آب‌رنگ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

آبرنگ

آبرنگ یک رنگ‌ماده و نيز نقاشی يا طرحی كه با اين نوع رنگ‌ماده اجرا شده باشد است. در تولید آبرنگ از رنگ دانه‌ و يك ماده چسبنده قابل حل در آب (معمولاً صمغ عربی) استفاده می‌شود. آبرنگ را به‌وسیله قلم مو بر روی کاغذ، مقوا، پاپیروس و ... بکار می برند. از این جهت با بسیاری از رنگ‌ماده‌های پوششی تفاوت دارد كه در آن رنگسایه‌های روشن از طریق رقیق كردن رنگماده حاصل می‌آید و نه با افزودن سفید.

هنرمندان بسیاری همچون وان دایک، آلبرشت دورر، ویلیام ترنر و دیگران از آبرنگ برای خلق آثار خود و یا برای تهیه پیش طرح بهره برده اند. آبرنگ در انواع مختلف تیوپی و قرصی به بازار عرضه می شود.

[ویرایش] تاریخچه

نقاشی آبرنگ سابقه ای کهن دارد و ردپای آن به نقاشی های درون غار اروپای پله لیتیک و نگارنوشت های مصریان قدیم می رسد. اما خصوصا در اروپای سده های میانه، تاریخ بهره گیری این رنگ ماده از رنسانس شروع می شود و هنوز ادامه دارد.

آلبرشت دورر، یک خرگوش جوان، 1502، موزه آلبرتینا، وین

نقاش آلمانی، آلبرشت دورر (1471-1528) که آبرنگ های زیبایی از گیاهان، حیات وحش و مناظر نقاشی کرده است، به عنوان یکی از اولین توسعه دهندگان این رنگ ماده شناخته می شود. یک مکتب مهم نقاشی با آبرنگ در آلمان به‌وسیله هانس بول (1534-1593) به عنوان بخشی از رنسانس دورر، رهبری می شد.

جدای از شروع اولیه، آبرنگ بصورت فراگیر توسط نقاشان باروک و برای تهیه پیش طرح، کپیه ها و طراحی های بزرگ بکار برده می شد. در میان کاربران نخستین این رنگ ماده، وان دایک (در دوران اقامت در انگلستان)، کلود لورین، جیووانی بنه دتو کاستیلیونه، و بسیاری هنرمندان هلندی و فلمینگی قراردارند. به هر حال تصویرگری گیاهان و حیات وحش قدیمی ترین و مهم‌ترین سنت در نقاشی آبرنگ هستند. نقاشی از گیاهان در دوران رنسانس محبوب شد. چه برای تولید باسمه های چوبی تصاویر کتاب ها و چه به عنوان طراحی های جوهری روی کاغذ. نقاشان گیاهان همواره در میان ستوده ترین هنرمندان آبرنگ بوده اند، امروزه نیز ابرنگ (به جهت قابلیت بی همتای خود در نمایش رنگهای ایده آل و دقیق) برای تصویرسازی های علمی و انتشارات موزه ها بکار می رود. تصویرسازی از حیات وحش در قرن نوزدهم با هنرمندانی چون جان جیمز آودوبون به اوج خود رسید، و امروز بسیاری از راهنماهای طبیعت گرایانه با آبرنگ مصور می شوند.