Paparizou met het nummer My number one. Wederom waren er nieuwe deelnemende landen (zie boven). Hongarije was na een afwezigheid van 7 jaar weer terug. Libanon zou eigenlijk het derde debuterende land zijn, met het hooggeprezen Franse liedje Quand tout s'enfuit met zangeres Aline Lahoud, maar Libanon wilde het liedje van Israël niet uitzenden omdat de Libanese omroep hier wettelijk niet toe gerechtigd is (zie ook: Libanon en het Eurovisie Songfestival). Volgens de reglementen echter moeten de deelnemende landen alle andere bijdragen uitzenden, zowel in de halve finale als in de finale. Ook Tsjechië zou voor het eerst deelnemen, maar liet reeds voor de diskwalificatie van Libanon verstek gaan. Daardoor was het aantal deelnemers uiteindelijk 39, een recordaantal.

Op 22 oktober 2005 was er een 2,5 uur durende jubileumuitzending 50 jaar Eurovisie Songfestival vanuit Kopenhagen, waarbij enkele ex-deelnemers waaronder Johnny Logan en Dana International optraden. De Zweedse groep ABBA won dit festival met hun lied Waterloo. Waterloo was in 1974 het winnende liedje van het Eurovisie Songfestival.

Ook in 2006 in Athene was er een debuterend land: Armenië. Dat land scoorde meteen een 8e plek en daarmee een direct ticket naar de finale van 2007. Winnaar werd de Finse band Lordi. Finland won het festival nooit eerder. Georgië zou dit jaar tevens een nieuwkomer zijn, maar de Georgische omroep had aangekondigd niet te kunnen voldoen aan de participatiekosten van € 50.000 , maar heeft dan toch meegedaan. Oostenrijk heeft zich voor 2006 teruggetrokken omdat men het festival niet meer vindt passen bij de huidige Oostenrijkse muziekwereld. Voor meer over dit festival van 2006 zie: Eurovisie Songfestival 2006.

In 2007 deed Georgië wel mee. Ook Tsjechië (zie ook: Tsjechië en het Eurovisie Songfestival) debuteerde in 2007. In 2007 kwamen ook Oostenrijk en Hongarije terug op het podium in Helsinki. Voor 2008 toont San Marino interesse om te debuteren. Italië wil in 2008 na 10 jaar afwezigheid terugkeren. In 2007 won Servië het Eurovisie Songfestival. Op deze manier bleef de traditie van de 21ste eeuw overeind: telkens won een land voor de eerste keer.

De editie van 2008 vond plaats in Belgrado, Servië. Voor het eerst in de geschiedenis werden er twee halve finales gehouden: de eerste op dinsdag 20 mei, de tweede op donderdag 22 mei. De Nederlandse inzending, Hind met het nummer 'Your heart belongs to me', en ook de Belgische inzending, Ishtar met 'O julissi', sneuvelden tijdens de eerste avond. Nederland werd dertiende, België zeventiende. De finale werd gehouden op 24 mei en werd gewonnen door Rusland. Zanger Dima Bilan, die al eerder namens Rusland meedeed, won met het nummer 'Believe'.

[bewerk] Aantal liedjes

Behalve bij het eerste festival, toen slechts zeven landen deelnamen, dingt per land één liedje mee. Door een groeiend aantal potentiële deelnemers is sinds 1993 gezocht naar verschillende manieren om het aantal deelnemers te beperken, zodat ook de Oostbloklanden die zich vanaf dat jaar aanmeldden mee konden doen zonder dat het programma te lang werd. Een liedje mag niet langer duren dan drie minuten.

[bewerk] Uitvoerende(n)

Het huidige reglement geeft aan dat per land maximaal zes uitvoerders op het podium mogen staan. Die moeten uiterlijk op 31 december van het jaar van deelname minimaal 16 jaar oud zijn. Er is geen restrictie voor wat betreft hun nationaliteit, zodat bijvoorbeeld de Australische Olivia Newton-John het Verenigd Koninkrijk kon vertegenwoordigen en de Canadese Céline Dion Zwitserland. Enkele kleinere landen, zoals Monaco en Luxemburg, namen vaak hun toevlucht tot buitenlandse artiesten. In de periode van 1973 tot en met 1976 en vanaf 1999 is het toegestaan in elke willekeurige taal te zingen. Vele landen kiezen sindsdien voor het Engels omdat men vindt dat men in deze taal het publiek beter kan bereiken.

Artiesten die meer dan éénmaal deelnamen zijn o.a. Lys Assia (Zwitserland), Fud Leclerc (België), Louis Neefs (België), Peter, Sue & Marc (Zwitserland), Sandra Reemer (Nederland), Corry Brokken (Nederland), Edsilia Rombley (Nederland), Carola (Zweden), Jahn Teigen (Noorwegen), Domenico Modugno (Italië), Hot Eyes (Denemarken), Helena Paparizou (Griekenland), Ireen Sheer (Duitsland / Luxemburg), Katja Ebstein (Duitsland), Kirsti Sparboe (Noorwegen), Romuald (Luxemburg / Monaco), Tommy Seebach (Denemarken), Udo Jürgens (Oostenrijk), Wind (Duitsland), Chiara (Malta), Karolina Gočeva (VJR Macedonië), Ich Troje (Polen), Anna Vissi (Griekenland / Cyprus), Evridiki (Cyprus), Elpida (Griekenland/Cyprus), Cliff Richard (Verenigde Koninkrijk), Selma (IJsland), Charlotte Perrelli (Zweden), Dima Bilan (Rusland), Gigliola Cinquetti (Italië) en Johnny Logan (Ierland).

[bewerk] Welke landen mogen meedoen

IJsland
Israël
Italië
Jordanië (deed nog nooit mee)
Kroatië
Letland
Libanon (1 keer gediskwalificeerd)
Libië (deed nog nooit mee)
Liechtenstein (2 keer gediskwalificeerd)
Litouwen
Luxemburg
Macedonië (als FYR Macedonia)
Malta
Moldavië
Marokko
Monaco
Montenegro
Nederland
Noorwegen

[bewerk] Jury

[bewerk] Een internationaal proces

De winnaar van het festival wordt bepaald door het geven van punten door ieder deelnemend land (sinds 1975 is dit 1 t/m 8, 10 en 12) aan hun tien favoriete liedjes. In alle landen geschiedt dit verplicht door middel van televoting. Iedere kijker kan telefonisch op het liedje van zijn of haar voorkeur stemmen. Deelnemende landen mogen niet op zichzelf stemmen. De kritiek hierop is dat de stemmen van kleine landen net zo zwaar wegen als van grote landen terwijl er minder mensen hebben gestemd. De presentatoren roepen de juryvoorzitter van elk land via een satellietverbinding op. Deze geeft de punten door, waarop de presentatoren de punten in het Frans en Engels herhalen, via de vaste structuur land, aantal punten, en vervolgens opnieuw in de andere taal.

[bewerk] Nul punten

Omdat ieder land een aantal punten doorgeeft, gebeurt het slechts zelden dat een land geheel zonder punten blijft. Indien dit wel gebeurt, wordt dit aangeduid met de term nul points, een samentrekking van het Franse nul en het Engelse points, de twee talen van de EBU. De volgende landen behaalden onder andere nul points:

In 1978 bleef Jahn Teigen puntloos voor Noorwegen.
Oostenrijk kreeg zowel in 1988 als in 1991 geen enkel punt.
In 2003 kreeg het duo Jemini voor het Verenigd Koninkrijk "nil points", wat voor consternatie in eigen land zorgde. Het duo overwoog als 'Nil Points' verder te gaan.
In 1962 kregen De Spelbrekers geen punt voor Nederland; een jaar later bleef Annie Palmen met lege handen zitten.
De Belg Fud Leclerc kreeg geen punten voor zijn inzending in 1962. Ook Lize Marke kreeg in 1965 niets voor haar Belgische inzending.
Piero and the Music Stars konden in de halve finale van 2004 in Istanbul geen punten bemachtigen voor Zwitserland.

Er zijn in totaal 33 liedjes geweest die geen punten hebben gekregen. Noorwegen overkwam dit vier keer en is daarmee recordhouder. Noorwegen houdt overigens ook het record aan laatste plaatsen (10x, waaronder 2004).

[bewerk] Organisatie

De eer van het organiseren van het Eurovisie Songfestival gaat naar de winnaar van het voorgaande jaar. Uitzondering hierop waren de festivals van 1957, 1960, 1963, 1972, 1974 en 1980.

Soms wordt gesuggereerd dat sommige landen kansloze deelnemers sturen omdat de kosten van het songfestival voor de organiserende omroep te hoog zouden zijn. Vele popgroepen en -zangers begonnen hun carrière met deelname aan het songfestival. Desondanks waren Nana Mouskouri, Julio Iglesias, Cliff Richard, Olivia Newton-John, ABBA en Céline Dion de enige deelnemers die werkelijk wereldfaam verkregen.

[bewerk] Kritiek

Een veelgehoorde kritiek op het Eurovisie Songfestival is dat vaak clichéliedjes winnen. Ook zou de algehele kwaliteit van de liedjes niet hoog genoeg zijn. Liedjes die goed in het gehoor liggen of zich sterk onderscheiden van de norm zouden het goed doen. De meest gehoorde kritiek in Nederland is dat buurlanden, landen die goed in Europa liggen of landen die vanwege hun politieke beslissingen negatief in de schijnwerpers staan, beïnvloed zouden worden door andere factoren dan alleen het niveau van het lied dat gezongen wordt. Een voorbeeld is dat Duitsland en Nederland elkaar weinig punten geven en doordat de vele kleinere Oost-Europese landen elkaar punten geven zijn West-Europese landen praktisch uitgesloten van deelname aan de finale. Ook geven landen met een grote Turkse gemeenschap, zoals Nederland, Duitsland, België, Frankrijk en Engeland vrijwel altijd 12 punten aan Turkije. Zo werden in 2007 de 10 gekozen plaatsen bezet door landen in de oostelijke helft van Europa, namelijk; Wit-Rusland, Macedonië, Slovenië, Hongarije, Georgië, Letland, Servië, Bulgarije, Turkije en Moldavië. O.a. Nederland, België, Oostenrijk, Zwitserland, Israël en Portugal (songfestivallanden die al sinds vóór 1980 meedoen) werden al in de halve finale uitgeschakeld. Het Eurovisie Songfestival zou een hoog kitschgehalte hebben, waardoor niemand meer naar het lied kijkt maar naar de act en zodoende wordt het gezien als schoolvoorbeeld van camp.

Een ander veel gehoord kritiekpunt is dat er (althans in de West-Europese landen) geen grote artiesten meer meedoen. Dit zou mede komen door het eerder genoemde kitscherige en Oost-Europese imago van het festival. Aan de andere kant kan men ook stellen dat deze afwezigheid de eerder genoemde punten nog verder versterkt, mede omdat Oost-Europese landen wèl met enige regelmaat artiesten sturen die bekend zijn in hun regio, of op zijn minst populair in eigen land.

[bewerk] Tegenreactie

Vanwege een steeds groter wordend verzet tegen de kitscherigheid van het Songfestival ontstonden er in 2000 steeds meer tegenacties. Zo riepen verschillende grote (internationale) websites in 2006 op om vooral op de groep Lordi te stemmen. Deze hardrockgroep zou het tegenovergestelde van de "zoetsappige kitsch" symboliseren, en won vervolgens ook het festival van dat jaar. Tevens eindigde een andere reactie op de kitsch, een inzending van Litouwen, op de zesde plaats. In de opvolgende jaren zouden steeds meer antiliederen worden ingezonden; voorbeelden zijn de inzending van IJsland in 2006 en de inzending van Ierland in 2008.

[bewerk] Prijzen

Naast het winnen van het Eurovisie Songfestival zijn er nog andere prijzen via het Eurovisie Songfestival te winnen, zo is er de Journalists' award (beste liedje volgens de journalisten) en de Marcel Besançon Award (beste artiest volgens oud-deelnemers).

Op internet worden diverse officieuze awards uitgereikt. De bekendste zijn de Barbara Dex Award (voor slechtste kleding) en de Alexandra Award (voor slechtste uitspraak).

[bewerk] Winnaars

Zie de lijst van Eurovisie Songfestivalwinnaars voor een volledig overzicht.

Het Eurovisie Songfestival is zeven keer gewonnen door Ierland, dat daarmee recordhouder is. Als we tweede en derde plaatsen zouden meerekenen zou het Verenigd Koninkrijk tot nu toe het succesvolst zijn geweest: maar liefst 15 keer behaalde dit land de tweede plaats; het won vijf keer. Ook Frankrijk en Luxemburg wonnen vijf keer; Zweden en Nederland wonnen vier keer.

België won slechts één keer het festival, namelijk in 1986 met J'aime la vie van Sandra Kim. Nederland won vier keer en wel met Net als toen door Corry Brokken (1957), Een beetje door Teddy Scholten (1959), De troubadour door Lenny Kuhr (1969, gedeelde winst) en Ding-a-dong door Teach-In (1975). Aan het winnende liedje van Dana in 1970, All kinds of everything, werkte het orkest o.l.v. Dolf van der Linden mee, en in 1985 wonnen de Noorse Bobbysocks met La det swinge, een Eddy Ouwens-productie met een choreografie van Donald Jones. In 2001 won de groep Tanel Padar, Dave Benton & 2XL het liedjesfestival met "Everybody". Benton is een geboren Arubaan en zorgde hiermee toch voor Nederlands succes. Tevens was Estland de eerste Oost-Europese winnaar.

Van de landen die al meer dan 25 jaar meedoen wacht Portugal nog altijd op zijn eerste overwinning.

De succesvolste artiest is Johnny Logan. Deze won maar liefst drie maal het songfestival voor Ierland, waarvan twee keer als vertolker. De eveneens Ierse Brendan Graham en de Noorse Rolf Løvland componeerden beiden twee winnende liedjes. De Nederlander Willy van Hemert schreef twee keer een winnende tekst.

[bewerk] Aantal overwinningen

Plaats	Land	Aantal overwinningen	Aantal georganiseerde festivals
1	Ierland	7	7
2	Verenigd Koninkrijk	5	8
	Luxemburg	5	4
	Frankrijk	5	3
5	Nederland	4	4
	Zweden	4	4
7	Israël	3	2
8	Italië	2	2
	Zwitserland	2	2
	Noorwegen	2	2
	Denemarken	2	2
	Spanje	2	1

Plaats	Land	Aantal overwinningen	Aantal georganiseerde festivals
13	Duitsland	1	2
	Oostenrijk	1	1
	België	1	1
	Joegoslavië	1	1
	Estland	1	1
	Letland	1	1
	Turkije	1	1
	Oekraïne	1	1
	Griekenland	1	1
	Finland	1	1
	Servië	1	1
	Monaco	1	0
	Rusland	1	0

Kijk voor meer informatie ook naar het artikel Eurovisie Songfestivalstatistieken.

[bewerk] Officiële discografie

Sinds 2000 brengt de organisatie van het Eurovisie Songfestival een CD uit met alle inzendingen van het betreffende jaar. Vanaf 2004 verscheen er tevens een DVD met de inzendingen.

CD:

2000: Eurovision Song Contest 2000 Stockholm Ariola/BMG - 776587 2 (24 tracks)
2001: Eurovision Song Contest Copenhagen 2001 Ariola/BMG - (23 tracks)
2002: Eurovision Song Contest Estonia 2002 Ariola/BMG - (24 tracks)
2003: Eurovision Song Contest Riga 2003 EMI - 5843942 (26 tracks)
2004: Eurovision Song Contest Istanbul 2004 EMI - 5770012 (36 tracks (2CD))
2005: Eurovision Song Contest Kiev 2005 EMI - 3120022 (39 tracks (2CD))
2006: Eurovision Song Contest Athens 2006 EMI - 3653692 (37 tracks (2CD))
2007: Eurovision Song Contest Helsinki 2007 EMI - 0094639454822 (42 tracks (2CD))

DVD:

2004: Eurovision Song Contest Istanbul 2004 EMI - 5994849 (36 clips (2DVD))
2005: Eurovision Song Contest Kiev 2005 EMI - 3103159 (39 clips (2DVD))
2006: Eurovision Song Contest Athens 2006 EMI - 3648309 (37 clips (2DVD))
2007: Eurovision Song Contest Helsinki 2007 EMI - 0094639454891 (42 clips (2DVD))

[bewerk] Nederlandse inzendingen

Zie Nederland en het Eurovisie Songfestival voor een overzicht.

Nederland doet sinds 1956 mee aan het songfestival. In 1985 en 1991 besloot de NOS niet mee te doen aan het festival, omdat dit plaatsvond op 4 mei, de dag van de Dodenherdenking. Vanwege slechte resultaten in het voorafgaande jaar was Nederland er in 1995 en 2002 ook niet bij. De Nederlandse inzending wordt traditioneel gekozen in het Nationaal Songfestival.

In 2000 besloot de NOS de uitzending van het Songfestival om 22:00 uur te staken na de ontploffing van een vuurwerkopslagplaats in Enschede. Hierdoor kon het Nederlandse publiek ook niet aan de televoting meedoen.

[bewerk] Belgische inzendingen

Zie België in het Eurovisie Songfestival voor een overzicht.

België doet net als Nederland vanaf het eerste jaar mee, en moest alleen in 1994, 1997 en 2001 verstek laten gaan, vanwege slechte resultaten in de voorafgaande jaren. De Belgische inzending wordt elk jaar afwisselend aangeduid of gekozen door de Vlaamse omroep (VRT) en de Waalse omroep (RTBF). In 2007 was het de beurt aan de laatste. Waar de RTBF al eens zorgde voor een Belgische winst dankzij Sandra Kim, is het beste resultaat behaald door de Nederlandstalige omroep een gedeelde 6e plaats, namelijk door Bob Benny (1959) met het liedjes Hou toch van mij. In 2003 kende België een groot succes door met Sanomi van Urban Trad op de 2de plaats te eindigen na Sertab. Daardoor mocht België in 2004 rechtstreeks in de finale, maar daar scoorde Xandee heel zwak. In 2006 heeft Kate Ryan deelgenomen aan het Eurovisie Songfestival met haar typisch Eurovisieliedje Je t'adore. Kate Ryan heeft de finale niet gehaald. In 2008 behaalde Ishtar de Finaleplaats ook niet.

[bewerk] Nationaal Songfestival

De Nederlandse voorronde voor het Eurovisie Songfestival is getiteld het Nationaal Songfestival. In 1956 werd deze voorronde voor het eerst gehouden. In de loop der jaren werd er voor vele verschillende formats gekozen om de Nederlandse inzending te bepalen.

[bewerk] Junior Eurovisie Songfestival

Zie Junior Eurovisie Songfestival voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Denemarken hield oorspronkelijk in 2000 een songfestival voor kinderen en organiseerde daarna een Noord-Europees Kindersongfestival. De EBU zag opnamen van de show en besloot er een officieel festival van te maken.

Vanaf 2003 wordt er ook een Eurovisie Songfestival voor kinderen gehouden genaamd Junior Eurovisie Songfestival.

De eerste editie vond plaats in Kopenhagen. Er deden 16 landen mee. De winnaar werd Dino uit Kroatië met het lied Ti si moja prva ljubav. De tweede plaats werd behaald door Spanje] en de derde door het Verenigd Koninkrijk.

Het tweede Junior Eurovisie Songfestival zou normaal georganiseerd worden door het Verenigd Koninkrijk. Maar de organiserende omroep ITV vond dat er een te klein budget beschikbaar was om alles in goede banen te leiden. Zodoende werd er gekozen voor Kroatië (de eerste winnaar) maar dit land zag het ook niet zitten. Uiteindelijk kwam het festival in Noorwegen terecht, in het stadje Lillehammer. Er deden 18 landen mee. De winnaar was Spanje. Maria Isabel met Antes muerta que sencilla (liever dood dan gewoon) mocht de trofee mee naar huis nemen. Tweede was het Verenigd Koninkrijk. Kroatië eindigde op de derde plaats. Merk op dat de landen in de top 3 dezelfde zijn als in 2003. Aan de onderkant eindigde Polen beide keren als allerlaatste. Wellicht hierdoor zag het land af van deelname aan het festival van 2005.

Voor de 3e editie reisde het Junior Eurovisie Songfestival naar Hasselt (België) af, voor de eerste keer dus niet naar Scandinavië. De show werd voor het eerst door twee publieke omroepen gebracht, VRT en RTBF, respectievelijk de Vlaamse en de Waalse zender. Deze keer won de Wit-Russische Ksenya Sitnik met het liedje My Vmeste (Wij Samen).

Roemenië werd aangeduid om het volgende festival in 2006 te organiseren. In 2007 zal het festival voor de eerste keer in Nederland plaatsvinden. Dat zal in de Ahoy in Rotterdam zijn. Denemarken, Noorwegen, Letland en Groot-Brittannië doen in 2006 niet meer mee aan het Junior Songfestival, de Scandinavische landen (samen met Zweden) vinden dat de ethische regels voor kinderen zijn overtreden. Zij eisen strengere kledingvoorschriften, minder deelnemende landen en een andere puntentelling. Daarom organiseren ze dit jaar weer hun eigen songfestival voor kinderen: Nordic Junior songcontest op 25 november te Stockholm. De landen Letland en Groot-Brittannië trokken zich terug wegens te weinig belangstelling. Ook landen als Malta, Griekenland en Cyprus dreigen af te haken. Na het Junior Songfestival van 2006 is er bekend gemaakt dat het Junior Eurovisie Songfestival 2008 in Cyprus wordt gehouden.

[bewerk] Externe links

Eurovisie Songfestival

1956 | 1957 | 1958 | 1959 | 1960 | 1961 | 1962 | 1963 | 1964 | 1965 | 1966 | 1967 | 1968 | 1969 | 1970 | 1971 | 1972 | 1973 | 1974 | 1975 | 1976 | 1977 | 1978 | 1979 | 1980 | 1981 | 1982 | 1983 | 1984 | 1985 | 1986 | 1987 | 1988 | 1989 | 1990 | 1991 | 1992 | 1993 | 1994 | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009

Zie ook: Junior Eurovisie Songfestival - Congratulations - Eurovisiedansfestival

Landen in het Eurovisie Songfestival

Europreselectie

Categorieën: Muziekprogramma | Eurovisie Songfestival | Programma van de NOS

See also ebooksgratis.com: no banners, no cookies, totally FREE.